Δεν είναι σύνηθες κάποιος να έχει την ευκαιρία να συνομιλεί με κάποιο ηγετικό στέλεχος του ΚΚ ΗΠΑ. Ο "Ρ" είχε όμως την ευκαιρία να συναντήσει τον Σκοτ Μάρσαλ, Εθνικό Γραμματέα του κόμματος και να συζητήσει μαζί του για το τι συμβαίνει στην "καρδιά του καπιταλισμού"...

- Κάθε φορά που οι Ελληνες ακούμε για το ΚΚ ΗΠΑ ο νους τρέχει αυτόματα στον Γκας Χολ και το βιβλίο του "Ο ιμπεριαλισμός σήμερα". Ποιες οι διαφοροποιήσεις στις εκδηλώσεις του, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά από τη συγγραφή του βιβλίου;

- Κατ' αρχάς αυτό που έχουμε να παρατηρήσουμε εξ αρχής είναι η οπισθοχώρηση του σοσιαλισμού και το ότι δεν υπάρχει πλέον κάτι που να αναχαιτίσει την επεκτατικότητα του ιμπεριαλισμού όπως εκδηλώνεται από τις ΗΠΑ τουλάχιστον, αλλά και από τις κύριες δυνάμεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Εχει επιδοθεί σε ένα ξέφρενο και ασύδοτο κυνήγι όπως π.χ. στην"παγκοσμιοποίηση της οικονομίας", και δεν υπάρχει αυτή η δύναμη που θα αναχαιτίσει ή θα σταματήσει αυτή την τάση επέκτασης των συνεχόμενων συγχωνεύσεων και εξαγορών που ολοένα σχηματοποιείται σε μια γιγαντιαία συγκέντρωση δύναμης και χρήματος σε πολύ λίγα χέρια, που κατέχουν τα μέσα κι έχουν δύναμη να προσδιορίζουν τις τύχες των ανθρώπων μέσα από αριθμούς και ποσοστά ανάπτυξης.

Αυτά είναι, κυρίως, τα χαρακτηριστικά που έχουν διαφοροποιηθεί σε σχέση με τον ιμπεριαλισμό και τις εκδηλώσεις του στο παρελθόν. Αυτά είναι που έχουν αλλάξει ποιοτικά το χαρακτήρα των εκδηλώσεων. Π. χ. σήμερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα υπαγορεύουν όλες τις οικονομικές κατευθύνσεις και τις περικοπές στα προγράμματα της κοινωνικής ασφάλισης ακόμα και την ολοσχερή εξάλειψή τους, όπου αυτό χρειαστεί. Υπαγορεύουν την καταστροφή όλων των Εργατικών Ενώσεων. Υπαγορεύουν την ιδιωτικοποίηση σε όλους τους τομείς της οικονομίας, την απάλειψη της κρατικής περιουσίας και των δημοσίων επιχειρήσεων, ακόμα και αυτών που θεωρούνται στρατηγικοί για ένα κράτος. Πρακτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κατάσταση σήμερα είναι πολύ χειρότερη και δυσχερέστερη για τους λαούς και τους εργαζόμενους από αυτήν που επικρατούσε κατά τη δεκαετία του '70.

- Ποια είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στις ΗΠΑ υπό το πρίσμα των νέων συνθηκών;

- Μπορούμε να πούμε ότι το κεφάλαιο σε παγκόσμια κλίμακα έχει απελευθερωθεί χωρίς φραγμούς και παρουσιάζεται με τις σκληρές και ανελέητες μορφές του. Η "παγκοσμιοποίηση της οικονομίας" έχει συμβάλει τα μέγιστα για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Η νέα τεχνολογία που εισήχθηκε συνέβαλε επίσης σε αυτές τις αλλαγές. Η τεχνολογία στην παραγωγή έχει αλλάξει σημαντικά τη μορφή του κόσμου και έχει τροποποιήσει σημαντικά τη διαδικασία, αλλά και τις σχέσεις παραγωγής. Αυτό όμως έχει δημιουργήσει μία σοβαρή κρίση μέσα στους κόλπους του καπιταλισμού, καθώς στην αρχή έδωσε κάποιες"δεξαμενές" άντλησης κέρδους, κυρίως στις αρχές της και τα μέσα της δεκαετίας του '80, αλλά αυτές οι "δεξαμενές" φαίνεται ότι πια έχουν εξαντληθεί. Ο βασικός λόγος είναι ότι έχει αρχίσει η αντικατάσταση μεγάλων τμημάτων του ανθρώπινου δυναμικού με ρομπότ ή ηλεκτρονικούς υπολογιστές με αποτέλεσμα να οδηγούνται σταδιακά στο περιθώριο και στη μόνιμη ανεργία τεράστια τμήματα των εργαζόμενων. Και το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: Ποιος θα μπορεί να αγοράσει την πληθώρα των προϊόντων που παράγονται όταν εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν εργασία, επομένως δεν έχουν και την αγοραστική ικανότητα;

