Στη σκιά του παλιού καθεστώτος ζει τις τελευταίες μέρες η Ινδονησία παρά τις φαινομενικά "συνταρακτικές" αλλαγές: την παραίτηση της κυβέρνησης του 76χρονου Σουχάρτο, την ορκωμοσία του 61χρονου Προέδρου Χαμπίμπι, την ικανοποίηση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το νέο επιτελείο αξιωματούχων του υπουργείου Οικονομικών.

Ετσι, παρά την προσωρινή και μικρή αλλαγή στη σύνθεση των "πρωταγωνιστών", στο πολιτικό προσκήνιο της τέταρτης πολυπληθέστερης χώρας του κόσμου, τίποτε δεν άλλαξε. Οχι μόνον τυπικά (19 από τους 36 υπουργούς της "νέας" κυβέρνησης είχαν υπηρετήσει υπό τις διαταγές Σουχάρτο, έπειτα, δεν άλλαξε κανείς από τους εκατοντάδες δικαστές, τραπεζίτες, διευθυντές βιομηχανιών και μέλη του Κοινοβουλίου που διορίστηκαν από τον ίδιο τον Σουχάρτο) αλλά και ουσιαστικά(η αυταρχική πολιτική του υπουργού Αμυνας και στρατηγού Γουιράντο παραμένει σε ισχύ, με ενδεικτικές τις δηλώσεις του για τερματισμό των φοιτητικών κινητοποιήσεων με την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας και την πρόσφατη διαβεβαίωσή του πως δε θα διενεργηθεί ουδεμία δικαστική έρευνα για τις κατηγορίες κατά της οικογένειας Σουχάρτο τόσο για τα αμέτρητα εγκλήματα του παρελθόντος όσο και για τον πλουτισμό σε βάρος του κράτους. Επειτα, πέρα από τους βερμπαλισμούς του νέου Προέδρου καμία διαβεβαίωση δε δόθηκε για την προώθηση πολιτικών ή οικονομικών αλλαγών)...

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να κατανοήσει κανείς την αντίδραση του Αμιέν Ράις, ηγετικού στελέχους του αντιπολιτευόμενου μουσουλμανικού κόμματος"Μουχαμαντίγιαχ", που σχολίασε τις τελευταίες εξελίξεις λέγοντας πως "η νέα κυβέρνηση δε θα έχει διάρκεια ζωής μεγαλύτερη από τρεις με έξι μήνες". Ο Ράις είχε μάλιστα πει χαρακτηριστικά πως "εάν ο Χαμπίμπι επαναλάβει τα ίδια λάθη που έκανε ο Σουχάρτο, ο λαός θα ξεσηκωθεί, θα οργιστεί, χωρίς να μπορεί τίποτε αυτή τη φορά να τον συγκρατήσει".

Ωστόσο, η πρώτη πρόβλεψη του Αμιέν Ράις περί της σύντομης διάρκειας ζωής της κυβέρνησης Χαμπίμπι, θα πρέπει να θεωρηθεί από τις πλέον αισιόδοξες μιας που το κατ' επίφαση "νέο" υπουργικό συμβούλιο δε φαίνεται να διαθέτει κανένα ισχυρό στήριγμα πέραν της δύναμης του στρατού... Απ' την άλλη πλευρά είναι προφανές πως η κρίση των τελευταίων ημερών επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την οικονομική αστάθεια που επικρατεί εδώ και μήνες στη χώρα, με νωπή την απόφαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να μην χορηγήσει στις 4 Ιούνη την πρώτη δόση από το πολύκροτο δάνειο των 43 δισ. δολαρίων. Η φημολογία περί επικείμενης και πλήρους οικονομικής καταστροφής του ινδονησιακού κράτους δεν υπήρξε μόνον έντονη αλλά και, μέχρι κάποιο σημείο, ρεαλιστική καθώς ένα μεγάλο τμήμα της οικονομικής μηχανής αυτής της χώρας έχει παραλύσει από τις αρχές του τρέχοντος μήνα.

Συμπέρασμα; Είναι απορίας άξιον εάν ο νέος εκπρόσωπος της παλιάς καθεστηκυίας τάξης, θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα στην οικονομική και πολιτική αρένα, καθώς τα όπλα που διαθέτει (ευνοιοκρατία, διαφθορά, νεποτισμός) είναι πολύ σκουριασμένα για να ικανοποιήσουν τις νέες ανάγκες (δημοκρατία, συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, ηπιότερη οικονομική πολιτική απέναντι σε μεγάλες μάζες των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων του πληθυσμού). Το μόνον που θα μπορούσε ενδεχομένως να δώσει "παράταση πνοής" στη βραχύβια ζωή μίας εκ των προτέρων καταδικασμένης κυβέρνησης, είναι η για μία ακόμη φορά οικονομική και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ και των άλλων ισχυρών χωρών της Δύσης. Αλλωστε, ο Σουχάρτο (και επομένως ούτε σήμερα ο Χαμπίμπι) ποτέ δεν κυβέρνησε μόνος του έστω και αν γι' αυτό το σκοπό χρησιμοποίησε πολλές φορές την αιμοσταγή μάχαιρα αμέτρητων λουτρών αίματος...

Δέσπ. ΟΡΦΑΝΑΚΗ