• Στη βάση των ειδικών χαρακτηριστικών της δικής τους εθνικής κατάστασης και Ιστορίας, τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα αναγνωρίζουν τον κεντρικό χαρακτήρα της αλλαγής και της πρόσκλησης του "νέου" στην επίτευξη της κοινωνικής προόδου.
• Εκατόν πενήντα χρόνια από τη δημοσίευση του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου", πολλά στον κόσμο έχουν αλλάξει, ωστόσο η περιοδική και γενική τάση μεταξύ των βιομηχανικών εθνών να δημιουργούν κρίσεις υπερπαραγωγής παραμένει κυρίαρχη, ενώ οι διεθνείς αντιπαραθέσεις μεταξύ των χωρών της ΕΕ και της Ασίας - Ειρηνικού για τον έλεγχο των παγκόσμιων αγορών απειλούν με αστάθεια ή ακόμη και με πόλεμο. Τραγωδίες σαν αυτές της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και του πολέμου στα Βαλκάνια, του πολέμου ενάντια στο Ιράκ και της κρίσης της ειρηνευτικής διαδικασίας στη Μέση Ανατολή, είναι απλά παραδείγματα αυτής της απειλής.

Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν τα χαρακτηριστικά - κλειδιά της ιδεολογικής, πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής και κοινωνικής βάσης της ανανέωσης του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο οποίος παραμένει η μόνη συνεκτική εναλλακτική λύση απέναντι στο χάος των θεωριών, των πολιτικών και των ιδεών που έχουν τις ρίζες τους στον αστικό έλεγχο των λαών και του πεπρωμένου του κόσμου.

Τα γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος αποκάλυψαν επίσης μια κάποια καθυστέρηση στις θεωρητικές ερμηνείες από την πλευρά του κινήματος όσον αφορά την επιστημονικοτεχνική επανάσταση και τις συνέπειές της για την κοινωνία. Η ανανέωση της ιδεολογικής δουλιάς έχει επείγουσα σημασία και πρέπει να βαδίζει ταυτόχρονα με την ενίσχυση των οργανωτικών καθηκόντων. Οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ιδεολογίας μας τοποθετήθηκαν από τον Μαρξ και τον Λένιν και παραμένουν σε αξία ή ακόμη και διστακτικά αναγνωρίζονται και από τους απολογητές και τους θεωρητικούς του ιμπεριαλισμού σαν αποφασιστικοί παράγοντες διαμόρφωσης των οικονομικών και πολιτικών θεωριών του σημερινού κόσμου.

Ωστόσο, η μόνιμη ανανέωση της ιδεολογίας της εργατικής τάξης είναι ζωτική για την κινητοποίηση παραδοσιακών και νέων δυνάμεων για την κοινωνική αλλαγή και την επανάσταση. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα θα πρέπει μόνιμα να εξετάζουμε την ισχύ των τοποθετήσεών μας στη βάση των επιστημονικών ανακαλύψεων και της ανάπτυξης της γνώσης, Στον τομέα αυτόν η διεθνής συνεργασία θα πρέπει να είναι φυσική και θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση μεταξύ των δυνάμεων της αλλαγής.

Τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα έχουν εδώ και πολλά χρόνια αναγνωρίσει τη σημασία των εθνικών χαρακτηριστικών. Το καθένα έχει επεξεργαστεί τις εθνικές ιδιομορφίες του, οι οποίες του δίνουν το σημείο εκκίνησης για την παγκόσμια κοσμοθεωρία του. Καθώς αρχίζει ο 21ος αιώνας, ωστόσο, βρίσκονται αντιμέτωπα και με μια σειρά αρνητικών ιδεολογικών, οργανωτικών και πολιτικών κληρονομιών, οι οποίες επιδρούν στο καθένα με διαφόρους τρόπους, αλλά είναι παγκόσμιες στις συνέπειές τους.

Επιπλέον, δύο επιπρόσθετα χαρακτηριστικά έχουν αυξηθεί σε σημασία από τα τέλη του '80 και τις αρχές του '90. Εχουν σημαντικά επηρεάσει τα παγκόσμια γεγονότα και επιδρούν στην ικανότητά μας να αναζητήσουμε ένα διαφορετικό δρόμο κοινωνικής εξέλιξης.

Πρώτον, ο ψευδο - εθνικισμός ο οποίος αναμιγνύει πόθους εθνικής κρατικής οντότητας και αυτοδιάθεσης, με την περιφερειακή ταυτότητα, το φυλετισμό και το θρησκευτικό ιντεγκρισμό. Το φαινόμενο αυτό παρέχει όλο και πιο πολύ κίνητρα και ακόμη και διεθνή νομιμοποίηση για τον ιμπεριαλιστικό - στρατιωτικό επεκτατισμό ή την επέμβαση.

