Είναι ορισμένοι "παράγοντες", που επιμένουν να ακολουθούν την κυβέρνηση στην αντεργατική κατρακύλα, έστω και αν λειτουργούν στα πλαίσια ανεξάρτητων, υποτίθεται, θεσμών. Στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για τον διαμεσολαβητή του ΟΜΕΔ, ο οποίος πρότεινε - με βάση και τη σχετική πρόταση της διοίκησης της ΛΑΡΚΟ - οι αυξήσεις στους εργαζόμενους της επιχείρησης να δοθούν ανάλογα με την τιμή του νικελίου στη διεθνή αγορά, με σοβαρό το ενδεχόμενο να είναι ακόμα και μηδενικές!

Η εξαιρετικά επικίνδυνη αυτή αντίληψη, που συνδέει την τιμή του προϊόντος με τις αυξήσεις και γενικότερα με τις αποδοχές των εργαζομένων, αποτελεί ιστορικό πισωγύρισμα, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Υποχρεώνει τους εργαζόμενους να "συμπάσχουν" με τον εργοδότη, τη στιγμή που εκείνος θα βγει έτσι κι αλλιώς πολλαπλά κερδισμένος από την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Υποδουλώνουν τα δικαιώματά τους στο απόλυτο εργοδοτικό συμφέρον, πέρα και έξω από κάθε έννοια δικαίου. Οι εκφραστές της είναι φορείς μιας αντεργατικής λογικής, που μόνο σε συνθήκες δουλοπάροικων θα μπορούσε να σταθεί. Πολύ περισσότερο, όταν ο λόγος γίνεται για μια εταιρία του μεγέθους της ΛΑΡΚΟ, που μπορεί να κάνει "θαύματα", αν δεν είχε τα "βαρίδια" της κυβερνητικής πολιτικής.

Στα πλαίσια της ίδιας σκοταδιστικής, αντεργατικής λογικής, η διοίκηση της εταιρίας απαιτεί να καταργήσει το πριμ παραγωγικότητας, το οποίο δίνεται αν ξεπεραστεί κατά ένα ορισμένο όριο η παραγωγή. Κι αυτή η απαίτηση εκδηλώνεται τώρα, που η παραγωγή είναι διπλάσια από αυτήν πριν δέκα χρόνια, όταν η ΛΑΡΚΟ είχε 2.500 εργαζόμενους.