Απηνείς διώκτες της διαφθοράς στο κράτος εμφανίστηκαν οι γνωστοί για τις σκληρές νεοφιλελεύθερες απόψεις τους (Αλ. Παπαδόπουλος, Στ. Μάνος και Α. Ανδριανόπουλος) κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του ανάλογου περιεχομένου βιβλίου "Κράτος και διαφθορά".

Εμφανής επιδίωξη των ομιλητών ήταν να ταυτίσουν τη διαφθορά με ό,τι είναι κρατικό, σε αντίθεση με τον "καθαρό και αμόλυντο" ιδιωτικό τομέα, ενώ μπήκε στο απυρόβλητο η νεοφιλελεύθερη πολιτική που εκφράζουν και είναι η πηγή της διαφθοράς και των σκανδάλων.

Ο Αλ. Παπαδόπουλος υποστήριξε ότι η αντιμετώπιση της διαφθοράς είναι θέμα πολιτισμού και παιδείας, που συνδέεται με την κρίση της πολιτικής, ενώ εξέφρασε το φόβο του ότι "ο πολιτικός λόγος έχει απωλέσει το πολιτικό κύρος". Παρουσίασε μάλιστα τις πειθαρχικές διατάξεις του Υπαλληλικού Κώδικα ως ένδειξη της κυβερνητικής βούλησης να καταπολεμήσει τη διαφθορά στο δημόσιο.

Ο Α. Ανδριανόπουλος έριξε τις ευθύνες για τη διαφθορά στην ...κοινωνία, λέγοντας ότι "δεν είναι το κράτος ή το πολιτικό σύστημα που νοσούν, αλλά η κοινωνία"! Επιχειρώντας να αντιγράψει τις συνταγές του Τ. Μπλερ, ο οποίος επέβαλε φόρους στα κέρδη των ιδιωτικοποιημένων εταιριών κοινής ωφέλειας, ζήτησε να μπει έκτακτος φόρος στις εργολαβικές και προμηθευτικές εταιρίες που έχουν πάνω από 70% του τζίρου τους από το ελληνικό δημόσιο. Αίσθηση προκάλεσε η αναφορά του στον Α. Παπανδρέου, για τον οποίο είπε ότι ήταν η μοναδική πολιτική προσωπικότητα που επιθυμούσε να νομιμοποιήσει τη διαφθορά, επικαλούμενος τη γνωστή φράση του "να παίρνουμε κανένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατ.".

Από την πλευρά του ο Στ. Μάνος διαχώρισε τη διαφθορά σε "μαλακή" και "σκληρή", όπως τα ναρκωτικά, όπου μαλακή είναι οι πελατειακές σχέσεις που γίνονται αποδεκτές από το πολιτικό σύστημα και είναι το πρώτο στάδιο για τη "σκληρή", που είναι οι απευθείας οικονομικές συναλλαγές.