Αμέσως μετά την εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου - κι ενώ είχε διαμορφωθεί κλίμα "Ωσαννά" προς το πρόσωπό του απ' όλα τα ΜΜΕ και τις δηλώσεις κυβερνητικών κι άλλων πολιτικών παραγόντων - είχαμε επισημάνει την πάγια θέση του ΚΚΕ για διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, ώστε ν' αποδίδονται "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ". Κάναμε αυτή την επισήμανση για δυο, κυρίως, λόγους: Πρώτον, διότι γνωρίζουμε την πάγια προσπάθεια των κυβερνήσεων να χρησιμοποιούν την Εκκλησία για εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων και, δεύτερον, διότι ήταν γνωστή και διακηρυγμένη η τάση του κ. Χριστόδουλου "να μπαίνει σε ξένα χωράφια".

Οι πρώτες παρεμβάσεις του Αρχιεπισκόπου είχαν χαρακτήρα συμβουλών και παραινέσεων, με λόγο, κατά το πλείστον, παραβολικό, αλλά και με αιχμές. Δεν παρέλειπε, βεβαίως, να εμφανίζεται κατηγορηματικός και ανένδοτος σε θέματα όπως ο χωρισμός κράτους - Εκκλησίας, η υποχρεωτικότητα του όρκου, η αύξηση των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών κ.ά. Ταυτοχρόνως, όμως, έδινε "δείγματα γραφής" για το ρόλο που φιλοδοξεί να παίξει, ξεκαθαρίζοντας πως δε θ' αρκεστεί σε παρεμβάσεις επί θρησκευτικών θεμάτων, αλλά θ' αναλάβει εκστρατεία για την "εξυγίανση της πολιτικής", τον "εκσυγχρονισμό της κοινωνίας", τη "διαμόρφωση των διεθνών σχέσεων" της χώρας μας.

Καθ' οδόν - και εκμεταλλευόμενος την καθημερινή παρουσία των ΜΜΕ στις δημόσιες εμφανίσεις του - ο Αρχιεπίσκοπος εισήγαγε μια νέα μέθοδο επικοινωνίας με τους πιστούς. Είδαμε να μετατρέπονται ο άμβωνας σε μπαλκόνι, οι εκκλησίες σε "εκλογικές πλατείες", το εκκλησίασμα σε "οπαδούς" που χειροκροτούν ασμένως το λόγο του. Ενας λόγος, όχι μόνον πολιτικός, αλλά επιθετικός εναντίον όλων όσοι έχουν διαφορετική γνώμη από τον ίδιο. Στις πρώτες, εύλογες, αντιδράσεις για την τακτική παρεμβάσεών του "επί παντός επιστητού" κι επιθέσεών του κατά πάντων, ο κ. Χριστόδουλος απάντησε με ένταση των επιθέσεών του. Αλλά και με κινδυνολογία, "αποκαλύπτοντας" ότι απειλείται η ζωή του, χωρίς, όμως, ν' αναφέρει από ποιους. Ταυτόχρονα, κι ενώ ο ίδιος δηλώνει δημοσίως πως δεν πάει για πρωθυπουργός και για εθνάρχης, δημοσίως τον "διαψεύδει" μητροπολίτης, εκ των "κολλητών" του, τονίζοντας πως, αν και όταν χρειαστεί, θ' αναλάβει και το ρόλο του "εθνοσωτήρα".

Ουδείς διανοείται να μην αναγνωρίσει το δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου να λέει δημοσίως τη γνώμη του. Οταν, όμως, αυτή η γνώμη, που παρουσιάζεται ως θέσφατο, συνοδεύεται από επιθέσεις εναντίον όσων διαφωνούν μ' αυτή, τότε ο καθείς δικαιούται και να αντιλέγει και να αντιδρά. Πολύ περισσότερο, που η παλιότερη πείρα δείχνει πως ο εκκλησιαστικός άμβωνας χρησιμοποιήθηκε για εξύμνηση "ελληνοχριστιανικών" δικτατορικών καθεστώτων, για αποδοχή της γερμανικής Κατοχής, για αντικομμουνιστικά κηρύγματα κλπ., κλπ.

Αρκετοί υποστηρίζουν πως στις εκρήξεις του Αρχιεπισκόπου "ποντάρουν" ισχυροί πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, που επιχειρούν να βάλουν την Εκκλησία μπροστά για ν' ανοίξει το δρόμο της "ειρηνικής εισβολής" τους, ιδιαίτερα στις ομόδοξες χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης. Ο ρόλος της Εκκλησίας, όμως, δεν είναι ούτε να συγκυβερνά, ούτε να μετατρέπεται σε "προαγωγό" του μεγάλου κεφαλαίου για "διεθνές πλιάτσικο" σε βάρος των οικονομιών και των λαών άλλων χωρών. Ο λαός μας δε θα επιτρέψει σε κάποιους να εμπορευτούν τη θρησκευτική πίστη για εξυπηρέτηση αλλότριων στόχων και σκοπών, ούτε να χωρίσουν το λαό μας σε "πιστεύοντες" και "μη πιστεύοντες".