Αρα η κρίση του καπιταλισμού, όπως διαμορφώνεται, βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει γίνει ένα πολύ επικίνδυνο μέρος για να ζει κανείς, τουλάχιστον από ό,τι ήταν στο παρελθόν και αυτό γιατί δεν υπάρχει μια εξισορροποιητική δύναμη απέναντι στην ασύδοτη δράση του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού. Ξανά θα πρέπει να πούμε, ότι χωρίς την ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης και των υπολοίπων σοσιαλιστικών χωρών δεν υπάρχει κάποιος να αντισταθεί και να αναχαιτίσει τις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Βλέπουμε τον πλανήτη να διαχωρίζεται σε οικονομικά και ιμπεριαλιστικά μπλοκ ακριβώς όπως είχε διαμορφωθεί και πριν από τον Α και Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Εχουμε τις οικονομικές συμφωνίες να υπερισχύουν, τη ΝΑΦΤΑ, το ΕΥΡΩ, τις διάφορες εμπορικές συμφωνίες να κυριαρχούν και να παλεύουν σκληρά για την κυριαρχία τους στις παγκόσμιες αγορές. Αυτό είναι ακόμα ένα σημαντικό στοιχείο διαφοροποίησης της κατάστασης.

Η άλλη πλευρά της εξίσωσης είναι ότι πια η σκόνη έχει κατακαθίσει και ό,τι συνέβη στις σοσιαλιστικές χώρες με τις ανατροπές αυτές και παρά τις ποικιλόμορφες εξηγήσεις που επιχειρούνται να δοθούν από πολλούς, έχει κατανοηθεί από όλους. Ο κόσμος χωρίς την ύπαρξη του σοσιαλισμού είναι πολύ επικίνδυνος, ο καπιταλισμός εμφανίζεται πια ανοιχτά επιθετικός, σκληρός και απάνθρωπος απέναντι στους ανθρώπους και όλο και περισσότεροι είναι σε θέση να το δουν και να το κατανοήσουν. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Στις ΗΠΑ το κόμμα μας, το ΚΚ ΗΠΑ, αυξάνει συνεχώς τη δύναμη του και με ρυθμούς πολύ πιο γρήγορους από ό,τι στο παρελθόν. Μπορώ να σας το διαβεβαιώσω καθώς είμαι μέλος του κόμματος 30 χρόνια και δεν έχω ξαναδεί αυτή την ανταπόκριση του κόσμου. Βλέπουμε κόσμο να προσεγγίζει το κόμμα μας και να εντάσσεται στις γραμμές πολύ περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν και ο λόγος είναι ότι διακρίνει καθαρότερα αυτό που συντελείται και ότι κάτι πάει στραβά με το καπιταλιστικό σύστημα. Φοβούνται τις τεράστιες πολυεθνικές εταιρίες, φοβούνται για τις αντιδημοκρατικές ενέργειες που λαμβάνουν χώρα, π. χ. τα ακροδεξιά μέλη του Κογκρέσου και τις έρευνες και με τον τρόπο που γίνονται γύρω από το πρόσωπο του Προέδρου, φοβούνται τις φασιστικές εξάρσεις και τα κινήματα που αναπτύσσονται και μπορούν να δουν καθαρά ότι οι πολυεθνικές - κολοσσοί καταστρέφουν μαζικά τις θέσεις εργασίας και δεν υπάρχει μέλλον. Ολες αυτές οι συνθήκες έχουν δημιουργήσει εξαιρετική δυσφορία στο λαό και το κόμμα μας είναι αυτό που έχει να προτείνει λύσεις και μια προοπτική.

