Υστερα από πρωτοβουλία του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο συνάντηση όπου συμμετείχαν 20 κομμουνιστικά και άλλα κόμματα από χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Για πρώτη φορά πήραν μέρος σε αυτή τη συνάντηση εκπρόσωποι του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστρίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου, του Κόμματος Εργασίας της Ελβετίας, όπως επίσης και του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολλανδίας.

Στις τοποθετήσεις τους οι εκπρόσωποι όλων αυτών των κομμάτων στάθηκαν στις εξελίξεις που υπάρχουν, κατά την άποψή τους, σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μετά τις αποφάσεις για το Ευρώ και φυσικά φάνηκε ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές θεωρήσεις τόσο για την ουσία της ΕΕ, και αυτό είναι το πιο σημαντικό θέμα, όσο και για τον τρόπο που οι εργαζόμενοι, οι λαοί αντιμετωπίζουν αυτές τις εξελίξεις, καθώς επίσης και για το ρόλο των κομμουνιστικών και ευρύτερα αριστερών κομμάτων στις διαδικασίες αυτές.

Στη συνάντηση αυτή, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα,επικεφαλής της κομματικής αντιπροσωπείας, κατέθεσε την παρακάτω γραπτή παρέμβαση:

"To θέμα που κατά τη γνώμη μας πρέπει σήμερα να μας απασχολήσει, είναι ποια πρέπει να είναι - με τα σημερινά δεδομένα - η γραμμή απάντησης στην ΟΝΕ, το ΕΥΡΩ, γενικότερα στις αναδιαρθρώσεις που εκπονεί και υλοποιεί η ΕΕ. Σε τελευταία ανάλυση οι λαοί της Ευρώπης έχουν ανάγκη από την απάντηση για ποια Ενωμένη Ευρώπη εμείς συζητάμε. Δίχως μια συνολική απάντηση και στρατηγική, δεν υπάρχει ελπίδα επιμέρους παρεμβάσεων. Η ΕΕ πρώτα καθόρισε για ποιον σκοπό ενώνεται, και μετά καθόρισε τα μέσα και τα εργαλεία που υπηρετούν αυτόν τον σκοπό.

Είναι φανερό ότι ανάμεσά μας υπάρχουν σοβαρές διαφορές, όχι τόσο στην περιγραφή των προβλημάτων των λαών, όσο στη στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουν οι αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις και τα λαϊκά κινήματα. Βεβαίως, ορισμένες διαφορές μπορεί να οφείλονται και στη διαφορετική θέση που βρίσκεται η κάθε χώρα στην πυραμίδα της ΕΕ. Ομως πιστεύω ότι οι πιο σημαντικές διαφορές οφείλονται στη θεώρηση που κάνουμε για την ίδια την ΕΕ. Το ΚΚΕ παλεύει για μια Ελλάδα σε μια Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την ΕΕ, σε αντίθεση και τελικά χωρίς τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου.

Το πιο βασικό μας συμπέρασμα είναι, ότι στη συγκεκριμένη φάση που βρίσκεται η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν υπάρχουν περιθώρια αποσπασματικών, αυτοτελών τακτικών ελιγμών που ανακόπτουν τις τραγικές συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε, όπως: η μαζική ανεργία, η επέκταση της φτώχειας, η αυξανόμενη ανισότητα εντός των χωρών μελών και ανάμεσα στις χώρες μέλη της ΕΕ.

Πριν μερικά χρόνια το λαϊκό κίνημα της χώρας μας, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, πρόβαλλε ως άμεσες διεκδικήσεις αιτήματα και στόχους για την αποτροπή ή άμβλυνση των αρνητικών συνεπειών από την πορεία ενσωμάτωσης στην ΕΟΚ. Αιτήματα, π.χ., για απόσπαση περισσότερων κοινοτικών κονδυλίων. Γινόταν λόγος για εξαιρέσεις από γενικούς κανόνες που δε συνέφεραν ορισμένες χώρες, ανάμεσά τους και την Ελλάδα.

Αυτά τα αιτήματα σήμερα είναι κυριολεκτικά ξεπερασμένα.

Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών, επικρατεί αντικειμενικά μια διαχείριση, η νεοφιλελεύθερη. Γι αυτό και οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα από τη σύνθεσή τους, από τη στιγμή μάλιστα που έχουν κορμό χριστιανοδημοκρατικά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, πολιτεύονται με τον ίδιο τρόπο στα βασικά ζητήματα. Οι επιλογές ενός κόμματος, από τη στιγμή που δεν αμφισβητεί το σκοπό για τον οποίο υπάρχει η ΕΕ, ακόμα και οι ιστορικές του παραδόσεις, δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην πρακτική του. Είναι αναπόφευκτη η ενσωμάτωση στη δυναμική των αναδιαρθρώσεων.

Επομένως οι λαοί, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις στα πλαίσια της Ευρώπης, δεν μπορεί να χάνουν χρόνο προσπαθώντας να βρουν τρόπο να αποκτήσει η ΟΝΕ "κοινωνικό πρόσωπο", ή να αναζητούν άλλη παραλλαγή διαχείρισης που σήμερα δεν υπάρχει! Και που αν υπάρξει, δε θα ξεφεύγει από τους στόχους της ΟΝΕ, του ΕΥΡΩ.

Η ουσία των μέτρων που παίρνονται σήμερα δε βρίσκεται μόνο στον αντιλαϊκό, νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα τους, αλλά και στα μακροπρόθεσμα τραγικά αποτελέσματα που επιφέρουν.

Δεν έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική εισοδηματικής λιτότητας σε βάρος των λαών που ύστερα από 2 - 5 χρόνια μπορεί να βελτιωθεί, ούτε με μια φορολογική ανισότητα σε βάρος του λαών, που στο κάτω κάτω και αυτή διορθώνεται στην πορεία, αν υπάρχει πολιτική θέληση σε ευρωπαϊκό ή σε εθνικό επίπεδο.

Οι επιλογές που προωθούνται επιφέρουν καταλυτικές αρνητικές αλλαγές στη ζωή και στα δικαιώματα των εργαζομένων, διαμορφώνουν μια νέα ποιοτική κατάσταση υπέρ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, υπέρ των μονοπωλιακών διεθνικών επιχειρήσεων. Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου αναπόφευκτα φέρνει και προϋποθέτει μια αυταρχική, τρομοκρατική, άκρως αντιδημοκρατική πολιτική εξουσία στην Ευρώπη, όχι μόνο στο επίπεδο της ΕΕ, αλλά και στο επίπεδο των εθνικών κρατών.

Η ΟΝΕ, μαζί με το πρόγραμμα σύγκλισης και το πρόγραμμα σταθερότητας, την "Ατζέντα 2000" και ιδιαίτερα το ενιαίο νόμισμα ΕΥΡΩ αποτελούν τα βασικά εργαλεία, τα μέσα που αγιάζουν τον ένα και μοναδικό σκοπό της ΕΕ, που είναι: να γίνουν αλλαγές στις οικονομίες των καπιταλιστικών χωρών όλης της Ευρώπης με προκεχωρημένο φυλάκιο τις χώρες - μέλη. Ετσι ώστε να διασφαλιστούν τα μονοπωλιακά υπερκέρδη, να ανακοπεί η τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους που πραγματοποιούν οι διάφοροι όμιλοι επιχειρηματιών. Να τσακιστούν οι λαϊκές αντιδράσεις, τα κοινωνικά κινήματα και να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου σε όλη την Ευρώπη.

Το πιο βασικό για την ευρωπαϊκή πλουτοκρατία είναι να ισχύσει το ενιαίο νόμισμα, να διασφαλίσει μια σχετική σταθερότητά του, ώστε να ληστεύεται πιο εύκολα και άνετα ο πλούτος των χωρών - μελών. Οι φιλοδοξίες γύρω από το ΕΥΡΩ δεν περιορίζονται στο έδαφος της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή πλουτοκρατία ενδιαφέρεται να κάνει ισχυρό το ΕΥΡΩ έναντι του δολαρίου και του γιέν, ώστε να ανταγωνιστεί με επιτυχία την αμερικανική και γιαπωνέζικη πλουτοκρατία. Μάχη γιγάντων, πατώντας κυριολεκτικά στις ήδη βαρυφορτωμένες πλάτες των λαών.

