Και τώρα, που όλοι στην ελληνική κυβέρνηση πασχίζουν να αποδείξουν θεωρητικά και πρακτικά ότι κλείνει η "παρένθεση" της εμφανισθείσης οξείας, αλλά μόνο φραστικής και ανούσιας, από την άποψη περιεχομένου, αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, τι μέλλει γενέσθαι; Γιατί εύλογα καθένας αναρωτιέται:

Η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, αλλά και αυτή που εκτείνεται από τη Μαύρη Θάλασσα ως την Κασπία και τον Περσικό είναι στρατηγικής σημασίας για τα συμφέροντα των αμερικάνικων μονοπωλίων, λόγω της ύπαρξης των πιο μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου, αλλά και της μεταφοράς τους μέσω των αγωγών σε διάφορα σημεία. Η ίδια περιοχή αποτελεί βασική πηγή ενέργειας για τα ιμπεριαλιστικά κράτη και είναι επόμενο να βρίσκεται στο επίκεντρο του μεταξύ τους ανταγωνισμού. Ο επιδιωκόμενος από τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα έλεγχός της δεν οφείλεται μόνο στην απαίτηση για εξασφάλιση σταθερών και μόνιμων πηγών ενέργειας, αλλά και στη στέρησή τους από τους ανταγωνιστές του. Γιατί έτσι, εκτός από τη σιγουριά της υπεροχής σ' ένα πρωταρχικό ζήτημα για την ανάπτυξη της δράσης των μονοπωλίων του συγκεκριμένου ιμπεριαλιστικού κέντρου, επιτυγχάνεται και η δημιουργία δυσκολιών στη δράση των ανταγωνιστικών κέντρων. Ζήτημα, εξίσου σημαντικό και για τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ακόμη, δεν μπορεί να μη γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει στην ίδια περιοχή και η Ρωσία, η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο, τόσο από την άποψη του ότι αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα, όσο και από την άποψη ότι σαν κράτος εμφανίζεται και ως ένα σημείο είναι υπολογίσιμη δύναμη και πρέπει να πάψει να εμφανίζεται, αλλά και να είναι ή να γίνει, δύναμη υπολογίσιμη στο διεθνές καπιταλιστικό στερέωμα. Γενικά, η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή από τα Βαλκάνια ως τη Μεσόγειο και τη Μέση και Εγγύς Ανατολή (σ' αυτήν ανήκουν και η Ελλάδα και η Τουρκία και η Κύπρος) αποτελεί πεδίο εκδήλωσης οξύτατων ανταγωνισμών, αλλά οι ΗΠΑ επιδιώκουν να είναι κυρίαρχες σ' αυτούς τους ανταγωνισμούς, στο μοίρασμα, άρα, και σ' όλη την περιοχή. Είναι η στρατηγική της "νέας τάξης", που προωθείται από τον αμερικανοΝΑΤΟικό παράγοντα.

