Δεν το λησμονήσαμε, όχι βέβαια, αντίθετα η ευγενική φυσιογνωμία του είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας και δεν αλλοιώθηκε από το χρόνο. Αλλωστε, δεν πέρασε και τόσος καιρός από εκείνο το χάραμα του Δεκέμβρη του 1996, που ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι άφησε την τελευταία του πνοή στο Παρίσι, νικημένος από την επάρατο νόσο. Οχι, τον θυμόμαστε πάντα ως ένα άριστο ηθοποιό χαμηλών τόνων, ζωντανό, χαμογελαστό, ερωτικό, γοητευτικό ως την τελευταία του στιγμή. Την Τετάρτη στις 22.00 η ΝΕΤ τιμά τη μνήμη του με το ντοκιμαντέρ "Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, θυμάμαι".Γιατί τώρα; Διότι ίσως να θυμήθηκαν την επέτειο των γενεθλίων του, που θα ήταν, αν ζούσε ακόμη, στις 19 Σεπτέμβρη. Η ταινία που θα δούμε γυρίστηκε λίγο πριν από το θάνατο του καλλιτέχνη και φιλοδοξεί να σκιαγραφήσει το προφίλ του με την προσωπική του κατάθεση, με τις μνήμες από την παιδική του ηλικία, τις απόψεις του για τη ζωή και τον έρωτα, τις εντυπώσεις από τις πόλεις που έζησε, τα αισθήματα που ένιωσε για τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάστηκε και την ιδιαίτερη αγάπη του για τον Φρεντερίκο Φελίνι. Χωρίς σενάριο, χωρίς καμιά προετοιμασία, ο Μαστρογιάνι, θυμάται και μιλά, σιγανά, αργά - πράγμα σπάνιο για Ιταλό - αυθόρμητα και ευγενικά. Κάποια στιγμή θα πει: "Πιστεύω στη φύση, στον έρωτα, στην αγάπη, στη φιλία, στη δουλιά και στους φίλους μου. Αγαπώ τους ανθρώπους και αγαπώ τη ζωή. Ισως για αυτό η ζωή μου το ανταπέδωσε. Νομίζω ότι υπήρξα ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Δε μου αρέσει η ιδέα να πεθάνω. Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος νιώθω όχι μόνο νέος, αλλά σαν παιδί. Δεν υπήρξα πάντα πιστός, το παραδέχομαι. Θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα πράγματα. Ομως...".

Πάντα υπάρχει ένα "όμως", ένα "εάν", ένα "αλλά" στη ζωή κάθε ανθρώπου.Ο Μαστρογιάνι είναι ευγνώμων στη ζωή, που στάθηκε καλή μαζί του και νιώθει τυχερός για τους ανθρώπους που τον αγάπησαν και αγάπησε. Και ευχαριστεί το αστέρι του. Με λίγα λόγια το ένα "αστέρι" ευχαριστεί το άλλο...

Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι γεννήθηκε το 1924 στη Φοντάνα Λίρι, ένα χωριό μικρό και ασήμαντο έξω από τη Ρώμη. Οι γονείς του ήταν αγρότες. Οταν ήταν ακόμη παιδί οι οικογένειά του μετακόμισε στο Τορίνο και μετά στη Ρώμη, όπου ο νεαρός Μαρτσέλο αποφοίτησε από τη Σχολή Τοπογράφων με την ελπίδα ότι θα γίνει αρχιτέκτονας. Μα, οι Ναζί τον συνέλαβαν - κύριος οίδε - για ποιον λόγο και έστειλαν σε στρατόπεδο εργασίας. Μια μέρα ο Μαστρογιάνι κατάφερε να αποδράσει και κατέφυγε στη Βενετία όπου ζωγράφιζε τα αξιοθέατα και τα πουλούσε στους τουρίστες για να βγάλει το ψωμί του. Αρχιτέκτονας δεν έγινε ποτέ, έγινε όμως λογιστής. Μετά τον πόλεμο δούλεψε σε μια κινηματογραφική βρετανική εταιρία ως λογιστής, ενώ τα απογεύματα συμμετείχε στις πρόβες μιας θεατρική ομάδας του Πανεπιστημίου της Ρώμης. Η επίσημη είσοδός του στο μαγικό χώρο του κινηματογράφου έγινε στα 1947, καθώς του δόθηκε ένας ρόλος στην ιταλική εκδοχή των Αθλίων.Μετά το "Χρονικό των φτωχών εραστών" (1954) και την αλησμόνητη ταινία "Ο κλέψας του κλέψαντος" έρχεται η "Ντόλτσε βίτα" το 1960, που τον καθιερώνει. Από τότε η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη, και δεν είναι μόνον το καλό του "αστέρι" δεν είναι μόνον τυχερός, είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, ένας ευσυνείδητος επαγγελματίας. Ο γνωστός παραγωγός Ντάνιελ Τοσκάν ντι Πλαντιέ είχε δηλώσει αμέσως μετά το θάνατο του Μαστρογιάνι ότι κατά τη γνώμη του ήταν ο μεγαλύτερος ηθοποιός των τελευταίων 50 χρόνων. Ισως η εκτίμηση του Πλαντιέ να είναι κάπως υπερβολική, όμως σίγουρα ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι ήταν ένα από τα φαινόμενα της εποχής μας.