Εναν "εφιάλτη" διαρκείας ζουν οι ελαιοπαραγωγοί, εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και των κερδοσκοπικών μεθοδεύσεων των εμποροβιομηχάνων και των πολυεθνικών τροφίμων.Ειδικότερα, τα δύο τελευταία χρόνια οι ελαιοπαραγωγοί είδαν το εισόδημά τους να μειώνεται κατακόρυφα, ενώ η πρόσφατη τροποποίηση του κοινοτικού καθεστώτος στο λάδι, θα έχει ως συνέπεια να μη δουν άσπρη μέρα μπροστά τους, ούτε στο άμεσο, ούτε στο απώτερο μέλλον.

Ο νέος κανονισμός, που ψηφίστηκε στις Βρυξέλλες και το οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει ως επιτυχία, θα έχει ακόμα πιο δυσμενείς επιπτώσεις στο εισόδημα των ελαιοπαραγωγών. Από τη νέα σοδειά καταργούνται οι ελάχιστες τιμές ασφαλείας για τους παραγωγούς (τιμή παρέμβασης) και οι έμποροι - βιομήχανοι, αναμένεται να οργιάσουν ανενόχλητοι, στο όνομα της ελεύθερης αγοράς.Η αλλαγή αυτή έρχεται να δέσει, με τη ραγδαία πτώση των τιμών στο λάδι που επέβαλαν οι εμποροβιομήχανοι, με αποκορύφωμα την εμπορική περίοδο 1997/98. Με το ξεκίνημα της εμπορικής περιόδου 1996/97 η τιμή παραγωγού για το έξτρα παρθένο λάδι ήταν 1.200 δραχμές το κιλό και τον περασμένο Φλεβάρη έπεσε στο μισό, δηλαδή 600 δραχμές. Ανάλογη και μεγαλύτερη ήταν η μείωση των τιμών και για τις υπόλοιπες ποιοτικές κατηγορίες του προϊόντος. Το "κόλπο" από ό,τι φαίνεται, για να μειωθούν οι τιμές ήταν η επίκληση των μεγάλων παραγωγών στην Ισπανία και η αναφορά για μεγάλο απόθεμα στην ΕΕ και παγκοσμίως (για την περίοδο 1997/98 γινόταν λόγος για 783.000 τόνους σε παγκόσμιο επίπεδο), τα οποία, όμως, κανείς αρμόδιος δε γνώριζε ακριβώς... πού ήταν και ποιοι τα είχαν. Και η ραγδαία πτώση των τιμών έγινε κατορθωτή, παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ελαιολάδου δείχνουν ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην παγκόσμια παραγωγή και την παγκόσμια κατανάλωση: Για παράδειγμα την περίοδο 1997/98 η παγκόσμια παραγωγή υπολογίστηκε στους 2.171.000και η κατανάλωση στους 2.137.000 τόνους, με τάση για αύξηση της κατανάλωσης. Κι ενώ οι παραγωγοί αναγκάζονται να πουλήσουν τζάμπα, οι καταναλωτές αγοράζουν πανάκριβα το λάδι από τα σούπερ - μάρκετ, σε τιμές υπερδιπλάσιες από την τιμή παραγωγού. Διπλό, δηλαδή, το κέρδος για τους εμπόρους βιομηχάνους, που θησαυρίζουν σε βάρος παραγωγών και καταναλωτών.

Οι ελαιοπαραγωγοί τα δύο προηγούμενα χρόνια εκτός από την κάθετη πτώση των τιμών είχαν να αντιμετωπίσουν και τα υψηλά πρόστιμα συνυπευθυνότητας της ΕΕ. Για την περίοδο 1996/97 έχασαν το 1/3 της επιδότησης και για την περίοδο 1997/98 τα επιτελεία των Βρυξελλών τούς έκοψαν τη μισή επιδότηση και πλέον. Διπλός οικονομικός στραγγαλισμός, δηλαδή.

Οσον αφορά το νέο κανονισμό για το λάδι, εκτός από την κατάργηση της παρέμβασης και την αντικατάσταση από την ιδιωτική αποθεματοποίηση - πράγμα που σβήνει και αυτή την ελάχιστη προστασία των παραγωγών - καταργείται και η διάκριση σε μικρούς και μεγάλους παραγωγούς και στο εξής όλοι οι ελαιοπαραγωγοί θα πληρώνουν πρόστιμο συνυπευθυνότητας. Επίσης, καθιερώθηκε εθνικό πλαφόν στο (419.529 τόνοι) πράγμα που η κυβέρνηση θέλει να παρουσιάσει ως επιτυχία. Ομως, τα ίδια τα νούμερα παραγωγής στη χώρα δείχνουν ότι η απόφαση αυτή αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη της ελαιοκαλιέργειας και πως οι ελαιοπαραγωγοί θα συνεχίσουν να πληρώνουν πρόστιμο συνυπευθυνότητας, αφού, για παράδειγμα, η παραγωγή της περιόδου 1996/97 ήταν494.000 τόνοι.