- Ο Πρόεδρος Κλίντον παρουσιάζεται ως ο κύριος εκφραστής και υποστηρικτής της "παγκοσμιοποίησης και της οικονομίας της αγοράς". Παρ' όλα αυτά το ΚΚ ΗΠΑ στις προεδρικές εκλογές του '96 είχε εκδηλώσει την υποστήριξή του στο πρόσωπο του Κλίντον, γιατί;

- Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε, δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι μιλώντας για τη δράση των ακροδεξιών μιλώ για τον τρόπο διεξαγωγής των ερευνών για τα σκάνδαλα του Προέδρου. Ο τρόπος με τον οποίο κυνηγούν όχι τον Κλίντον αλλά τους συνεργάτες και ανθρώπους του Προέδρου, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε φασιστικό.

Το δεύτερο που θα πρέπει να κάνουμε πεντακάθαρο είναι ότι το κόμμα μας ουδέποτε τάχθηκε ανοιχτά ή υποστήριξε τον υποψήφιο του δημοκρατικού Κόμματος. Αυτό που εμείς εξαγγείλαμε προεκλογικά είναι ότι θα υποστηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις υποψήφιους για τα μέλη του Κογκρέσου εκεί που ο κίνδυνος ήταν ορατός για την εκλογή ακροδεξιών ή και φασιστικών στοιχείων. Επίσης, αυτό που πρεσβεύαμε είναι ότι με κάθε τρόπο θα έπρεπε να ηττηθεί ο Μπομπ Ντόουλ, ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, μια και η πιθανή εκλογή του σε συνδυασμό με την πλειοψηφία που είχαν στο Κογκρέσο και το Νιούτ Γκίνγκριτζ, επικεφαλής δημιουργούσε μία δυσμενέστερη κατάσταση. Αυτό ερμηνεύτηκε από κάποιους σαν υποστήριξη του Προέδρου Κλίντον. Ομως εμείς ποτέ δεν τον υποστηρίξαμε ούτε πρόκειται να το κάνουμε. Εμείς δεν επικεντρώσαμε τις δυνάμεις μας, σε συμφωνία με το μαζικό και εργατικό κίνημα για τις Προεδρικές εκλογές, αλλά για τις εκλογές για τα μέλη του Κογκρέσου, προσπαθώντας να σπάσουμε το μπλοκ αυτών των δυνάμεων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που έφεραν τον Γκίνγκριτζ στην εξουσία, γιατί εκφράζουν τις πιο συντηρητικές και σχεδόν φασιστικές απόψεις και αντιλήψεις που μπορούν να υπάρξουν.

- Το φθινόπωρο είναι εκλογές για την εκπροσώπηση των μισών μελών του Κογκρέσου. Πιστεύετε ότι το ΚΚ ΗΠΑ θα βγει δυνατότερο και ωριμότερο από την ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση;

