Τη σκληρότερη εισοδηματική πολιτική των τελευταίων χρόνων επεξεργάζεται η κυβέρνηση Σημίτη για το 1999. Ονομαστικές αυξήσεις μέχρι 2%, αν όχι και λιγότερο, "φάγωμα" του διορθωτικού ποσού για το 1998, όχι τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας και πάει λέγοντας. Βλέπετε, η παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, είναι βασικός όρος για την ένταξη της αστικής τάξης στη δικτατορία του κοινού νομίσματος και της ΟΝΕ.

Και μετά από όλα αυτά τα ανοσιουργήματα που διαπράττουν σε καθημερινή σχεδόν βάση, έχουν το θράσος οι εκπρόσωποι του σκληρού νεοφιλελευθερισμού να ζητούν την ψήφο των κομμουνιστών και των αριστερών, για την ανάδειξη των δικών τους δημαρχων - υπαλλήλων στις σημερινές εκλογές. Δε ζητούν και τίποτα σοβαρό οι άνθρωποι. Συνενόχους αναζητούν στις σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές, που εφαρμόζουν στο όνομα της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ.

Κανένας κομμουνιστής, κανένας αριστερός δεν ψηφίζει δημάρχους και νομάρχες που στηρίζονται από τα κόμματα που συμπλέουν στο "μονόδρομο" της ΟΝΕ. Αυτοί στο δρόμο τους και εμείς στο δικό μας. Ψηφίζουμε μαζικά και αποφασιστικά τα 86 ψηφοδέλτια που στηρίζει το ΚΚΕ.