Δεύτερον, ο νέος κοσμοπολιτισμός, ο οποίος εστιάζεται σε δύο αντιφατικά στοιχεία:

- Την πρωτοκαθεδρία του ατόμου στον καθορισμό της πολιτικής ελευθερίας, όπου οι μαζικές οργανώσεις θεωρούνται άνευ αξίας. Η "κοινωνία του πρώτος εγώ" σαν ακρογωνιαίος λίθος του σύγχρονου πολιτισμού.

- Παράλληλα μια αντίληψη οικονομικής παγκοσμιοποίησης που περιλαμβάνει την εξασθένηση των κρατικών δομών και της εξουσίας.

Οι νέες πραγματικότητες παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη πρόκληση στην Αριστερά από την εποχή του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου". Επιπλέον, η κληρονομιά της κατάρρευσης των σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης παραμένει ακόμη ένας αρνητικός πολιτικός παράγων που επιδρά στα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ωστόσο, ενώ οι συνθήκες μπορεί να έχουν αλλάξει ουσιωδώς από το 1848, το κλειδί της επίτευξης της προόδου παραμένει ο διεθνισμός και όχι ο εθνικισμός ή, ακόμη χειρότερα, ο κοσμοπολιτισμός της μόδας.

Ενώ ο χαρακτήρας της παραγωγής, της κατανομής και της ανταλλαγής στον καπιταλιστικό κόσμο έχει υποστεί θεμελιακή αλλαγή, η φύση του και ο στόχος του παραμένουν ουσιαστικά απαράλλαχτοι, δηλαδή η επιδίωξη του κέρδους, της συσσώρευσης της μονοπωλιοποίησης και της διαστρωμάτωσης όλων των κοινωνιών παραμένει κυρίαρχη. Ωστόσο, η νέα πρόκληση βρίσκεται στις αλληλοσυνδέσεις και την αλληλεξάρτησή τους, που συχνά αναφέρονται σαν παγκοσμιοποίηση.

Τα κόμματα της κομμουνιστικής παράδοσης βρίσκονται, από αυτή την άποψη, σε καλή θέση για να αντιμετωπίσουν την πρόκληση. Ο διεθνισμός υπήρξε κεντρική θέση στη δράση τους και μερικές από τις λαμπρότερες επιτυχίες τους σημειώθηκαν όταν η διεθνής τους δραστηριότητα βρισκόταν στο επίκεντρο της δραστηριότητάς τους και της δράσης τους.

Η νέα παγκόσμια αταξία και ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δε θα αντιμετωπίσουν επιτυχή πρόκληση, ούτε οι αριστερές δυνάμεις δε θα ανασυνταχθούν ωστόσο, με την αναδημιουργία του διεθνισμού το παρελθόντος. Χρειάζεται ένας νέος διεθνισμός της Αριστεράς.

Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του νέου διεθνισμού είναι ότι, μαζί με τους εργάτες και τους καταπιεζόμενους λαούς στις πέντε ηπείρους, που έχουν εχθρό τον καπιταλισμό και μοιράζονται κοινά συμφέροντα, περιλαμβάνει και όλες τις άλλες δυνάμεις που παλεύουν ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Περιλαμβάνει όχι μόνο την εργατική τάξη και τους εργάτες, αλλά τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αγωνίζονται για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την κοινωνική πρόοδο και το σοσιαλισμό. Ενας τέτοιος νέος καθορισμός δε θα πρέπει να οδηγεί στην εγκατάλειψη των βασικών οικονομικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών που είναι τόσο θεμελιώδη στον κομμουνιστικό διεθνισμό. Αυτό το νέο χαρακτηριστικό δεν αρνείται την ταξική φύση του νέου διεθνισμού, καθώς είναι βαθιά αντικαπιταλιστικό στους στόχους και στις επιδιώξεις του.

Ο νέος διεθνισμός, όπως και ο προκάτοχός του, πρέπει να οικοδομηθεί στους κοινούς παράγοντες που μπορούν να ενώσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων μέσα και πέρα από τα εθνικά σύνορα. Πρέπει, ωστόσο, να αναγνωριστεί ότι η μακροπρόθεσμη κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ανανέωση κάθε κοινωνίας εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από τη διεθνή συνεργασία.

Ετσι, ο νέος διεθνισμός πρέπει να έχει δυο διακριτές διαστάσεις.

