Παρελθόντος ποίηση για το μέλλον

Πελέκισε την "πέτρα" της, κάθε άλλο παρά "ξεχασμένης γλώσσας" του, με πολύ μαστοριά και βαθιά χαράγματα που πονούν και ματώνουν την ψυχή, ώστε "να γίνει συναξάρι μιας λέξης μόνο: θύμηση".Και "συναξάρι" μιας αμετάκλητης του Παναγιώτη Τζίβα απόφασης. Απόφαση, που διακριτικά και ποιητικότατα ειπωμένη ως κραυγή του "γραμμένη στη στάχτη της καταστροφής" και "καμακωμένη στους θαλασσοθαμμένους ναούς της μνήμης" του, απευθύνεται και σε όποιον έκανε στο παρελθόν "το δρομολόγιο της ανταριασμένης επανάστασης", προτρέποντας: "μη στο βυθό της προδοσίας πετάξεις την ιστορία σου/ μη στα σκουπίδια της "προόδου" θαφτείς".Και αφήνοντας τη φωνή του "σημάδι επιστροφής" και του "αύριο οδόφραγμα", λέει ο Π. Τζίβας το χρέος όποιου "στους αιώνες που έρχονται" θα χρεωθεί να "μοιράσει" το δρομολόγιο της επανάστασης: "πλύνε τα μάτια των λυπημένων αγαλμάτων/ τρύγησε τους ψιθύρους των αρχαίων πηγαδιών/ στις σκιές των βράχων ψάξε γι' αχνάρια ηρώων/ ράντισε την καυτή γη με δάκρυα άγνωστων ποιητών".

Χρέος, που με το βιβλίο του "Οι επιδέξιοι κιβδηλοποιοί κι ο κουτσός χαμάλης" ("Σύγχρονη Εποχή") επιτελεί ο Π. Τζίβας, ο οποίος - καθώς έξυσε γραμμένες στην "περγαμηνή" της θύμησης πληγές από μακρόχρονους δύστηνους αγώνες και τις ξανάγραψε - αυτοψευδωνυμείται, συμβολοποιητικά βεβαίως, ως "τάλας παλίμψηστος"."Σημαδεμένα πηγήματα", λοιπόν, η ποίησή του, σαν "επίσκεψη" της ψυχής, αφιερωμένη στην Ιτιά Παρνασσίδας του 1930 - 1946, αλλά"και στους αιώνες που έρχονται", υμνωδούν ελεγειακά, με αίσθηση του δραματικού μέτρου, με ευέλικτη μυθοπλαστική "ραχοκοκαλιά", και συναρπαστική γλώσσα τα "προμηθεϊκά" ατομικά και συλλογικά πάθη των αμέτρητων γνωστών κι αγνώστων ηρώων του λαού μας. Των "ποιητών" της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, των σοσιαλιστικών οραμάτων, που πολέμησαν εχθρούς και δαίμονες,"ξόανα μιας άλλης εποχής", "εμπόρους της φυγής", "θέατρο των κατεργαραίων","μάσκες του εύκολου", της "αγοράς ατσίδες". Των "ποιητών" που κυνηγήθηκαν, δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν. Η ποίησή του"πληγωμένος ονειροσυλλέκτης" της ιστορίας στα "καλντερίμια της άγιας λύπης", συμβολοποιεί συμπυκνωτικά αγώνες, αγωνιστές και την ιδεολογική, συνειδησιακή και υπαρξιακή πάλη τους με το "σκοτάδι" και τραγουδά διεγερτικά τον πόθο να ανάψουν "τις πυρκαγιές που θα λιώσουν τις σιδερένιες πύλες του τρόμου/ τις φωτιές που θα κάψουν τις μούμιες της νύχτας/ τις φλόγες που θα φωτίσουν τ' αμελημένα μνημεία",ώστε να μην ξαναϋπάρξει "νέα τάξη θυμάτων".

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