- Οσον αφορά το άμεσο ζήτημα των εκλογών για τα μέλη του Κογκρέσου, στόχος μας είναι και πάλι ο περιορισμός όσο το δυνατόν περισσότερο, της εκπροσώπησης των ακροδεξιών στοιχείων. Το εργατικό κίνημα της χώρας έχει θέσει τον ίδιο στόχο. Θεωρούμε όμως ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, να μπορούμε έστω να εκλέξουμε και ένα μέλος του Κογκρέσου. Οι προσπάθειές μας προσδιορίζονται στην εκπροσώπησή μας σε τοπικές εκλογές και εκπροσώπους περιοχών, δηλαδή σε χαμηλότερα πολιτικά πόστα. Για την ακρίβεια είναι πρώτη φορά από τη δεκαετία του '30 που το κόμμα μας φαίνεται να έχει τη δυνατότητα εκλογής κάποιων προσώπων σε κυβερνεία περιοχών ή δημοτικά συμβούλια. Ηταν μία ανέλπιστη και σημαντική νίκη η εκλογή ενός μέλους της Κομμουνιστικής Νεολαίας στο Δημοτικό Συμβούλιο του Πίτσμπουργκ, της Πολιτείας της Πενσυλβάνια. Επίσης ακόμα ένα μέλος του κόμματός μας εκλέχτηκε σε Δημοτικό Συμβούλιο πόλης του Οχάιο. Ετσι το κύριο βάρος δίνεται σε περιφερειακές εκλογές καθώς το σύστημα εναλλαγής της εξουσίας μεταξύ των δύο κομμάτων είναι εξαιρετικά δύσκολο να σπάσει και να ηττηθεί. Η μακροπρόθεσμη στρατηγική μας είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ίδρυσης ενός τρίτου κόμματος. Ενα εργατικό κόμμα σε συνεργασία με το εργατικό κίνημα, αλλά και με τα αφρο-αμερικανικά και τα αριστερά κινήματα της χώρας που μπορεί να αντιπαρατεθεί απέναντι στα δύο υπάρχοντα. Ο μόνος τρόπος όμως για να γίνει αυτό είναι να μπορέσουμε να αποσπάσουμε τις προοδευτικές μάζες της αμερικανικής κοινωνίας που έχουν εγκλωβιστεί στο Δημοκρατικό Κόμμα. Οι ευρύτερες συνεργασίες που έχουν γίνει, για να δημιουργηθεί ένα αντιδεξιό μέτωπο είναι αυτές που θα θέσουν τις βάσεις για τη δημιουργία ενός τρίτου πολιτικού φορέα. Ενός ανεξάρτητου φορέα που να έχει την ικανότητα να αντιπαρατεθεί σε εκλογές με τα δύο κόμματα. Ο φορέας αυτός, το τρίτο κόμμα θα πρέπει να στηριχτεί σε μία πλατφόρμα. Πρέπει να στηριχτεί σε θέσεις και όχι απλά σε συνεργασία προσώπων.

Θέσεις που είναι σημαντικές για την εργατική τάξη της χώρας μας και προωθούν λύσεις και τη διαρκή πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού. Ιδιαίτερα τώρα που συντελούνται ολομέτωπες επιθέσεις από το αμερικανικό κεφάλαιο ενάντια στους εργαζόμενους και πολύ σκληρή πάλη να αφαιρεθούν βασικά εργασιακά δικαιώματα, όπως η κοινωνική ασφάλιση, η εργασιακή ειρήνη και ασφάλεια.

- Ποιες θα είναι οι θεμελιώδεις αρχές και οι στόχοι της πλατφόρμας;

- Αυτή τη στιγμή διεξάγεται στις ΗΠΑ μάχη επάνω στο θέμα της εργασίας και εν πρώτοις εκεί θα εστιάσουμε την προσοχή μας, καθώς εντείνονται οι προσπάθειες καταστροφής της εργασίας ως έχει με τις ιδιωτικοποιήσεις, την"ελαστικότητα" που έχει εισαχθεί αλλά και με το κοινωνικό κράτος που συρρικνώνεται. Ταυτόχρονα διεξάγεται μία σκληρή ιδεολογική πάλη όλων αυτών που θέλουν να πείσουν ότι η κυβέρνησή μας είναι άσχετη με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Οι αθρόες ιδιωτικοποιήσεις που προωθεί σε όλες τις ΔΕΚΟ, αφήνουν ένα τεράστιο κενό και η πάλη για την εργασιακή ασφάλεια στο δημόσιο τομέα λαμβάνει μία νέα και ιδιαιτέρως κριτική διάσταση, καθώς πολλοί στόχοι - κλειδιά έχουν άμεση σχέση με το ζήτημα.

