Αλλα προσδοκούσε η Αρχαιολογική Υπηρεσία, άλλα ήλπιζε και ονειρευόταν και άλλα τελικά έχει να αντιμετωπίσει. Για πολλά... κεράσια άκουγε, μικρό καλάθι πρέπει να κρατήσει. Διότι από το φιλόδοξο πρόγραμμα ανάδειξης, αποκατάστασης, αναστήλωσης, συντήρησης μνημείων και αντικειμένων της πολιτιστικής κληρονομιάς, που θα έφτανε μέχρι τα 25 δισ. είναι αναγκασμένη να περιοριστεί σε 10 περίπου δισ. των Δημοσίων Επενδύσεων, τα οποία πολύ πιθανόν να καταλήξουν στα μισά.

Θα περίμενε κανείς ότι θα γλίτωναν τα μεγάλα έργα, εκείνα τα οποία έχουν κριθεί επείγοντα λόγω της σπουδαιότητάς τους, αλλά και της κακής κατάστασης διατήρησής τους. Εκείνα για τα οποία συγκροτήθηκαν επιτροπές και εντάχθηκαν στο σχετικό Ταμείο Εκτέλεσης Αρχαιολογικών Εργων. Αλλά μαθαίνουμε ότι και το Ταμείο δε γλίτωσε από τη λιτότητα και μαζί με αυτό έργα σε μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους όπως η Δήλος, οι Μυκήνες, ο Επικούρειος Απόλλωνας. Μνημεία που έχουν πληγεί βαρύτατα από το χρόνο, το περιβάλλον, τη χρήση, τον άνθρωπο, την εγκατάλειψη.

Η λύση που αναζητείται ακριβώς στο παραπέντε είναι η ένταξη τέτοιων έργων στα Περιφερειακά Προγράμματα του Β Πακέτου Ντελόρ (ΠΕΠ), του πακέτου δηλαδή που λήγει σε ένα χρόνο. Ετσι λοιπόν το υπουργείο Πολιτισμού ψάχνει σε ποια περιφέρεια δεν έχουν απορροφηθεί όλα τα κονδύλια, ώστε να μεταφερθούν στα αρχαιολογικά έργα. Διότι σε αυτή τη χώρα ο πολιτισμός ποτέ δεν ήταν προτεραιότητα, ποτέ δεν ήταν αυθύπαρκτος, αλλά ο επαίτης για ό,τι περίσσεψε.

Υπό αυτές τις συνθήκες οι Εφορείες Κλασικών, Προϊστορικών, Βυζαντινών και Νεότερων Μνημείων, σε ολόκληρη τη χώρα άρχισαν τις περικοπές έργων, τις απολύσεις ωρομίσθιων, τις μεταφορές στο επόμενο έτος, αλλά με το φόβο τού ..."κάθε πέρσι και καλύτερα".

Δ. Μ.