Για πολλά χρόνια ήταν δύναμη του αραβομουσουλμανικού ποδοσφαίρου με αξιομνημόνευτη παραγωγή παιχτών. Οπως για παράδειγμα ο Λαρμπέν Μπενμπαρένκ, επονομαζόμενος και "μαύρο μαργαριτάρι", που είχε επιλεγεί να παίξει με τα χρώματα της Γαλλίας τη δεκαετία του '40, ή ο Ιμπραήμ Τοτούν, που έπαιξε στους "Τρικολόρ" την επόμενη δεκαετία. Απ' το 1956 που το Μαρόκο απέκτησε την ανεξαρτησία του το ποδόσφαιρο έγινε κυρίαρχο άθλημα. Παρά το μικρό αριθμό των καλών γηπέδων, η μπάλα παίζεται παντού και κυρίως στους σκονισμένους δρόμους. Πάντως, το άθλημα για 40 χρόνια ήταν ερασιτεχνικό. Επαγγελματικό έγινε το 1996. Είναι η πρώτη αφρικανική ομάδα που προκρίθηκε σε φάση των "16" του Μουντιάλ.

Εκτός του προπονητή Ανρί Μισέλ στα "Λιοντάρια του Ατλαντα" (Ατλας είναι το μεγαλύτερο βουνό της χώρας) εργάζεται ως σύμβουλος της ομοσπονδίας και ο Μισέλ Ινταλγκό. Αμφότεροι φυσικά προσέδωσαν ευρωπαϊκά στοιχεία στην ομάδα. Ο κορμός της στηρίζεται σε βασικούς παίχτες ομάδων του εξωτερικού. Απ' τον λίμπερο Ναϊμπέτ ή έναν απ' τους μεσοαμυντικούς Σαμπέρ, Χαντριουί ξεκινούν μακρινές μπαλιές προς το κέντρο της αντίπαλης άμυνας. "Οπλο" της θεωρούνται οι αντεπιθέσεις. Οπως εκτιμάει ο προπονητής τους, "παίζοντας καλό επιθετικό ποδόσφαιρο, έχουμε μεγαλύτερες ελπίδες διάκρισης απ' το αν αντιμετωπίσουμε επιφυλακτικά τους αντιπάλους μας στον όμιλο".

Για τέταρτη φορά στην ιστορία του το Μαρόκο θα πάρει μέρος σε τελική φάση της διοργάνωσης ('70, '86, '94). Σε δέκα αγώνες έχει 1 νίκη, 3 ισοπαλίες και 6 ήττες με 7 - 13 γκολ. Κατέκτησε την πρόκριση πολύ εύκολα, αήττητο, παίρνοντας την πρώτη θέση στον 5ο αφρικανικό όμιλο μπροστά από Γκάνα, Σιέρα Λεόνε και Γκαμπόν. Πέτυχε 5 νίκες και 1 ισοπαλία με 14 - 2 γκολ. Μεγαλύτερη διάκρισή του η είσοδος στο δεύτερο γύρο ('68). Επίσης μια φορά κατέκτησε το Παναφρικανικό ('76) και άλλη μια ήρθε τρίτο ('80). Στην Ομοσπονδία (Φεντερασιόν Ρουαγιάλ Μαροκέν ντε Φουτμπόλ) είναι εγγεγραμμένοι 88.000 παίχτες. Χρώματά του κόκκινο και πράσινο. Απ' τις 18/3 είναι 11ο στη βαθμολογία της ΦΙΦΑ.