Παραδείγματος χάριν, η εκπαίδευση έχει εγκαταλειφθεί ολοσχερώς και προωθείται ένας νέος τύπος σχολείου που θα είναι όμως ιδιωτικός. Το εκπαιδευτικό σύστημα καταρρέει, καθώς δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη αλλά ούτε και πρόθεση να δοθούν τα κονδύλια που είναι αναγκαία για τη σχετικά ομαλή του λειτουργία, με αποτέλεσμα οι τάξεις να είναι υπερπλήρεις, να μην υπάρχει υλικοτεχνική υποδομή, σύγχρονα βιβλία και είναι τραγικό να βλέπει κανείς τη σταδιακή κατάρρευση του αμερικανικού σχολείου. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το Σύστημα Υγείας, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Σημαντικό για μας είναι να προωθήσουμε μέσα από την ιδεολογική πλατφόρμα σφαιρικότερες απαντήσεις για αυτά τα ζητήματα. Θα πρέπει πέρα από τις πρακτικές απαντήσεις, να τεθούν και σοβαρότερα ιδεολογικά προβλήματα και θα προσπαθήσουμε να φέρουμε σε επαφή όσο το δυνατόν μεγαλύτερα τμήματα των εργαζομένων με τις ιδέες του σοσιαλισμού. Το τελευταίο διάστημα έχει ξεκινήσει μία ολόκληρη προσπάθεια να μπορέσουμε να ενημερώσουμε και να προωθήσουμε σε πλατύτερα τμήματα των εργαζομένων τις σοσιαλιστικές ιδέες σαν το μοναδικό εναλλακτικό σύστημα στο υπάρχον καπιταλιστικό, που θα το ονομάσουμε Bill of Rights of socialism. Να συνειδητοποιήσει ο αμερικανικός λαός ότι η λύση είναι μόνο ο σοσιαλισμός, και να μπορέσει να ανατραπεί η άποψη που έχει παγιωθεί μετά από δεκαετιών προπαγάνδα ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι δημοκρατικό σύστημα. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια νέα χάρτα δικαιωμάτων, όχι ότι η υπάρχουσα απαραίτητα είναι κακή, αλλά δε θα πρέπει να υπάρχει μόνο ελευθερία και ανεξαρτησία στα ατομικά δικαιώματα, χωρίς να συμβαδίζει με την οικονομική ελευθερία, να εξασφαλίζει το δικαίωμα στη δουλιά, στην υγεία, στην παιδεία. Θέλουμε να δώσουμε τη σοσιαλιστική προοπτική μέσα στους Αμερικανούς εργαζόμενους, ξεκινώντας αρχικά με απαντήσεις στα βασικά και στοιχειώδη που θα συνδυαστούν με την πάλη για την κατάκτηση αυτών των δικαιωμάτων και τη διαμόρφωση πιθανά μιας μαζικής συνείδησης που δεν υφίσταται.

Ακόμα, βασικός στόχος είναι να απελευθερώσουμε το μαζικό εργατικό κίνημα που για δεκαετίες είχε εγκλωβιστεί στη νοοτροπία του "ψυχρού πολέμου", αλλά και σε πρακτικές εντελώς ξένες προς τη φύση του. Μετά την αλλαγή στην ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας (AFL - CIO) με την εκλογή του Τζον Σουίνι γίνεται μία ουσιαστική προσπάθεια για τη συνολική αναδιάρθρωση του εργατικού κινήματος. Οι ηγέτες των Εργατικών Ενώσεων αυτή τη στιγμή είναι μεν σοσιαλδημοκράτες, αλλά έχει γίνει ένα σημαντικό βήμα από την εποχή που σχεδόν ήταν απαγορευτικό σε οποιοδήποτε με σχετικά προοδευτικές ιδέες να ηγείται κάποιας συνδικαλιστικής Ενωσης. Π.χ. στο τελευταίο Συνέδριο της AFL - CIO αφαιρέθηκαν όλα αυτά τα αντικομμουνιστικά άρθρα από το καταστατικό, αλλά και την ανάλογη φρασεολογία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορεί τυπικά να μην απαγορευόταν στους κομμουνιστές να συμμετέχουν αλλά στην ουσία ήταν παράνομη οποιαδήποτε ανάμειξή τους και σε κάθε ευκαιρία υπήρχαν οι ανάλογες διώξεις. Τώρα οικοδομείται μια σχέση συνεργασίας του ΚΚ ΗΠΑ με το εργατικό κίνημα που είναι προσανατολισμένη ιδεολογικά, ή τείνει να έχει προσανατολισμό την πάλη των τάξεων.

