Ο Κώστας Γεωργίου είναι γνωστός έξω από τον ελλαδικό χώρο με το μικρό του όνομα, απλά και για μεγαλύτερη ευελιξία, Kostas. Ομως, δεν είναι αυτό μόνο που τον καθιστά χαρισματικό. Ο Kostas είναι χαρισματικός και βαθιά αισθαντικός καλλιτέχνης, όπως θα μπορούσε να είναι ένας σύγχρονος φιλόσοφος, στην προσπάθειά του να ορίσει το τέλος μιας εποχής. Δημιουργεί κοσμοαντίληψη, στη βάση συστημάτων της αποχρώσεως και αιχμαλωτίζει την κίνηση του γίγνεσθαι στο περίβλημα που καθορίζει την εικόνα. Και εδώ αναδύεται ένα θεμελιώδες και βασικό οξύμωρο, που χαρακτηρίζει ίσως τον εικαστικό κόσμο που πλάθει ο καλλιτέχνης: Ο Κώστας Γεωργίου δημιουργεί εικόνες από το υλικό ενός σώματος σε διαδικασία ταξιδιού. Οι γραμμές, που θεωρητικά πλαισιώνουν τα απεικάσματα του καλλιτέχνη, δίνουν την εντύπωση ότι είναι έτοιμες να εξατμιστούν και, ως μεταλλαγμένη ύλη, να απλωθούν στο σύμπαν των μορφών και να ενωθούν με τα σωματίδια που συνθέτουν τον ορατό και τον αόρατο κόσμο.

Στις τελευταίες εικαστικές αναζητήσεις του Κώστα Γεωργίου, εμφανίζεται η μάσκα και η κνήμη ως βασικό μοτίβο, που δημιουργεί σχεδόν αρχέγονο υπόβαθρο σχημάτων και ειδώλων. Το προσωπείο ανάγεται από τον καλλιτέχνη σε δομική μονάδα, που σφυρηλατείται στα βασικά τοπία του ανθρώπινου σώματος. Η δυναμική των τοπίων αυτών ανιχνεύεται από τον δημιουργό - καλλιτέχνη, μελετάται προσεκτικά και καταλήγει στο αχνό σχήμα του εκμαγείου σαν μια εφιαλτική και συνάμα λυτρωτική αποτύπωση πολλαπλών υπερβάσεων της εικόνας. Ο Kostas παίζει με τις σημασιολογικές αποχρώσεις της ιδανικής μορφής, στο μεταίχμιο του Είναι και του Φαίνεσθαι. Ο καλλιτέχνης αναλώνεται δημιουργικά στο μαρτυρικό ταξίδι, περνώντας ανάμεσα από το ορατό και το απτό στο αόρατο και το άπιαστο της μίας και μοναδικής ύλης, που θέτει σε λειτουργία τη μηχανή της ζωής. Βαθύτατα σκεπτικιστής, ίσως περισσότερο από το κανονικό (;), ο Κώστας Γεωργίου συλλέγει υπομονετικά τα σκόρπια κομμάτια της αγωνίας των ανθρώπων του σήμερα, του τελευταίου "τώρα" στο κατώφλι της επόμενης χιλιετίας. Ο εικαστικός καλλιτέχνης γίνεται λυρικός ποιητής, ίσως ένας πεισιθάνατος που ζει στην πόλη της παραβολής, είτε τη λένε Πρέβεζα, είτε Αλαμπάμα, είτε Βερολίνο του Μεσοπολέμου. Ο Kostas συνθέτει μια υμνωδία για τον αυτοματοποιημένο άνθρωπο, που έχει ήδη προ πολλού εκσφενδονιστεί στους μυστικούς παραλλήλους της Συντέλειας. Τα απεικάσματα του Kosta ξεναγούν το θεωρό σε ένα απέραντο νεκροταφείο αυτοκινήτων ανθρωποειδών, που ήταν κάποτε άνθρωποι με μάτια, στόμα και λαιμό. Κανένα δεσπόζον μέλος δε θα βρει ο επισκέπτης εδώ: Μια μύτη εκεί, ένα ζευγάρι μάτια πιο πέρα, δύο χείλη σε ίσια γραμμή ουδέτερης διαθέσεως, ένα κομμάτι νεανικής παρειάς. Το νεκροταφείο της μάσκας σε παρασύρει στο απόκοσμο περιβάλλον της μυστικής σιωπής, σε παίρνει μακριά, στα έγκατα της μνήμης και ξαφνικά όλα γύρω ζωντανεύουν. Τα μνήματα γίνονται δέντρα και το νεκροταφείο δάσος. Ο καλλιτέχνης σου κλείνει με πικρή σημασία το μάτι και σε προειδοποιεί. Ομως, ποιος ακούει σήμερα τους ποιητές; Παρ' όλα αυτά, σ' αυτούς στηρίζουμε τις τελευταίες εκλάμψεις μιας ελπίδας, πριν πάρουμε οριστικά το δρόμο του ολικού και ομαδικού αποδομισμού της ψυχικής μας ύλης.

Για τον Κώστα Γεωργίου, η σύλληψη του εκμαγείου ως ειδώλου βιωθείσας στο έπακρο ζωής, αποτελεί ένα μεγάλο και σημαδιακό βήμα προς τη συμφιλίωση με τον συνάνθρωπο, συνοδοιπόρο στην αντάρα και στην οδύνη της ξέφρενης κούρσας των αποκλίσεων. Ο Kostas ξέρει καλά την κίνηση του τραγικού και μέσα από τις ποικίλες μεταμορφώσεις του απεικάσματος προβάλλει το καθόλου στη διαδικασία γέννησης και δραστηριοποίησής του. Εκείνο, όμως, που είναι ίσως σπουδαιότερο στις παραμέτρους των μορφών του Kosta, είναι η διαδρομή προς την ενεργοποίηση της κοιμωμένης ύλης. Το εικαστικό περιβάλλον που στήνει ο Kostas λειτουργεί σαν οπτική γλώσσα, που επικαλείται και συχνά εκλιπαρεί το ενσαρκώσιμο. Υπ' αυτήν την οπτική γωνία, το δάσος των κνημών και των προσωπείων εξανθρωπίζεται και υψώνεται στο πεδίο των πιο δυνατών και τέλειων απεικασμάτων - δρώντων. Τα προσωπεία και οι κνήμες μεταμορφώνονται σε δραματικά σύνολα, που χορεύουν τραγουδώντας στα μοτίβα της Ηλέκτρας και του Ορέστη, της Αντιγόνης και της Ισμήνης, της Μήδειας της βάρβαρης και του μοναχικού Οιδίποδα. Η μάσκα και το είδωλό της πλάθουν μια σημειολογία ζωντανών εικόνων, που έρχονται από πολύ μακριά για να γλυκάνουν τη ζωή μας, να της προσφέρουν την "οικεία ηδονή" των αρχετύπων, έτσι όπως τα αναγνωρίζει η συνείδηση...

Μαρίκα ΘΩΜΑΔΑΚΗ

Αν. καθηγήτρια

Φιλ/κής Σχολής

Παν/μίου Αθηνών