Την "καρδιά" του καλοκαιριού επέλεξε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να χτυπήσει ανελέητα τον πυρήνα των εργατικών κατακτήσεων και το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, με το νομοθετικό τερατούργημα για την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Το ίδιο διάστημα - σύμφωνα με τις οδηγίες του ίδιου του πρωθυπουργού - έβαλε πλώρη να ξεμπερδεύει με το ξεπούλημα του φιλέτου της δημόσιας περιουσίας, αλλά και να θέσει τις βάσεις για την ισοπέδωση της κοινωνικής ασφάλισης με τη δημοσιοποίηση, εντός των επομένων ημερών, του πρώτου "μίνι" σχετικού νομοσχεδίου. Ποντάρει στα "μπάνια του λαού", στις άδειες και στα κλειστά εργοστάσια, ώστε να μειωθούν οι αντιδράσεις που προκαλούν τα μέτρα - "οδοστρωτήρας". Αυτοαποκαλύπτεται έτσι, και με τον τρόπο αυτό, σε μια αδίστακτη κυβέρνηση, που περιμένει - όπως οι διαρρήκτες - να αδειάσουν οι πόλεις, για να λεηλατήσει τα εργατικά δικαιώματα, για να επιβάλει ένα "νέο" καθεστώς, που ισοδυναμεί με εργασιακή ζούγκλα.

Ωστόσο, οι πρώτες κιόλας αντιδράσεις - αντιδράσεις που εκδηλώνονται παρά και ενάντια στον πυροσβεστικό ρόλο, που ανέλαβαν να παίξουν οι ηγετικές ομάδες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ και αλλού - δείχνουν ότι η κυβέρνηση υπολογίζει εν πολλοίς χωρίς τον ξενοδόχο, ότι το καλοκαίρι αυτό θα είναι πολύ θερμό. Το κύμα της οργής, που ξέσπασε με τη δημοσιοποίηση του βαθύτατα αντιδραστικού νομοθετήματος, διαδέχονται η έμπρακτη αμφισβήτηση του κυβερνητικού εγχειρήματος, η οργάνωση συλλαλητηρίων, οι ενημερωτικές εκστρατείες στους τόπους δουλιάς, οι προσπάθειες συντονισμού, οι διαφοροποιήσεις μελών, αλλά και στελεχών της κυβερνητικής παράταξης, αλλά και της ΔΑΚΕ, από την τακτική "δούρειου ίππου" των ηγεσιών, η στράτευση μεγάλων δευτεροβάθμιων οργανώσεων - όπως το Εργατικό Κέντρο Αθήνας - στην προσπάθεια οργάνωσης της πάλης, ενάντια στο τερατούργημα.

Πρωτοπόρες σ' αυτή τη μεγάλη προσπάθεια βρίσκονται ξανά οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις. Με ξεκάθαρο το μέτωπο πάλης. Με το χέρι απλωμένο σε όλους τους εργαζόμενους, σε κάθε δύναμη, σε κάθε συνδικαλιστή που λέει "όχι" σ' αυτό το μεγάλης, ιστορικής σημασίας, επιχειρούμενο πισωγύρισμα. Καθοριστικός αναδεικνύεται, μέσα από όλη αυτή την προσπάθεια, ο ρόλος του πρωτοβάθμιου σωματείου. Αν τα Εργατικά Κέντρα και οι ομοσπονδίες είναι αυτή τη στιγμή επιφορτισμένες με το βαρύ χρέος της οργάνωσης και του συντονισμού των αγώνων κατά περιοχή, περιφέρεια, κλάδο, το καθήκον και η ευθύνη του πρωτοβάθμιου σωματείου είναι να γίνει η ψυχή της αντίστασης μέσα στους χώρους δουλιάς. Να ενημερώσει και τον τελευταίο εργαζόμενο για το μέγεθος του χτυπήματος, που επιχειρείται. Να τον ξεσηκώσει ενάντια σ' αυτή τη βαθιά αντιδραστική αντεργατική πολιτική. Να καταδείξει τις ευρύτερες συνέπειες, που θα έχει όχι μόνο στην εργασία, αλλά στην ίδια τη ζωή του, η επιβολή αυτού του τερατουργήματος που τον μετατρέπει σε έρμαιο στην πιο άκρατη εργοδοτική ασυδοσία. Να δημιουργήσει, ταυτόχρονα, μέσα από αυτή την προσπάθεια τις προϋποθέσεις της δικής του πολύπλευρης παρέμβασης, ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική η πάλη, για να μετριαστεί το κακό και σε συνέχεια να ανατραπεί. Να προετοιμαστεί το έδαφος, ώστε να γίνουν πιο αποτελεσματικοί οι αγώνες στην πορεία. Και για να γίνει αυτό ένας είναι ο δοκιμασμένος τρόπος: Να ενισχυθεί η ενότητα και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους - στους εργαζόμενους όλων των "ταχυτήτων" - να δυναμώσει η δράση και η συσπείρωση γύρω από το συνδικάτα. Οι κομμουνιστές σ' αυτή την κατεύθυνση θα πρωτοστατήσουν, ενισχύοντας την προσπάθεια να ενωθεί αγωνιστικά ο λαός και να διαμορφώσει το δικό του Μέτωπο.