Σ' αυτά τα πλαίσια και με δεδομένη τη συμμετοχή του ελληνικού και του τουρκικού κράτους στο ΝΑΤΟ, η εμπλοκή τους στην προώθηση της "νέας τάξης", γιατί αυτό απαιτούν τα συμφέροντα και της ελληνικής και της τουρκικής ολιγαρχίας, αντικειμενικά εξυπηρετεί πρωταρχικά τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Βεβαίως οι ΗΠΑ, επιδιώκοντας τον έλεγχο και την επικυριαρχία στην περιοχή για τα στρατηγικά τους συμφέροντα, δημιουργούν ζώνη επιρροής από τα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο ως τον Περσικό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι προσπαθούν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους και με το Ιράν. Ούτε, επίσης, η ενίσχυση της τουρκοϊσραηλινής πολιτικοστρατιωτικής συνεργασίας από τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, οι σχέσεις τους και η στάση τους απέναντι στους ΝΑΤΟικούς "συμμάχους" τους, και πιο συγκεκριμένα στο ελληνικό και στο τουρκικό κράτος, δεν καθορίζονται από τις μεταξύ τους αντιθέσεις, αλλά από το ρόλο που κάθε κράτος διαδραματίζει στην περιοχή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και είναι ανάλογη ως προς αυτό και όχι ως προς τις επιδιώξεις της ελληνικής και της τουρκικής ολιγαρχίας για δικά τους οφέλη. Η πολιτική των δύο κυβερνήσεων, για ένταξη της προώθησης των συμφερόντων τους στη ΝΑΤΟική στρατηγική της "νέας τάξης", είναι δική τους επιλογή. Τώρα, αν ταυτίζονται αυτά τα συμφέροντα με τα αμερικάνικα, τόσο το καλύτερο και για την ελληνική και για την τουρκική ολιγαρχία. Αν δεν ταυτίζονται, και είναι φυσικό όταν υπάρχουν αντιθέσεις συμφερόντων ανάμεσά τους, και μάλιστα οξύτατες, να μην ταυτίζονται, φροντίζουν οι ΗΠΑ να αναπτύσσουν περισσότερες σχέσεις με το κράτος - "σύμμαχο" που τις εξυπηρετεί, χρησιμοποιώντας το, παρά το ότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με το άλλο κράτος - "σύμμαχο". Αυτόν φροντίζουν να τον προσαρμόζουν. Αυτήν την προσαρμογή επιδιώκουν για το ελληνικό κράτος, συσχετίζοντάς την και με τις επιδιώξεις τους στην Κύπρο. Οταν, λοιπόν, το ελληνικό και το τουρκικό κράτος επιδιώκουν να αναλάβουν ρόλο, και μάλιστα στα πλαίσια των επονομαζόμενων περιφερειακών δυνάμεων στην ίδια περιοχή, στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις ο "μεγάλος σύμμαχος" ευνοεί περισσότερο την "περιφερειακή δύναμη" που τον εξυπηρετεί καλύτερα.

Η άσκηση εξωτερικής πολιτικής από την κυβέρνηση, με την αξιοποίηση της συμμετοχής της στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης για διείσδυση στα Βαλκάνια, αλλά και σε άλλες περιοχές, στις οποίες το ίδιο επιδιώκει και η τουρκική κυβέρνηση, έχει και τα ανάλογα, αρνητικά για τον ελληνικό λαό, αποτελέσματα, που είναι πλέον εξόφθαλμα. Αυτό δημιουργεί τεράστιες δυσκολίες στην ελληνική κυβέρνηση, γιατί δεν μπορεί να παρουσιάσει την κατάσταση, όπως τη βολεύει. Αν αυτή τη διαδικασία την αντικρίσει καθένας και στο φόντο των ανταγωνισμών ΗΠΑ - Γερμανίας, τότε παρουσιάζεται μεγαλόπρεπο το πεδίο διαπλοκής των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και, ταυτόχρονα, το Κυπριακό, που μέσω της ίδιας πολιτικής έχει μετατραπεί σε σημείο ελληνοτουρκικής αντίθεσης, να γίνεται στοιχείο έντασης και μάλιστα απρόβλεπτης για την εξέλιξή της στην περιοχή. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επιδιώκουν τον πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο και, ταυτόχρονα, να ανέχονται την ύπαρξη πυραύλων στην Κύπρο, που να είναι έξω απ' αυτόν ή ακόμη και να ανησυχούν ότι οι πύραυλοι έχουν πεδίο δράσης την περιοχή των στρατηγικών τους συμφερόντων. Θα συνεχίζουν δε με ακόμη μεγαλύτερη ένταση στην ίδια ρότα. Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στην ελληνική κυβέρνηση και την επικίνδυνη εξωτερική της πολιτική. Ολη αυτή η διαδικασία έχει αρκετό δρόμο και η εξέλιξή της είναι αρνητική για τους λαούς της περιοχής και ιδιαίτερα για τον ελληνικό λαό. Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι απρόβλεπτοι, αλλά, με δεδομένη τη δράση των ΗΠΑ και την πολιτική της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, δεν κινδυνεύουν μόνο κυριαρχικά για το λαό δικαιώματα, αλλά ακόμη χειρότερες εξελίξεις, αφού η δυναμική των γεγονότων μπορεί να ξεπεράσει τις όποιες επιδιωκόμενες ελεγχόμενες καταστάσεις. Η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" τους λαούς, στην οποία συμβάλλει και η ελληνική κυβέρνηση, είναι καταστροφική. Και εδώ δε χωρά αναμονή, παθητική στάση και ανοχή στο όποιο θεωρούμενο μοιραίο. Η κατάσταση είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζεται και η πάλη ενάντιά της ως την ανατροπή της είναι μονόδρομος για το λαό.