Ενα από τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης αλλά και των άλλων κομμάτων που υποστηρίζουν τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ήταν και είναι τα οικονομικά οφέλη που προέρχονται από τα κοινοτικά ταμεία. Ειδικότερα, οι θιασώτες του Μάαστριχτ (τώρα και του Αμστερνταμ) προβάλλουν τα δισεκατομμύρια που ήρθαν και συνεχίζουν να έρχονται μέσω των "πακέτων Ντελόρ". Μόνιμα όμως ξεχνούν ότι η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι "δούναι και λαβείν" και ότι η χώρα μας πληρώνει και μάλιστα πολύ ακριβά. Αν μάλιστα κάνουμε το λογαριασμό, τότε προκύπτει ότι χάσαμε πολύ περισσότερα απ' όσα πήραμε.

Στον πίνακα που δημοσιεύουμε παρουσιάζονται τα κονδύλια από τα Διαρθρωτικά Ταμεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις χώρες - μέλη για τα διαστήματα 1989 - 1993 (Πακέτο Ντελόρ Ι) και 1994 - 1998 (Πακέτο Ντελόρ ΙΙ). Στο πρώτο διάστημα οι εισροές στην Ελλάδα ήταν 7.528 εκατομμύρια ECU ενώ στο δεύτερο είναι 13.980 εκατομμύρια ECU. Ομως στη δεκαετία 1987 - 1997 το εμπορικό έλλειμμα μεταξύ της Ελλάδας και των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης αυξήθηκε κατά 158%!

Μιλώντας με τη γλώσσα των αριθμών, όπως αποκάλυψε ο "Ριζοσπάστης" σε δημοσίευμα της 10ης Μάη, από τη σύγκριση των καθαρών εισπράξεων που είχε η Ελλάδα από τα κοινοτικά ταμεία με το εμπορικό έλλειμμα προκύπτει ζημιά σε βάρος της χώρας μας, ύψους 1.105 εκατομμυρίων δολαρίων!

Επομένως όχι μόνο δεν προέκυψε κέρδος από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά είχαμε ζημιά και μάλιστα μεγάλη.

Μια άλλη παράμετρος των "πακέτων Ντελόρ" αφορά στην περιβόητη "συνοχή". Οπως είναι γνωστό τα "πακέτα" δόθηκαν στις φτωχότερες χώρες - μέλη (Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ιρλανδία) για να καλύψουν την καθυστέρηση και να "συγκλίνουν" προς τους κοινούς δείκτες του Μάαστριχτ. Ηταν το δέλεαρ για να δεχτούν οι λαοί τα σκληρά προγράμματα "σύγκλισης". Στο τέλος αυτής της περιόδου το χάσμα μεταξύ των φτωχών και των πλούσιων χωρών - μελών όχι μόνο δε μίκρυνε, αλλά αντίθετα μεγάλωσε. Με λίγα λόγια, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.

Ομως υπάρχει ακόμη ένα θέμα και αυτό αφορά στο κατά πόσο "ευεργετήθηκαν" οι οικονομικά αδύνατες χώρες μέσω των Διαρθρωτικών Ταμείων. Οπως προκύπτει από τον πίνακα που δημοσιεύουμε, τα ποσοστά των "φτωχών" από τα Ταμεία μειώθηκαν, ενώ αυξήθηκαν τα ποσοστά των "πλουσίων".

Η Ελλάδα πήρε στο διάστημα 1989 - 1993 7.528 εκατομμύρια ECU, δηλαδή το 11,9% του συνολικού ποσού ενώ στο διάστημα 1994 - 1998 πήρε 13.980 που αντιστοιχεί στο 10,11% του συνολικού ποσού.Να σκεφθεί κανείς ότι αυτά τα Ταμεία έπρεπε (τουλάχιστον έτσι διαφημίστηκαν) να ενισχύσουν ιδιαίτερα τις χώρες που βρίσκονταν πίσω, στην κούρσα της "σύγκλισης". Ομως, αντίθετα, οι χώρες αυτές είδαν τα ποσοστά τους από τα Διαρθρωτικά Ταμεία να μειώνονται. Το ίδιο συνέβη, εκτός απ' την Ελλάδα, και με την Πορτογαλία της οποίας το ποσοστό μειώθηκε από 13,42% σε 10,11% και με την Ιρλανδία της οποίας το ποσοστό μειώθηκε από 7,08% σε 4,06%.

Και δε φτάνει αυτό. Ενώ οι οικονομικά αδύνατες χώρες - μέλη είδαν τα ποσοστά τους από τα Διαρθρωτικά Ταμεία να μειώνονται, στο ίδιο διάστημα οι οικονομικά ισχυροί αύξησαν και τα κονδύλια και τα ποσοστά.

Η πανίσχυρη Γερμανία, η "ατμομηχανή" της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, στο διάστημα 1989 - 1993 πήρε το 9,55% των κονδυλίων, ενώ στο διάστημα 1994 - 1998 παίρνει το 14,12% των κονδυλίων για να αποδειχθεί και εδώ ότι οι ισχυροί ενισχύθηκαν και οι αδύνατοι αποδυναμώθηκαν. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Βρετανία που αύξησε τα ποσοστά της από 7,65% σε 8,25%, με την Ολλανδία από 1,15% σε 1,58% και με τη Γαλλία από 9,38% σε 9,68%.

Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι η πραγματικότητα παρουσιάζεται κυριολεκτικά ανεστραμμένη από τους υποστηρικτές της συμμετοχής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τους θιασώτες των Συνθηκών του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ. Η Ελλάδα πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει ακριβά αυτή τη συμμετοχή και δεν είναι μόνο ο λογαριασμός που προαναφέραμε. Είναι ακόμη ότι σ' αυτή την πορεία υπονομεύτηκε η παραγωγική βάση της χώρας, πράγμα που αποτυπώνεται και στο εμπορικό ισοζύγιο, αλλά το κυριότερο είναι οι βαριές συνέπειες για τους εργαζόμενους που αποτελούν εξάλλου και τα μόνιμα "υποζύγια" των συνεπειών από τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση.