Πριν περίπου τρεις δεκαετίες, ο τότε 45χρονος Σουχάρτο ανέβηκε στην εξουσία, κάνοντας θυσία στους δαίμονες του κέρδους και της τυραννίας πάνω από 1.000.000 κομμουνιστές. Με τον τρόπο αυτό, είχε δώσει το στίγμα της αυταρχικής πολιτικής του, προκαλώντας την εύνοια της Δύσης. Μέσα σ' αυτό το διάστημα, κατάφερε να επιβληθεί σε κάθε ζωτικό τομέα της χώρας του, επιβάλλοντας τους κανόνες του δικού του παιχνιδιού. Ενός "παιχνιδιού" εξουσίας, οικογενειοκρατίας, ευνοιοκρατίας, διαφθοράς, λουτρών αίματος και υπέρμετρου πλουτισμού. Ετσι, η Ινδονησία του Σουχάρτο έγινε η χαρά ...των πολυεθνικών. (Πρόεδρος της "Κόκα Κόλα", Ντόναλντ Κίουφ: "Οταν με ρωτούν για τον παράδεισο, μόνον μία χώρα σκέφτομαι: Την Ινδονησία. Με 180.000.000 κατοίκους, με μέση ηλικία 18 χρόνων και την ποτοαπαγόρευση λόγω μουσουλμανισμού"!).

Σήμερα, ο 76χρονος Σουχάρτο δεν κάθεται στον προεδρικό θώκο. Ωστόσο, η πρόσφατη παραίτησή του - εξαιτίας της φοβερής οικονομικής κρίσης και των φοιτητικών διαδηλώσεων - δεν άλλαξε ραγδαία το πολιτικό σκηνικό της χώρας του. Αφήνοντας στο πόδι του το στενό συνεργάτη και έμπιστο φίλο, αντιπρόεδρο Χαμπίμπι, αλλά και με την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος "Γκολκάρ" στα χέρια του, ο Σουχάρτο εξακολουθεί να κινεί τα νήματα ενός σκοτεινού θεάτρου σκιών. Σ' αυτό το θέατρο σκιών, φαίνεται πως δεν κυριαρχεί η ινδονησιακή παράδοση της αιώνιας πάλης και διαδοχής του καλού και του κακού. Στο θέατρο του Σουχάρτο, είναι μόνον οι δυνάμεις του κακού, που κυριαρχούν εδώ και 3,5 δεκαετίες. Μήπως, τώρα, έφθασε η ώρα των μεγάλων αλλαγών;

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