- Μπορεί να αποτελέσουν παγίδα όμως για τον ιδεολογικό προσανατολισμό του κινήματος αυτά τα συνήθη "γλυκόλογα" της σοσιαλδημοκρατίας;

- Συμμετέχουμε σε όλες αυτές τις ενέργειες με τα μάτια μας ορθάνοιχτα. Κοιτάξτε μετά από πολλές δεκαετίες "υπάρχουν ανοιχτές πόρτες και εμείς θα μπούμε". Υπάρχουμε σοβαρά ζητήματα που εμείς δε συμφωνούμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε γνώμη, π. χ. το ΝΑΤΟ και το γνωρίζουν και οι δύο πλευρές. Υπάρχουν, όμως, και δύο τάσεις μέσα στη σοσιαλδημοκρατία. Μπορούμε χάριν του λόγου να τις ονομάσουμε αριστερή και δεξιά τάση. Ετσι στο ζήτημα του ΝΑΤΟ δώσαμε μία πολύ σκληρή μάχη για να γίνει κατανοητός ο ρόλος που παίζει σήμερα και να μπορέσει να διαλυθεί ο μύθος που έχει περάσει μετά από τόσα χρόνια προπαγάνδα. Το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον για παρόμοια κρίσιμα ερωτήματα, αλλά προς το παρόν δεν πρόκειται να πετάξουμε στον "κάλαθο των αχρήστων" όλη την προσπάθεια οικοδόμησης ενός μαζικού και προσανατολισμένου εργατικού κινήματος, προβάλλοντας και αντιπαλεύοντας εξαρχής μόνο τις αντιθέσεις μας.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες σε καίρια ζητήματα που είναι χρήσιμη. Αλλά ήδη σε κάποια θέματα έχουν οπισθοχωρήσει ή δείχνουν σημάδια συμβιβασμού και αυτή είναι και η εσωτερική πάλη που συντελείται ταυτοχρόνως μέσα στους κόλπους του εργατικού κινήματος. Ομως τα βήματα για τη μαζικοποίηση και την αλλαγή προσανατολισμού του κινήματος έχουν ήδη γίνει και για μας το ερώτημα που τίθεται δεν είναι τα ηγετικά στελέχη αλλά οι εργαζόμενοι και πάλι να ενταχθούν στα συνδικάτα και σας διαβεβαιώ δεν είναι σοσιαλδημοκράτες. Είναι εργαζόμενοι που έχουν συσσωρεύσει την οργή τους για το υπάρχον σύστημα και έχουν διάθεση να παλέψουν για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους. Εκεί είναι και το μεγάλο στοίχημα για το κόμμα μας, να μπορέσει να παρέμβει σε αυτές τις μάζες των εργαζομένων και να μπορέσει να διαμορφώσει συνειδήσεις. Οπως έγινε και με την απεργία των Teamsters που η ηγεσία "επέτρεψε" - αναγκαστικά - στους εργαζόμενους να έχουν την πρωτοβουλία. Αποτέλεσμα η σημαντική αυτή νίκη, η πλήρης υποστήριξη στην απεργία όλου του αμερικανικού λαού, αλλά κυρίως η συνειδητοποίηση ότι μέσω της συντονισμένης πάλης μπορεί να υπάρχουν αποτελέσματα και να αναχαιτιστεί η πολιτική της κυβέρνησης που προσπαθεί να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε εποχιακούς ή part time εργαζόμενους.

- Είναι σε θέση οι Αμερικανοί εργαζόμενοι να κατανοήσουν ότι στις νέες συνθήκες της "παγκοσμιοποίησης της οικονομίας" τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν δεν εντοπίζονται μόνο στα γεωγραφικά όρια των ΗΠΑ;

- Αυτό είναι ένα πρωτόγνωρο και ιδιαίτερα αισιόδοξο μήνυμα που έρχεται από τους ίδιους τους εργαζόμενούς μας, η συνειδητοποίηση ότι θα πρέπει να συνεργαστούν και να συντονιστούν με αγωνιζόμενους εργάτες από όλη την υφήλιο. Ακριβώς αυτό είναι που οδήγησε και στην παραγραφή των αντικομμουνιστικών όρων από το καταστατικό γιατί π. χ οι εργαζόμενοι στη χαλυβουργία που βρίσκονταν σε συνεχείς κινητοποιήσεις και είχαν τη συμπαράσταση εργατικών ενώσεων από όλο τον κόσμο εξέφρασαν το εύλογο ερώτημα: "πώς μπορούμε να συντονίσουμε την πάλη μας όταν είμαστε αντικομμουνιστές, όταν οι ηγεσίες των εργαζομένων στις άλλες χώρες είναι κομμουνιστές;".

