Με τη "βεβαιότητα" ότι η νέα καγκελαρία του Γκ. Σρέντερ δεν πρόκειται να αλλάξει τη δομή και τη λειτουργία της ΟΝΕ, η οποία ξεκινά την 1.1.1999 με γερμανική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με την "ελπίδα" ότι η "ομοιογενής" σοσιαλδημοκρατική ηγεσία μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική στη διαχείριση του "πολιτικού Μάαστριχτ" κατά των εργαζομένων, οι Βρυξέλλες αποχαιρέτησαν μελαγχολικά τον Χ. Κολ, τον τελευταίο των μεγάλων "οραματιστών" του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου.Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Σαντέρ, διορισμένος στις Βρυξέλλες κατόπιν επιλογής του απερχόμενου Γερμανού καγκελάριου, χαρακτήρισε τον Χ. Κολ "μεγάλο πολιτικό άνδρα της παγκόσμιας σκακιέρας", τόνισε ότι "χωρίς αυτόν, ούτε Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ), ούτε το ευρω-νόμισμα, θα είχαν γεννηθεί" και τον ευχαρίστησε για "τη συμβολή στην ευρωπαϊκή υπόθεση". Σχετικά με την αλλαγή ηγεσίας, αλλά όχι πολιτικής της γερμανικής καγκελαρίας, οι Βρυξέλλες είχαν προετοιμαστεί από καιρό. Ετσι οι πρώτες δηλώσεις του προέδρου της Κομισιόν χαρακτηρίζονται από "συγκρατημένη αισιοδοξία", πολύ περισσότερο που ακόμη παραμένει παγκοσμίως άγνωστο ποιες θα 'ναι οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης και πώς θα λειτουργήσει κυβερνητικά ο "πρασινο-κόκκινος" συνασπισμός. Σύμφωνα με τον Ζακ Σαντέρ, ο νέος καγκελάριος είναι "αποδέκτης της παρακαταθήκης" του Χ. Κολ, επέτυχε μια "καθαρή εκλογική νίκη" και "το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) ήταν πάντα ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα".Κατά συνέπεια, ο πρόεδρος της Κομισιόν εξέφρασε τη "βεβαιότητα" ότι ο Γκ. Σρέντερ θα συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του και ότι "θα έχει, όπως και ο προηγούμενος καγκελάριος, ένα ρόλο ατμομηχανής στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση". Η επίκληση, βέβαια, στον φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό του SPD, επιβεβλημένη και τυπικά, αφού το κόμμα αυτό απέχει της κυβέρνησης από το 1982, όταν η ΕΟΚ ήταν ακόμη στα "σπάργανα", εμπεριέχει και την πρώτη πολιτική επιφύλαξη των Βρυξελλών. Δεν ενδιαφέρει ο "κύριος οποιοσδήποτε", ενδιαφέρει η εγγύηση που μπορεί να προσφέρει ένα κόμμα σαν το SPD ότι οι συμφωνίες θα τηρηθούν, σύμφωνα με τις εντολές του Μάαστριχτ, που είναι πάνω απ' όλους και απ' όλα.

