Από τότε που ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι έλεγε ότι "ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς είναι ο κορυφαίος παίκτης της Γιουγκοσλαβίας", τίποτα δεν άλλαξε στην ηγεσία και το στιλ διοίκησης της παγκόσμιας ομοσπονδίας. Η ΦΙΜΠΑ παραμένει ένας αδιαφανής οργανισμός που μοιράζει την τράπουλα κατά το δοκούν. Για να ανέλθει κανείς τα διοικητικά αξιώματα και να αποκτήσει λόγο στα τεκταινόμενα, πρέπει απαραιτήτως να έχει προσωπικές σχέσεις με τον Γιουγκοσλάβο παράγοντα.

Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τον πίνακα των προσώπων που στελεχώνουν τη διοίκηση και τις διάφορες επιτροπές της ΦΙΜΠΑ, θα αποκομίσει την εντύπωση ότι το μπάσκετ διοικείται από τους εκπροσώπους των αφρικανικών και ασιατικών χωρών. Είναι οι παράγοντες με τις λιγότερες με απαιτήσεις αλλά με σημαντικό αριθμό ψήφων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μία από τις 2 - 3 κορυφαίες δυνάμεις, σε παραγωγή παικτών και διακρίσεις, όπως είναι η Ρωσία, δεν έχει ούτε έναν εκπρόσωπο στις 8 επιτροπές, τις συνθέσεις των οποίων ανανέωσε πριν λίγες μέρες η ΦΙΜΠΑ. Ποτέ οι Ρώσοι ή οι Σοβιετικοί στο παρελθόν, δεν είχαν ερείσματα στα ανώτατα κλιμάκια της παγκόσμιας ομοσπονδίας. Οταν κατακτούσαν τρόπαια, έπαιζαν δυο και τρεις φορές καλύτερα από τους υπόλοιπους. Χαρακτηριστικό του πώς λειτουργεί η παγκόσμια ομοσπονδία είναι το εξής πρόσφατο γεγονός. Ο Σεργκέι Μπέλοφ, φοβούμενος ότι θα καταπονηθεί η ομάδα του, αρνήθηκε να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη για τους Αγώνες Καλής Θέλησης. Ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς παρενέβη προσωπικά και σχεδόν απαίτησε από τους Ρώσους να πάνε στην Αμερική. Το αντίτιμο; Μετά από λίγες μέρες, ο πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας Βαλερί Κούζιν, εξελέγη στο γραφείο της ευρωπαϊκής της ευρωπαϊκής ζώνης της ΦΙΜΠΑ.

Το "δούνε και λαβείν" κυριαρχεί στις δημόσιες σχέσεις της ΦΙΜΠΑ. Αυτό το γνωρίζουνε άριστα Ελληνες και Ιταλοί, που θεωρούνται οι καλύτεροι φίλοι του Γιουγκοσλάβου παράγοντα. Με το αζημίωτο βέβαια. Το 1991 και το 1995, οι Ιταλοί ανέβηκαν στο βάθρο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, με τη βοήθεια της διαιτησίας. Το 1995 οι Ελληνες, είχαν την ίδια βοήθεια, μέχρι να εξασφαλίσουν την 4η θέση που οδηγούσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Το 1993 η Γερμανία ανέλπιστα κι από το πουθενά, ανέβηκε στο κορυφαίο σκαλοπάτι της Ευρώπης, και όπως δείχνουν τα πράγματα, το 1999 είναι η σειρά της Γαλλίας που φιλοξενεί το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, να ανέβει στο βάθρο.

Η ΦΙΜΠΑ δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Πριν λίγες μέρες έλαβε χώρα σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας συνάντηση του Μπ. Στάνκοβιτς με δημοσιογράφους της δικής του επιλογής. Τον Γιουγκοσλάβο παράγοντα δεν τον ενδιαφέρουν όλοι οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι στο 13ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Προτιμά τις κατ' ιδίαν συζητήσεις με τους εκλεκτούς. Εκείνους που επηρεάζουν την κοινή γνώμη σύμφωνα με τις δικές του επιθυμίες. Εξάλλου, μια νέα συνάντηση Γιουγκοσλαβίας - Ελλάδας πλησιάζει και δε θα 'θελε να συμβεί ό,τι και στον τελικό του 1995 ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και τη Λιθουανία, όπου 15.00 θεατές τον αποδοκίμαζαν.

Αδιαφάνεια επικρατεί όμως και στα οικονομικά της ΦΙΜΠΑ. Ελάχιστοι γνωρίζουν πού πηγαίνουν τα τεράστια έσοδα. Δεκάδες τηλεοπτικοί σταθμοί πληρώνουν για να έχουν εικόνα από το 13ο Μουντομπάσκετ. Σπόνσορες πληρώνουν για τις καλύτερες θέσεις διαφήμισης την ώρα των αγώνων. Οι δρόμοι της Αθήνας έχουν γεμίσει με διαφημιστικά πανό. Κι όμως, ούτε μία δραχμή δεν μπαίνει στο ταμείο της ελληνικής ομοσπονδίας. Τηλεοπτικά και διαφημιστικά έσοδα, πηγαίνουν κατευθείαν στο Μόναχο όπου εδρεύει η ΦΙΜΠΑ. Η ελληνική πλευρά, αλλά και κάθε χώρα που αναλαμβάνει διοργάνωση της ΦΙΜΠΑ, πληρώνει όλα τα έξοδα για την καλύτερη διεκπεραίωση των αγώνων, φιλοξενεί στα καλύτερα ξενοδοχεία δεκάδες, μπορεί και εκατοντάδες παράγοντες της ΦΙΜΠΑ, με μοναδικό έσοδο, τα εισιτήρια των αγώνων. Το τίμημα με λίγα λόγια, πληρώνει ο φίλαθλος. Η ΦΙΜΠΑ μόνο εισπράττει.

Αν μη τι άλλο η παγκόσμια ομοσπονδία ενός αθλήματος που θέλει να συναγωνιστεί σε δημοτικότητα το ποδόσφαιρο, δεν μπορεί να διοικείται με νοοτροπίες του παρελθόντος. Στα υπερσύγχρονα γραφεία της ΦΙΜΠΑ χρειάζεται επειγόντως καθαρός αέρας, εκδημοκρατισμός, νέοι άνθρωποι και αλλαγή φιλοσοφίας. Ποιος θα τα φέρει όμως όλα αυτά. Οι έχοντες, ενδιαφέρονται να ανταλλάσσουν μεταξύ τους τα τρόπαια. Οι εθνικές ομοσπονδίες δε διαθέτουν φωνή. Ακόμα κι οι Ρώσοι τελευταία αναζητούν προσβάσεις στην ηγεσία, προκειμένου να μην πηγαίνουν σε κάθε διοργάνωση ως πρόβατο επί σφαγήν.

Γ. ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