Οι Αμερικανοί εργαζόμενοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι σε αυτή την εποχή της "παγκοσμιοποίησης", η απάντηση των εργαζομένων θα πρέπει να είναι η δική τους συντονισμένη πάλη. Αυτό πρακτικά διαμορφώνει μία τάση μέσα στα Συνδικάτα όπου η ανταλλαγή απόψεων με τους υπόλοιπους εργάτες ανά την υφήλιο είναι απαραίτητη, η εκδήλωση της συμπαράστασής τους και ο συντονισμός όπου αυτός είναι δυνατός. Τον βίωσαν με τα κύματα συμπαράστασης από όλο τον κόσμο προς τους απεργούς των Teamsters. Αρχίζουν σιγά - σιγά να συνειδητοποιούν ότι η πάλη τους δεν επικεντρώνεται μόνο έναντι του εργοδότη τους γιατί μπορεί να είναι ο ίδιος σε κάποιους άλλους εργαζόμενους σε μία ή πολλές χώρες του κόσμου. Αρχίζουν να αποκτούν συνείδηση ότι μέσω της ενότητας και της συντονισμένης πάλης όλων των εργαζόμενων σε όλες τις χώρες θα έρθει το αποτέλεσμα.

- Αυτό φέρνει στο νου αυτό που είπε ο Μαρξ "προλετάριοι όλων των χωρών. Ενωθείτε". Ερχεται ο Μαρξ από το μέλλον;

-Ο Μαρξ όχι μόνο έρχεται από το μέλλον αλλά είναι και ο μόνος που μπόρεσε να θέσει ζητήματα του μέλλοντος. Αυτό που συντελείται στη χώρα μας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και αισιόδοξο, οι εργαζόμενοι και κυρίως οι νέοι διαβάζουν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Τόση έντονη είναι αυτή η τάση που με αφορμή τα 150 χρόνια από την πρώτη έκδοσή του μεγάλες εφημερίδες όπως οι New York Times ή η Chicago Tribune, αναγκάζονται να κάνουν αφιερώματα. Και μπορεί κανείς να διαγνώσει ότι ναι μεν προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν με ένα "χαριτωμένο τρόπο" αλλά δεν μπορούν να αποκρύψουν την πραγματικότητα και την αγωνία τους για την επιστροφή του μαρξισμού. Π. χ. στην Chicago Tribune, υπήρξε η αναδημοσίευση ενός γράμματος κάποιου αναγνώστη προς τη δική μας εφημερίδα που έλεγε: "Για πρώτη φορά πρόσφατα διάβασα το Μανιφέστο και είναι το μοναδικό κείμενο μέχρι στιγμής που έχει νόημα σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο οικονομικό και πολιτικό κείμενο που έχω διαβάσει" και η Tribune, σπεύδει να προειδοποιήσει για τον "επερχόμενο κίνδυνο", λέγοντας "όσο η κατάσταση δυσχεραίνει τόσο οι εργαζόμενοι θα στρέφονται προς το Μαρξ".

Το σημαντικό και ελπιδοφόρο είναι ότι οι εργαζόμενοι διαβάζοντας το Μανιφέστο - και το διαβάζουν πολλοί -, μπορούν να δουν την πραγματικότητα να διαμορφώνεται όπως την περιέγραψε ο Μαρξ και επίσης να βρουν απαντήσεις για τις νέες συνθήκες όπως έχουν διαμορφωθεί. Το μέλλον πιστεύουμε ότι κρύβει πολλές εκπλήξεις και ειλικρινά είμαστε αισιόδοξοι για το τι θα περιέχουν αυτές οι εκπλήξεις.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