Οταν το 1992 έπρεπε να δημιουργηθεί το Μάαστριχτ, σύμφωνα με τις εντολές του μεγάλου κεφαλαίου, ανέλαβε η "κακή" ευρωπαϊκή Δεξιά να βγάλει "το φίδι από την τρύπα" και, πράγματι, επέβαλε την επαίσχυντη Συνθήκη, αφήνοντας πίσω της κοινωνικά συντρίμμια. Τώρα που έχει δρομολογηθεί η ΟΝΕ και το πρωταρχικό καθήκον είναι η πειθάρχηση των συνδικάτων και η καταστολή της εργατικής τάξης,ανέλαβε να "καθαρίσει" η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ως "αδελφή ψυχή" του Μάαστριχτ, σε 13 από τα 15 κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η "εξωτερική" Δεξιά δεν αρκεί πια, τα συνδικάτα, οι βασικοί αντίπαλοι της ΟΝΕ στη νέα φάση, είναι και οι βασικοί "πελάτες" της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία καλείται "εκ των έσω" να επιβάλει τα δέοντα του Μάαστριχτ.Οι πρώτες δηλώσεις του Γκ. Σρέντερ είναι αποκαλυπτικές. Σύμφωνα με το νέο καγκελάριο, "οι συζητήσεις για την εισαγωγή του ευρωνομίσματος ανήκουν πλέον στην ιστορία.Το ΕΥΡΩ υπάρχει, και εγώ εγγυώμαι σ' όλους τους Ευρωπαίους μας εταίρους και στον κόσμο ότι η Γερμανία μου θα πράξει τα δέοντα ώστε να καταστεί ένα νόμισμα δυνατό και σταθερό". Αυτό θα γίνει με "οικονομική σταθερότητα, αυστηρή πολιτική δημόσιας τάξης και συνέχιση της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής". Το "Σύμφωνο για την Εργασία" θα γίνει "πραγματικότητα" υποσχέθηκε ο Γκ. Σρέντερ στα οποιαδήποτε αφεντικά. Και ο Ρ. Σάρπινγκ, υπεύθυνος ευρωπαϊκής πολιτικής του SPD, ανέλυσε και τις λεπτομέρειες: "Η ενιαία αγορά και το ΕΥΡΩ θα παραμείνουν μακροπρόθεσμα σταθερά, μόνο αν η αγορά εργασίας είναι σταθερή και ελεύθερη από επικίνδυνες εντάσεις. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα κάνουμε κάτι όλοι μαζί, αλλά πώς θα το κάνουμε. Υπέροχες ιδέες υπάρχουν ήδη στη Λευκή Βίβλο του Ντελόρ". Γίνεται φανερό ότι η "αυστηρή πολιτική δημόσιας τάξης" του νέου καγκελάριου αφορά πρωτίστως τα συνδικάτα και την "κληρονομιά" των ανέργων - 2,8 εκατ. στη Δ. Γερμανία (9%) και 1,3 εκατ. στην Α. Γερμανία (17%).

Γι' αυτό ακριβώς "κατασκευάστηκε" και ο "αυτοδημιούργητος" Γκ. Σρέντερ για να "προστατευθεί" το ιερατείο του SPD - πολιτικοί και τραπεζίτες - στο προαναγγελθέν από την ΟΝΕ διπλό παιχνίδι κατά των εργαζομένων. Οπως συμβαίνει π. χ. στην Ιταλία με τον αντίστοιχο θίασο του Ρ. Πρόντι. Ο γερμανικός θίασος ενισχύεται ιδεολογικά με τη συμμετοχή των "πρασίνων" της ιδιωτικής "οικολογίας", ιδιαίτερα προπονημένων, όπως αποδεικνύει η θητεία τους και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε κάθε αμερικανικό "μοντέλο" εκσυγχρονιστικής εξαπάτησης.

Ενώ για τον "κοινωνικό συμβιβασμό" υπάρχει πλήρης "ομοιογένεια" της νέας σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αβεβαιότητα σκιάζει το διεθνές πεδίο. Στο σπάσιμο του παραδοσιακού γερμανογαλλικού "άξονα" που προέρχεται κυρίως από το Παρίσι, υπεισέρχεται η πρόσκληση του Λονδίνου για "τριγωνικό" Διευθυντήριο, που αφήνει απ' έξω την Ιταλία. Η ανάδυση τόσων κυβερνήσεων του "κέντρου" και των "μικρομεσαίων" αναγκαστικά θολώνει το "εθνικό" ζήτημα. Η κυριαρχία των τραπεζιτών της παντοδύναμης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) λειτουργεί προς την ίδια κατεύθυνση. Αλλά η πίτα της διεύρυνσης και της "παγκοσμιοποίησης" είναι πολύ σημαντική για να διατηρηθεί η ειρήνη μεταξύ των ιμπεριαλιστών.

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