Μια εκδήλωση, που ξεχείλιζε από δύναμη, παλμό και μηνύματα, πραγματοποίησε το ΚΚΕ στον ιερό βράχο του μαρτυρίου, στην άκρη του Ναυπλίου, προχτές, την Κυριακή, στο πλαίσιο του γιορτασμού των 80 χρόνων από την ίδρυσή του.

Ηταν ένας όρκος σ' όλους εκείνους, που έξι χρόνια στο κάτεργο της βασιλομεταξικής δικτατορίας, στο άκρο του Ναυπλίου, δίδαξαν τι θα πει αντίσταση στον καπιταλιστικό σκοταδισμό, τι θα πει να λες την αλήθεια στο λαό και να στέκεσαι αταλάντευτα στο πλευρό του, όποιες δοκιμασίες κι αν περάσεις, τι θα πει πίστη και αγώνας για τα πιο λαμπρά, ανθρώπινα ιδανικά που διανοήθηκαν ποτέ ανθρώπινα μυαλά.

Το ΚΚΕ τίμησε τους αγωνιστές της Ακροναυπλίας, στον τόπο του μαρτυρίου τους. Δεν ήταν μια εκδήλωση που κοιτούσε μόνο στο παρελθόν, αλλά και μια ζωηρή ματιά στο μέλλον.

Ηταν όλοι εκεί. Παρόντες, όπως πάντα, στο προσκλητήριο της μνήμης και των ιδεών. Ηταν η γενιά της Ακροναυπλίας και της Αντίστασης, η γενιά του ΔΣΕ και των αγώνων της σκληρής παρανομίας της μετεμφυλιακής περιόδου, ήταν η γενιά της αντιδικτατορικής πάλης και της μεταπολίτευσης, η σημερινή γενιά, η νέα γενιά, οι κνίτες και οι κνίτισσες. Ηταν εκεί το ΚΚΕ, ο δημιουργός μιας απαράμιλλης ιστορίας, ο οραματιστής και ο σκαπανέας της νέας Ελλάδας, της Ελλάδας του σοσιαλισμού, για να απευθύνει από αυτόν τον ιερό βράχο του μαρτυρίου, ένα νέο προσκλητήριο ταξικών, κοινωνικών και πολιτικών αγώνων.

Ακροναυπλία, 14 Ιούνη 1998. Από πολύ πρωί, συρρέουν στον τόπο της εκδήλωσης εκατοντάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών. Ανάμεσά τους μερικοί επιζώντες Ακροναυπλιώτες. Και πιο πέρα - μέσα από μια μικρή έκθεση φωτογραφίας - οι σύντροφοί τους, που έχουν φύγει από τη ζωή, με τη λάμψη στα μάτια, να αγκαλιάζουν με ικανοποίηση όλη τούτη τη συνάθροιση. Ο Δ. Γληνός, ο Ν. Σουκατζίδης, ο Ν. Μπελογιάννης, ο Μ. Παπαρήγας, η Κομματική Επιτροπή της φυλακής και τόσοι άλλοι, όλοι εκείνοι που έκαναν τούτο το βράχο του Ναυπλίου να γεμίσει φως.

Τα κόκκινα λάβαρα και τα πανό ξεδιπλωμένα. Οι καρδιές ανοιχτές και οι φωνές δυνατές γεμίζουν απ' άκρη σ' άκρη τον ορίζοντα με τα συνθήματα του αγώνα.

Σιγά - σιγά, η συγκέντρωση πυκνώνει τις γραμμές της, οι γροθιές σφίγγουν και τινάζονται ψηλά στον αέρα, ο νους ζωγραφίζει στις ψυχές το χρέος. Κατά τις 10.30 π.μ., στο βήμα ανεβαίνει, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Δ. Γόντικας,μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος. Ο λόγος του, μεστός λόγος του ΚΚΕ, που μετατρέπει την ιστορία σε προωθητική δύναμη για την υλοποίηση των σημερινών καθηκόντων. Ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πού πάμε, τι θέλουμε, γιατί παλεύουμε (ολόκληρη η ομιλία του Δ. Γόντικα, στις σελίδες 8 - 9).

Οταν ο ομιλητής θα τελειώσει το λόγο του, θα κατευθυνθεί λίγα μέτρα πιο κάτω από το βήμα και με ευλάβεια θα τραβήξει ένα μικρό κόκκινο πανί που καλύπτει ένα κομμάτι τοίχου του παλιού κατέργου. Αποκαλύπτεται η τιμητική πλάκα, που πάνω γράφει λίγα λόγια, σεμνά και λιτά. Ετσι, όπως ταιριάζει στα μεγάλα πράγματα:

"80 χρόνια ΚΚΕ

Τιμή και δόξα στην Ακροναυπλία

1998"

Είναι η υπόσχεση σ' όσους πέρασαν και μαρτύρησαν από το κάτεργο. Ο κόσμος το καταλαβαίνει και φωνάζει: "Το αίμα σας δεν πήγε χαμένο σύντροφοί μας, μ' αγώνες ταξικούς η υπόσχεσή μας". Κι ύστερα, γύρω από τη μαρμάρινη πλάκα, ένας - ένας οι παραβρισκόμενοι θα τοποθετήσουν από ένα κόκκινο γαρίφαλο, σύμβολο αγώνα, για να σκορπίσει τη μυρωδιά των οραμάτων ενός νέου κόσμου όσο πιο μακριά γίνεται.

