Ουραγός και στις κοινωνικές δαπάνες είναι η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Eurostat, της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα. Υπολογισμένες σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης (ΜΑΔ) ώστε να είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη στις χώρες - μέλη της ΕΕ, οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα το 1995 ήταν 2.250 ΜΑΔ. Την ίδια χρονιά, ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν 4.831 ΜΑΔ και τις υψηλότερες δαπάνες είχε το Λουξεμβούργο με 7.725 ΜΑΔ και στη συνέχεια η Δανία με 6.391 ΜΑΔ. Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, ότι η προτελευταία Πορτογαλία παρουσίαζε κοινωνικές δαπάνες 2.313 ΜΑΔ.

Αυτά, βεβαίως, δεν εμποδίζουν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να μιλούν για "κοινωνικό πρόσωπο" και "κοινωνική ευαισθησία". Μάλιστα ο κ. Σημίτης, επικεφαλής της κυβέρνησης, που δίνει τα λιγότερα για την κοινωνική προστασία στην ΕΕ, εμφανίστηκε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής με ένα "μνημόνιο", με το οποίο καλούσε τους υπόλοιπους να οικοδομήσουν από κοινού την "κοινωνική Ευρώπη". Το θράσος και η υποκρισία είναι η άλλη όψη της ενοχής. Οπως προκύπτει, λοιπόν, από το σχετικό πίνακα που δημοσιεύουμε οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα βρίσκονται στο 50% του μέσου κοινοτικού όρου, ενώ η σχέση που παρουσιάζουν οι σχετικές δαπάνες στο Λουξεμβούργο μ' αυτές στην Ελλάδα είναι 3,4 προς 1.

Η ίδια περίπου εικόνα παρουσιάζεται και αν οι κοινωνικές δαπάνες υπολογιστούν σαν ποσοστό επί του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Μ' αυτόν τον τρόπο υπολογισμού η Ελλάδα και η Πορτογαλία μοιράζονται την προτελευταία θέση με ποσοστό 20,7%, ενώ τελευταία είναι η Ιρλανδία με 19,9%. Στην περίπτωση αυτή, η Σουηδία είναι η χώρα που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό κοινωνικών δαπανών, 35,6% επί του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος κοινοτικός όρος είναι 28,4%.

Σημειώνεται ότι οι κοινωνικές δαπάνες παρουσιάζουν συνεχή μείωση τα τελευταία χρόνια σε γενικό κοινοτικό επίπεδο. Συγκεκριμένα, ενώ το 1993 αντιπροσώπευαν το 28,9% του κοινοτικού ΑΕΠ, το 1994 έπεσαν στο 28,6% και το 1995 στο 28,4%. Αυτό σαν αποτέλεσμα των οικονομικών πολιτικών που ακολουθούνται σε όλες τις χώρες - μέλη, με στόχο την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι οι δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα έχουν κηρυχτεί επισήμως σε "διωγμό", αφού θεωρούνται από τους ιθύνοντες της ΕΕ ότι είναι το μεγαλύτερο "εμπόδιο" στην άνοδο της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας, εμποδίζουν δηλαδή την ασύδοτη κερδοφορία των πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Ιδιαίτερα καλές επιδόσεις στην αντικοινωνική πολιτική παρουσιάζει η ελληνική κυβέρνηση, που, ενώ διαθέτει τα λιγότερα για την κοινωνική προστασία και την κοινωνική ασφάλιση στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εξαγγέλλει έναν προϋπολογισμό για το 1999, με τον οποίο περικόπτει ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές δαπάνες.