Πρώτον, οργανωτική συμβατότητα, που έχει σφυρηλατηθεί σε δομές που μπορούν να συνεργαστούν συνδεδεμένες μέσω ανθρωπίνων και τεχνολογικών μηχανισμών που εργάζονται στη βάση αμοιβαία συμφωνημένων προγραμμάτων, κοινών στόχων και ανεξαρτησίας.

Δεύτερον, εθνικές δραστηριότητες που παίρνουν υπόψη τους τον παγκόσμιο ρυθμό αλλαγής και ανάπτυξης. Σε αυτό, θα τεθούν εθνικές προτεραιότητες, βασισμένες όχι μόνο σε εθνικούς πόθους, αλλά στις πραγματικές δυνατότητες που καθορίζονται από τις περιφερειακές και παγκόσμιες δυνατότητες.

Αυτή είναι η βάση για μια νέα διαλεκτική στην παγκόσμια πολιτική και θα απαιτήσει την ανανέωση των πολιτικών δυνάμεων που είναι ικανές να συλλάβουν την πρόκληση.

Οι εθνικές και διεθνείς εμπειρίες των κομμάτων της κομμουνιστικής παράδοσης έχουν πολλά πλεονεκτήματα στην πλήρωση του κενού αυτού, αλλά αυτό δε θα επιτευχθεί αν διστάσουμε να πάρουμε πρωτοβουλίες ή αν επιτρέψουμε στις δυνάμεις της αντίδρασης να φυλακίσουν τη φαντασία και την ενεργητικότητά μας.

Δεν πρόκειται για αντιπαράθεση εθνικών και διεθνών προτεραιοτήτων αλλά για τη δημιουργία ενός καθαρού και ισχυρού δεσμού μεταξύ των δύο. Ενα ισχυρό διεθνιστικό κίνημα, ικανό να αντιπαραταχθεί στη Νέα Παγκόσμια Τάξη, δεν μπορεί να δημιουργηθεί χωρίς Κομμουνιστικά Κόμματα ικανά να αναπτύξουν σχέδια κοινωνικής αλλαγής και οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας ελεύθερης από τον καπιταλισμό. Κατά τη γνώμη μας, υπάρχει ανάγκη ύπαρξης Κομμουνιστικών Κομμάτων ικανών να μελετούν και να εκτιμούν την κατάσταση, τις εθνικές συνθήκες και εμπειρίες κάθε χώρας, για να οργανωθούν και να προσπαθήσουν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό. Αυτό που λέμε είναι ότι, αν χρειάζονται επαναστατικά κόμματα της εργατικής τάξης, εξίσου χρειάζεται η διεθνής συνεργασία τους.

Εξοπλισμένα με τα μαθήματα της εμπειρίας του παρελθόντος, τα κόμματά μας είναι ικανά να αναλάβουν απαραίτητο ρόλο στην πάλη για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό στις αντίστοιχες χώρες μας. Οι θέσεις αρχής στην ανταπόκριση στα βραχυπρόθεσμα και στρατηγικά αιτήματα του λαού και η σταθερή πάλη γι' αυτούς και με αυτούς και με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, είναι αυτό που τα κόμματά μας είναι ικανά να κάνουν και προσπαθούν να κάνουν. Η πάλη για τη δημιουργία αντιδικτατορικών, αντικαπιταλιστικών, και αντιιμπεριαλιστικών μετώπων θα πρέπει να είναι μέρος της ημερήσιας διάταξής μας σε οποιεσδήποτε συνθήκες ζούμε και αγωνιζόμαστε. Οσον αφορά τη ζωή των δικών μας οργανώσεων, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε δυναμικές σχέσεις με τα μέλη μας και με άλλες δυνάμεις μέσα στις κοινωνίες όπου δρούμε. Η εσωκομματική δημοκρατία και η δραστήρια συμμετοχή όλων των μελών και στελεχών στη διαμόρφωση της εθνικής τακτικής και στρατηγικής είναι η πηγή της δύναμής μας. Η ζωή μέσα στα κόμματά μας, η πάλη μέσα στις κοινωνίες μας ή οι διεθνιστικές μας υποχρεώσεις δε θα πρέπει να έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Θα πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται.

Είμαστε δυνάμεις του μέλλοντος!

Τώρα είναι η εποχή, μετά από 150 χρόνια, να ανανεώσουμε, να εκσυγχρονίσουμε και να υψώσουμε ψηλά το σύνθημα του Μαρξ "Προλετάριοι, όλων των χωρών, ενωθείτε!".