Το ενιαίο νόμισμα είναι η καλύτερη απόδειξη ότι όσοι γνωρίζουν βαθιά και επιστημονικά τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης ξέρουν ότι η ανισότητα ανάμεσα στις χώρες θα μεγαλώσει.

Οι λαοί καλούνται να θυσιαστούν για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές, για να γίνει πιο ισχυρή και ανταγωνιστική η Ευρώπη του γερμανογαλλικού άξονα. Περί αυτής της ανταγωνιστικής Ευρώπης γίνεται λόγος.

Δεν πρόκειται να τελειώσουν τα βάσανα των λαών της Ευρώπης, αν η ΕΕ γίνει πιο ανταγωνιστική, πιο εξαγωγική στην παγκόσμια αγορά.

Η απάντηση στην ΟΝΕ είναι το ενιαίο Πανευρωπαϊκό Μέτωπο Πάλης των Λαών, των Κινημάτων, των πολιτικών δυνάμεων που θέλουν μια Ενωμένη Ευρώπη χωρίς τις 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ, σε αντίθεση με τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Ενιαίο Μέτωπο Πάλης που δεν περιορίζεται στην άμυνα, όσο και αν αυτή έχει μεγάλη σημασία σήμερα που προωθούνται βαθιές αλλαγές, αλλά αντεπιτίθεται, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για αλλαγή πολιτικής, που σημαίνει αλλαγή βάρδιας στην εξουσία σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων που έχουν να νικήσουν τα μονοπώλια και τους φορείς τους. Στο δρόμο αυτό μπορεί να υπάρξουν κατακτήσεις μερικότερες ή σημαντικότερες, ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης, που θα γίνουν στέρεες και βιώσιμες αν ο λαός προχωρήσει τον αγώνα του νικηφόρα ως το τέλος.

Μέτωπα συσπείρωσης, συμπαράταξης και αγώνα θεωρούμε πως πρέπει να είναι: 1. Πάλη κατά της στρατηγικής των αναδιαρθρώσεων. Εργασιακές σχέσεις. Τομέας κοινωνικών υπηρεσιών. Στο σημείο αυτό θέλω να σημειώσω την προσοχή που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι απέναντι στο δημοφιλές αίτημα για το 35ωρο. Υπάρχει 35ωρο και 35ωρο. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παρασυρθούν σε εκείνο το αίτημα του 35ωρου που τελικά θα χρησιμοποιηθεί για τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης. Στα πλαίσια αυτά, αντιμετώπιση των ξένων εργατών με πλήρη ισοτιμία με τους Ευρωπαίους εργαζόμενους.

2. Παιδεία, υγεία, περιβάλλον.

3. Κατά της "νέας τάξης πραγμάτων" που υλοποιείται και από την ΕΕ με οικονομικά και πολιτικά μέσα, αλλά και με τη συγκρότηση στρατιωτικών δυνάμεων που βρίσκονται κάτω από ΝΑΤΟική ομπρέλα και ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. 4. Δημοκρατία, συνδικαλιστικές, πολιτικές ελευθερίες, εργατικά δικαιώματα στους χώρους δουλιάς.

5. Βαλκάνια, απόκρουση επεμβάσεων ως αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών προς τους βαλκανικούς.

Ρωτάμε: Από ποιον κινδυνεύει η ασφάλεια και η άμυνα της Ευρώπης; Ολα τα ντοκουμέντα που έχουν ψηφιστεί δείχνουν ότι η αντίληψη που πρυτανεύει είναι μία: Η Ευρώπη κινδυνεύει από τους λαούς που την κατοικούν, από τους λαούς των γειτονικών ηπείρων. Γι' αυτό και όλα τα μέτρα για την ασφάλεια και την άμυνα που παίρνει η Ευρώπη, είναι μέτρα στρατιωτικών επεμβάσεων και μηχανισμών καταστολής όπως η ΣΕΝΓΚΕΝ. Εχουν ένα στόχο: Τους λαούς και μόνο.