Λίγα λεπτά αργότερα, το Ναύπλιο, η πρώτη πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους, θα ζήσει ασυνήθιστες στιγμές. Ισως και πρωτόγνωρες. Το πλήθος των συγκεντρωμένων θα κατευθυνθεί προς την πόλη, θα περάσει μέσα από τους κεντρικούς της δρόμους και θα διαδηλώσει για τα σημερινά προβλήματα του ελληνικού λαού, στέλνοντας το μήνυμα της αντίστασης και του αγώνα, χαράσσοντας την προοπτική της νίκης, δίνοντας τη μόνη δυνατή φιλολαϊκή διέξοδο από το σημερινό τέλμα, καλώντας στη συγκρότηση ενός Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης.

"Εργάτες, Αγρότες, Φοιτητές, με μέτωπο απαντάμε στις πολυεθνικές", φωνάζει η νεολαία.

Οι μεγαλύτεροι απαντούν:

"Το ΚΚΕ δε σκύβει το κεφάλι, εμπνέει στο λαό μας το μέτωπο της πάλης".

Κι όλοι μαζί:

"Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, με το ΚΚΕ αντίσταση και πάλη".

Η πορεία θα καταλήξει στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης. Εκεί ο ιστορικός Βασίλης Λάζαρης και ο ηθοποιός Τίτος Βανδής θα καθηλώσουν το ακροατήριό τους, "ζωγραφίζοντας", με το λόγο, σκηνές από την ιστορία του ΚΚΕ και της Ακροναυπλίας. Προηγουμένως όμως, θα πάρει το λόγο ο επιζών Ακροναυπλιώτης απ' τη Θεσσαλονίκη Ορέστης Στεφανίδης,για να στείλει το δικό του μήνυμα: "Αναβαπτιστήκαμε, είπε, με το φως που εκπέμπει η Ακροναυπλία για να γίνουμε ακόμη καλύτεροι απ' ό,τι είμαστε... Στην Ακροναυπλία, μας λέγανε Γληνάκια, γιατί ο Γληνός, εμάς τους νέους τότε, μας είχε μέσ' στα χέρια του. Δεν προσκυνήσαμε. Είπαμε όχι. Ποιος μας έμαθε να λέμε όχι; Το ΚΚΕ. Αυτό μας δασκάλεψε, αυτό μας μεγάλωσε, αυτό μας άνδρωσε. Κι είμαστε σήμερα στην ευχάριστη θέση να βλέπουμε τόσους συντρόφους να βαδίζουν πάνω στην Ακροναυπλία για να αναβαπτιστούμε: Να πιστέψουμε ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι, οργανωμένοι. Να πιστέψουμε ότι πρέπει να μορφωνόμαστε με τη μαρξιστική φιλοσοφία και το διαλεκτικό υλισμό. Για να μάθουμε ότι χωρίς το Κόμμα και την καθοδήγηση, στη σημερινή δύσκολη ώρα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Για να γίνουμε μπροστάρηδες, κόντρα στη σημερινή λαίλαπα της άρχουσας τάξης, του Μάαστριχτ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από τη δουλιά μας εξαρτάται πού θα πάει η Ελλάδα. Ας είμαστε πιστοί στο ΚΚΕ και ας δουλέψουμε. Και να είστε βέβαιοι ότι ξανά θα νικήσουμε!".

Ο αγωνιστής Ακροναυπλιώτης κάθεται. Τώρα είναι η σειρά της γνώσης και του πολιτισμού.

Ο Β. Λάζαρης ψηφίδα - ψηφίδα, με πολλά και ζωντανά χρώματα, θα στήσει την εικόνα μιας ηρωικής διαδρομής αγώνων και θυσιών του ΚΚΕ από την ίδρυσή του ως τα σήμερα. Η Οχτωβριανή Επανάσταση και η επίδρασή της στον κόσμο και στην Ελλάδα, η ίδρυση του ΣΕΚΕ - ΚΚΕ, η άνδρωση και η ωρίμανσή του μέσα στη φωτιά της μάχης, η ανυποχώρητη ιδεολογικοπολιτική του δράση για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, η βαρβαρότητα της αστικής τάξης και των ξένων προστατών της, το ανειρήνευτο μίσος της ενάντια στους κομμουνιστές, τα πάθη των Ακροναυπλιωτών και η ανεξάντλητη δύναμη των ιδεών και των οραμάτων τους, οι σύγχρονες απαιτήσεις και η συνέχιση της πορείας πάνω στους ίδιους δρόμους, με τα ίδια ιδανικά ως την τελική δικαίωση, όλα αυτά θα επιβεβαιώσουν το κοινό αίσθημα ότι δε γεννηθήκαμε σήμερα, δε γεννηθήκαμε χτες, αλλά ερχόμαστε από πολύ μακριά, από το μεσαίωνα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και τραβάμε για πολύ μακριά ως το βασίλειο της ελευθερίας του ανθρώπου.

