"Κουνιούνται τα σιδερικά κουνιούνται και οι βελόνες...", μια ελληνική παροιμία, που αυτόματα έρχεται στο νου, όταν παρατηρεί κάποιος τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου. Εκεί, που, ολοφάνερα, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επέλεξαν για "ανοιχτό αλώνι" ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών τους, εκεί πετάγεται και η ελληνική κυβέρνηση, με το λόγο και την ψήφο των εκπροσώπων της, να είναι από αυτούς που θα "ξεκαθαρίσουν το χώρο" για τη σύγκρουση.

Στη συνάντηση των εκπροσώπων των βαλκανικών χωρών στην Κωνσταντινούπολη, ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας διάλεξε τον ολισθηρό "σχετικό" δρόμο της τακτικής, ότι, τάχα, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να είναι εσωτερική υπόθεση μιας χώρας. Μια θέση, που, εκτός του ότι σηκώνει πολύ "νερό" και δικαιολογεί κάθε είδους ιμπεριαλιστική επέμβαση, ταυτόχρονα παραλληλίζεται με το πνεύμα της υποκρισίας, που χαρακτηρίζει το λεγόμενο διεθνή παράγοντα και στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου. Με τον ίδιο, άλλωστε, τρόπο σχεδόν ταυτόχρονα ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης συμφώνησε στο Λουξεμβούργο, στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, για ακόμα πιο σκληρά μέτρα ενάντια στη Γιουγκοσλαβία.

Για παράδειγμα, μόνο με τα γεγονότα των τελευταίων βδομάδων παρατηρούμε ότι ενώ η σερβική κυβέρνηση είχε αρχίσει συνομιλίες με την αλβανική πλευρά του Κοσσυφοπεδίου και όλα έτειναν στην ομαλοποίηση, που θα άφηνε τον ιμπεριαλισμό "...χωρίς βαρβάρους", ξαφνικά, οι συνομιλίες διακόπτονται χωρίς αφορμή και ο Ι. Ρουγκόβα ταξιδεύει εσπευσμένα στις ΗΠΑ, όπου έχει συναντήσεις υψηλού επιπέδου μέχρι και με τον Πρόεδρο Μπ. Κλίντον... Και τότε, ως διά μαγείας, ανεβαίνουν πάλι οι τόνοι, διακρίνονται "αδιέξοδα" και ξαναμπαίνει στην ημερήσια διάταξη η ΝΑΤΟική επέμβαση. Σχεδόν ανήμερα της Συνόδου των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, ο λεγόμενος Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου καλούσε τους Αλβανούς να "πάρουν τα όπλα και να αντιμετωπίσουν το σερβικό πεζικό και να σκάψουν χαρακώματα κατά του πυροβολικού και των τεθωρακισμένων...".

Αυτά τα γεγονότα, όπως και άλλα που προηγήθηκαν, πείθουν με τον πιο άμεσο τρόπο για το ποιος πάει γυρεύοντας για να διατηρήσει την "μπαρούτη στεγνή" στο Κοσσυφοπέδιο. Και όμως, η ελληνική κυβέρνηση, με όλα αυτά δεδομένα, προτιμά να λειτουργεί σαν αναπόσπαστο τμήμα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Αυτή, τελικά, είναι και η χειρότερη υπηρεσία για τα λεγόμενα "εθνικά" θέματα, αφού, εκτός του ότι ασφυκτιούν στριμωγμένα μέσα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια περιμένοντας τη "σειρά" τους, ταυτόχρονα η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζεται με χαμηλή διαπραγματευτική ικανότητα, αφού προηγουμένως έχει "χορέψει όλους τους σκοπούς" που της έπαιξαν και έχει αποδεχτεί, για άλλη μια φορά, την ιμπεριαλιστική "διπλωματία" του "ό,τι αρπάξουμε...". Χώρια ότι έτσι οξύνεται και η αντιπαράθεση με τους γειτονικούς λαούς.