Το νομοσχέδιο "για τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων" είναι πλέον στα χέρια των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Και ο πιο αδαής στα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων φρίττει από την ωμότητα, την υποκρισία και τον κυνισμό των συντακτών, απέναντι στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Δεν υπάρχει αλήθεια πιο πιστό δείγμα της αναλγησίας της κυβέρνησης, όσο αυτό το κείμενο των 21 άρθρων, όταν το 8ωρο, η πλήρης απασχόληση, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, συλλογική δράση, η ίδια η δομή του συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκονται στο στόχαστρο και "εκτελούνται" με συνοπτικές διαδικασίες μέσα από ένα άριστα ενορχηστρωμένο σχέδιο άρθρων και παραγράφων. Θα λέγαμε ότι είναι νομοσχέδιο μακράς πνοής, γιατί υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου για την υποταγή της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος συνολικά, για τον κατακερματισμό της και τη ματαίωση κάθε απόπειρας αντίστασής της στο μέλλον. Επομένως, υπηρετεί το στόχο της διαιώνισης της κυριαρχίας του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του χωρίς "δυσάρεστα απρόοπτα".

Τα άρθρα 2,3,4 και 5 αποτελούν την "ψυχή" του νομοσχεδίου, όπου καρατομούνται το οκτάωρο, οι κλαδικές συμβάσεις, η πλήρης απασχόληση, ο ΟΑΕΔ, με την ίδρυση ιδιωτικών γραφείων. Στα υπόλοιπα άρθρα προωθείται ο "ευνουχισμός" των Επιθεωρήσεων Εργασίας. Κοινός στόχος, ο εξοβελισμός του εργασιακού και κλαδικού συνδικάτου. Αποκαλύπτεται έτσι η απάτη ότι δήθεν καταργείται το διευθυντικό δικαίωμα. Ολα τα άρθρα τα διαπερνάει ο υποβιβασμός του ρόλου του σωματείου και το άνοιγμα του δρόμου για ατομικές συμβάσεις. Τα "επιχειρηματικά συμβούλια" και οι "ενώσεις προσώπων" βγαίνουν από τη ναφθαλίνη για να εξωραϊσουν το τερατούργημα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας που με τον όρο "ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης ή εκμετάλλευσης", καθορίζουν την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Το 8ωρο θα γίνεται 9ωρη απασχόληση για τρεις μήνες και 10ωρη για έξι μήνες, χωρίς αύξηση των αποδοχών πέραν του 8ώρου, αφού σε ισόποσο διάστημα μετά την αύξηση του ωραρίου θα ακολουθεί μειωμένη απασχόληση! Είναι η ουσία της αντίληψης του καπιταλιστικού συστήματος για τον ελεύθερο χρόνο ανάπαυσης του εργάτη! Να αυξάνει τον απλήρωτο χρόνο εργασίας του εργάτη με την επιμήκυνση του ωραρίου εργασίας, την ελαστικοποίησή του ανάλογα με τις ανάγκες του καπιταλιστή. Οταν το 1886 στο Σικάγο, οι εργάτες πάλευαν για "8 ώρες δουλιά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες ό,τι θέλει ο καθένας", ζητούσαν το δικαίωμα να έχουν μερίδιο στην κοινωνική και πολιτιστική δραστηριότητα, ζητούσαν το δικαίωμα στη ζωή. Σήμερα 112 χρόνια μετά, το κεφάλαιο για να ξεπεράσει την κρίση του και να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό, υπαγορεύει στους πολιτικούς εκπροσώπους μοντέλο εργασιακών σχέσεων πιο πίσω από το 1886, εντείνοντας πολλαπλάσια την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης μέσω της επιμήκυνσης του χρόνου εργασίας.

Η κυβέρνηση, με άλλοθι την ανεργία, προχωράει στη θεσμοθέτηση όλων αυτών, γιατί ο ρόλος της ως πειθήνιου υπαλλήλου των πολυεθνικών, της υπαγορεύει να εκτελέσει και αυτό το έργο. Ο ρόλος της είναι δεδομένος. Είναι και ο ρόλος των συμβιβασμένων πλειοψηφιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που έχουν συμπράξει με τον "κοινωνικό διάλογο" σε αυτό το τερατούργημα και έχουν χαιρετίσει την τελευταία απάτη της δήθεν "κατάργησης του διευθυντικού δικαιώματος"!