Ο Τίτος Βανδής συχνά - πυκνά θα διακόπτει τη ροή της ιστορίας, για να σημειώσει στο νου και στις καρδιές των ανθρώπων που τον ακούν, τους σταθμούς της. Θα ξαναθυμίσει σελίδες από το ιδρυτικό πρόγραμμα του ΣΕΚΕ, θα ξαναζωντανέψει τη δύναμη των μηνυμάτων του Δ. Γληνού, διαβάζοντας ένα από τα χαρακτηριστικότερα γράμματά του, γραμμένο από το κάτεργο της Ακροναυπλίας: "...Αρχίζω να αγαπώ πραγματικά τη φυλακή μου, που στις επάλξεις της στέκεται, σκληρή και στυγνή θεά, η Αλήθεια. Εδώ μέσα δεν μπορεί να ζήσει το ψέμα. Φεύγει. Απ' έξω δεν μπορεί να πλησιάσει. Τσακίζεται. Ευλογημένα ας είναι αυτά τα τρακόσια σκαλοπάτια της Ακροναυπλίας, που δεν αφήνουν να φτάσει εδώ παρά μονάχα η Αλήθεια...". Θα μας μεταφέρει στην έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, παρουσιάζοντας με μοναδικό τρόπο το περίφημο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη από τα μπουντρούμια της κρατικής Ασφάλειας στην Αθήνα, θα αποδείξει την ενότητα ιδεών των κομμουνιστών, παρουσιάζοντας τα αντίστοιχα υπομνήματα των αγωνιστών της Ακροναυπλίας προς την κυβέρνηση Μεταξά, με τα οποία ζητούσαν να πάνε στο μέτωπο και στο τέλος, μέσα από την υποδειγματική απαγγελία ενός ποιήματος του Μπρεχτ, θα δώσει την ένταση και το χρώμα που χρειάζεται στο προσκλητήριο του Κόμματος, σε όλους εκείνους που ακολουθούν μοναχικούς δρόμους, να πυκνώσουν τις γραμμές του και τις γραμμές του λαϊκού κινήματος:

"Ο μοναχικός έχει δυο μάτια.

Το κόμμα έχει χίλια μάτια.

Το κόμμα βλέπει εφτά χώρες.

Ο μοναχικός βλέπει μια πόλη.

Ο μοναχικός έχει την ώρα του.

Το κόμμα, όμως, έχει ώρες πολλές.

Ο μοναχικός μπορεί να εξολοθρευτεί.

Το κόμμα δεν μπορεί κανείς να το εξολοθρέψει -

γιατί είναι η εμπροσθοφυλακή των μαζών

και οδηγεί τον αγώνα τους

με τις μεθόδους των κλασικών, που δημιουργήθηκαν

από τη γνώση της πραγματικότητας.

Ποιος είναι το κόμμα;

Κάθεται σ' ένα σπίτι με τηλέφωνα;

Είναι οι σκέψεις του μυστικές, οι αποφάσεις του άγνωστες;

Ποιος είναι;

Είμαστε 'μεις,

Εσύ κι Εγώ κι Εσείς - Εμείς όλοι.

Μέσα στο κουστούμι σου κρύβεται, σύντροφε,

και σκέφτεται μέσα στο κεφάλι σου.

Εκεί που κατοικώ εγώ είναι το σπίτι του,

και 'κει, που δέχεσαι επίθεση εσύ, εκεί δίνει τη μάχη.

Δείξε μας το δρόμο, που πρέπει να πάρουμε και 'μεις.

Θα τον πάρουμε, όπως και συ - όμως

μην προχωράς χωρίς εμάς στο σωστό δρόμο.

Χωρίς εμάς είναι απ' όλους ο πιο λάθος.

Μην απομακρύνεσαι από μας!

Μπορεί λάθος να κάνουμε και δίκιο να έχεις εσύ.

Μην απομακρύνεσαι όμως από μας.

Οτι ο πιο σύντομος δρόμος είναι καλύτερος από τον μακρύ

αυτό κανείς μας δεν τ' αρνιέται.

Οταν όμως κανείς τον ξέρει

και δεν μπορεί να μας τον δείξει, τη σοφία του

τι να την κάνουμε;

Σοφός να είσαι μαζί μας!

Μην απομακρύνεσαι από μας!".

Γ. Π.