Να εγκαταλείψει την τακτική της πυγμής και να υιοθετήσει την πρόταση για ουσιαστικό διάλογο, δημιουργικό, υπεύθυνο και δεσμευτικό, καλεί ο πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος την κυβέρνηση, παίζοντας ο ίδιος στα θολά νερά της κυβερνητικής πολιτικής. Γιατί αντί να καταγγείλει την ιδιωτικοποίηση της "Ιονικής" και των άλλων δημοσίων επιχειρήσεων στρατηγικού τομέα που είναι δεδομένη κυβερνητική απόφαση, την ώρα που οι εργαζόμενοι εντείνουν τον αγώνα τους για να αποτρέψουν την ιδιωτικοποίηση, ο πρόεδρος του ΣΥΝ μεταθέτοντας το πρόβλημα, ζητά, απλώς, διάλογο!

Εκείνο που ζητάει ο Ν. Κωνσταντόπουλος από την κυβέρνηση, γενικότερα, είναι να διαμορφώσει πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών με κοινωνική στήριξη και συναίνεση. Το άγχος του, δηλαδή, είναι η έλλειψη συναίνεσης από τους εργαζόμενους στην κυβερνητική πολιτική - λες και μπορεί να υπάρξει συναίνεση στο ξεπούλημα των επιχειρήσεων του δημοσίου! Μάλιστα, για να μην αφήσει περιθώρια παρερμηνειών, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ουσιαστικά, αποδίδει ευθύνες και στο συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να μην αντιδρά στις προκλήσεις της κυβερνητικής πολιτικής. Ετσι, δεν είναι τυχαίο πως στις χτεσινές δηλώσεις του, μια μέρα μετά τις κυβερνητικές προκλήσεις με τα ΜΑΤ, αποφεύγει να τις αναφέρει και να καταδικάσει τη δράση τους σε βάρος των εργαζομένων. Αντίθετα, εγκαλεί το συνδικαλιστικό κίνημα να κρατήσει την ψυχραιμία του και να διαδηλώνει μέσα από τις οργανώσεις του - και τώρα, ακόμα, που έχει αποκαλυφθεί ο ρόλος του "Δούρειου Ιππου" που παίζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες π.χ. ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και γι' αυτό επισύρουν τις αποδοκιμασίες των εργαζομένων.

Ασφαλώς δεν είναι μόνον οι ενοχές του ΣΥΝ που στηρίζει τις ηγεσίες αυτές και συνλειτουργεί στο ρόλο του βαστάζου της κυβερνητικής πολιτικής της λιτότητας στο όνομα του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ. Προσηλωμένος στον εθνικό στόχο της ΟΝΕ ο Ν. Κωνσταντόπουλος, ταυτόχρονα, προσπαθεί να συντηρήσει και το... όραμά του, της "κεντροαριστερής συνεργασίας" αλά Ζοσπέν είτε Ντ' Αλέμα. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως στην πολιτική ορολογία του ΣΥΝ και όλων των ηγετικών στελεχών του δε γίνεται λόγος για δεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική αλλά για... "δεξιόστροφη" - δηλαδή λίγο δεξιούτσικη - που μπορεί να έρθει και στα ίσα, αν μπει ο ΣΥΝ στην κυβέρνηση! Γι' αυτό και ζητά, απλώς, μερεμέτια για τη βελτίωση της εικόνας της πολιτικής της, με συναίνεση των εργαζομένων, αντί για την ανατροπή της.