Η ταξική πάλη υπάρχει σ' όλη την ιστορία των ταξικο-ανταγωνιστικών, εκμεταλλευτικών κοινωνιών. Ομως, η ταξική πάλη της εργατικής τάξης είναι αυτή, που, στην ιστορία των εκμεταλλευτικών κοινωνιών, οδηγεί αντικειμενικά στην αταξική κοινωνία.

Η πρωτοπορία της ξέρει καθαρά το αντικειμενικό νόημα του ιστορικού της ρόλου και καθοδηγεί συνειδητά τον αγώνα για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Ο αγώνας της εργατικής τάξης, που γεννήθηκε κι αναπτύχθηκε μέσα στους κόλπους της καπιταλιστικής κοινωνίας, καθώς και όλων των εργαζομένων ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στην κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών μονοπωλίων έχει ιδιαίτερη σημασία και ξέχωρη σπουδαιότητα και, μάλιστα, αποδείχνεται αναγκαίος και επιτακτικός.

Στις μέρες μας, ύστερα από τη δίχως προηγούμενο επίθεση του κεφαλαίου, σε παγκόσμια κλίμακα, να επανακτήσει ό,τι είχε παραχωρήσει στους εργαζόμενους, η εργατική τάξη σ' όλες τις χώρες, και συνεπώς και στη δικιά μας, έχει καθήκον να εντείνει τον αγώνα της - ιδεολογικό, οικονομικό, πολιτικό - προς την κατεύθυνση της ανατροπής του καπιταλισμού. Η πάλη κατά της "νέας τάξης", που ο ιμπεριαλισμός προωθεί με τη βία για να πετύχει την ολοκλήρωση της επικυριαρχίας των ΗΠΑ και να επιβάλει τη "νεοαποικιοκρατική" εκμετάλλευση των λαών διάφορων χωρών, εντάσσεται σ' αυτήν την προοπτική.

Ειδικότερα, στην Ελλάδα, η εργατική τάξη έχει ιστορικό καθήκον να γίνει ο μπροστάρης και ο καθοδηγητής του λαού μας και, όπως έκανε πάντα στις δύσκολες στιγμές, να συμβάλει, ώστε να αποτραπεί το έγκλημα που επιχειρείται, από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών και την ντόπια άρχουσα τάξη, για την "άνευ όρων" εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, του λαού, από το αδηφάγο, ντόπιο και ξένο, κεφάλαιο. Ετσι, κάτω από τις δημιουργημένες συνθήκες, ύστερα από την ανατροπή των καθεστώτων στις σοσιαλιστικές χώρες, και κύρια στη Σοβιετική Ενωση, η εργατική τάξη στην Ελλάδα, οι εργαζόμενοι γενικά και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι ανάγκη να αποδυθούν σ' έναν αγώνα, ιδεολογικό - οικονομικό - πολιτικό, με τη συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο της ταξικής πάλης.

Και πρώτα - πρώτα είναι απαραίτητο να εντείνουν την ιδεολογική πάλη, ενάντια στην αντιδραστική, αντιλαϊκή αστική ιδεολογία. Συγκεκριμένα, η ιδεολογική πάλη πρέπει να πάρει τη μορφή και το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης προς την ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Η ιδεολογία της εργατικής τάξης, που δεν είναι άλλη από το σοσιαλισμό και γενικά από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, επιβάλλεται σήμερα να γίνεται κτήμα της εργατικής τάξης και να αποτελεί το καθοδηγητικό όπλο για την πραγμάτωση του μεγάλου σκοπού της κατάργησης της εκμετάλλευσης.

Η αστική τάξη και οι κάθε είδους εκφραστές της, ξέροντας τη δύναμη της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, προσπαθούν με κάθε τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, να μπάσουν μέσα της ξένα ιδεολογικά στοιχεία, να τη νοθέψουν, για να αποδυναμώσουν και να αποπροσανατολίσουν την πάλη της εργατικής τάξης και γενικά των εργαζομένων, του λαού. Αστικά και άλλα κόμματα και παρατάξεις προσπαθούν σήμερα, με "σοσιαλιστικό επίστρωμα", να παγιδέψουν την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό πως ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" απέτυχε και πρέπει να αναζητήσουν άλλους δρόμους. Κόμματα, σαν το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΝ, ακόμα και το ΔΗΚΚΙ, προβάλλουν διάφορες ψευτοσοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές θεωρίες που πρέπει να ξεσκεπαστούν και να αντιμετωπιστούν.

Ομως, παράλληλα με την "ιδεολογική πάλη", ο αγώνας για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής, η "οικονομική πάλη", επιβάλλεται να περάσει κι αυτή στο προσκήνιο. Η αδιάκοπη υπεράσπιση των οικονομικών διεκδικήσεων, με τρόπο δυναμικό, παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και συνεπώς της ταξικής πάλης, γιατί δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να βελτιώνουν την οικονομική τους θέση μέσα στις συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλωστε, είναι γνωστό πως στη μακραίωνη ιστορία του εργατικού κινήματος οι "οικονομικοί αγώνες" συμβάλανε σε πολλές παραχωρήσεις από μέρους του κεφαλαίου.

Ομως, οι στόχοι και οι θετικές επιπτώσεις της "οικονομικής πάλης" δε σταματάνε ίσαμε εδώ. Οι οικονομικοί αγώνες, παρόλο που έχουν μια στενότητα, γιατί ούτε θίγουν τις βάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, ούτε έχουν τη δυνατότητα να απελευθερώσουν την εργατική τάξη από την εκμετάλλευση, εντούτοις ενεργούν θετικά, γιατί γονιμοποιούν και συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης. Κι από την άποψη αυτή, ο ρόλος τους μέσα στο εργατικό κίνημα είναι ουσιαστικός.

Σήμερα, που το εργατικό κίνημα και οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο στόχαστρο του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, ο αγώνας για οικονομικές διεκδικήσεις παραμένει ζωντανό όπλο πάλης στα χέρια των εργαζομένων. Κι αυτό η εργατική τάξη, που είναι το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι του ελληνικού λαού, δεν πρέπει να το ξεχνάει ποτέ.

Πέραν, όμως, από την "ιδεολογική πάλη" και την "οικονομική πάλη" υπάρχει και ο "πολιτικός αγώνας", η ανώτερη μορφή ταξικής πάλης, της εργατικής τάξης ενάντια στο αστικό κράτος και τους εκπροσώπους του, στα αστικά κόμματα και την κάθε φορά κυβέρνηση.

Η "πολιτική πάλη", σαν ανώτερη μορφή της ταξικής πάλης, γίνεται πραγματική δύναμη, μόνο όταν η εργατική τάξη αποκτήσει αυτοσυνείδηση και κατανοήσει σωστά τα ταξικά της συμφέροντα, δηλαδή όταν αποκτήσει πολιτική συνείδηση. Ο Β. Ι. Λένιν έλεγε: "Η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι αληθινή πολιτική συνείδηση, αν οι εργάτες δε μάθουν να απαντάνε σε όλες και σε κάθε είδους περιπτώσεις αυθαιρεσίας και καταπίεσης, βίας και θηριωδίας, οποιεσδήποτε τάξεις κι αν αφορούν αυτές οι περιπτώσεις". Γι' αυτό χρειάζεται να υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και στον αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, στον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή εσωτερική και εξωτερική πολιτική.

Ολα τούτα, που είναι συνδεδεμένα με την "πολιτική πάλη", επιβάλλουν τη δημιουργία ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης, με καθαρά αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο, όπως προτείνεται από το ΚΚΕ. Η δημιουργία αυτού του παλλαϊκού μετώπου αντίστασης και αντεπίθεσης, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, είναι μια επιλογή και ρεαλιστική και πραγματοποιήσιμη. Αλλωστε, είναι επιταγή των καιρών και ο ρόλος που πρόκειται να παίξει οδηγεί στη γρήγορη επίσπευση της πραγμάτωσής του. Υστερα, με τα σημερινά δεδομένα, αποδείχνεται πως είναι ο μόνος δρόμος, που θα συμβάλει στην αντιπαράθεση των εργαζομένων ενάντια στην αντιλαϊκή και αντεργατική συνωμοσία ΣΕΒ - κυβέρνησης και αστικών κομμάτων και θα αποτρέψει τη βαριά εκμετάλλευση του ελληνικού λαού από τις αρπαχτικές διαθέσεις του κεφαλαίου στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της πολιτικής της "παγκοσμιοποίησης" και της "νέας τάξης".

Σταύρος ΚΑΛΦΙΩΤΗΣ

Οικονομολόγος - συγγραφέας