Κλείνει οριστικά πλέον ο φάκελος μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επενδύσεις της χώρας, της Αλουμίνας, που σχεδιάστηκε από το 1978, για να καταλήξει 20 χρόνια μετά κενό γράμμα, καταδεικνύοντας την έλλειψη πολιτικής σχεδιασμού και ανάπτυξης, αλλά - κυρίως - τον εγκλωβισμό και την πλήρη ομηρία των κομμάτων που βρέθηκαν στην κυβερνητική εξουσία στα διάφορα ιδιωτικοοικονομικά διαπλεκόμενα συμφέροντα. Δείγμα αυτής της πολιτικής που υποτάχθηκε τελικώς και σε αντιτιθέμενα συμφέροντα (βλέπε ΠΕΣΙΝΕ), όπως όλοι ομολογούν εκ των υστέρων είναι το γεγονός ότι 9 κυβερνήσεις και 7 πρωθυπουργοί κατάφεραν να βουλιάξουν μια επένδυση πολλαπλών ωφελημάτων για τη χώρα, από την οποία εκτός των άλλων προβλεπόταν καθαρή εισροή συναλλάγματος ύψους 2,4 δισ. δολ. (τιμές Ιανουαρίου 1994) για μια 25ετία.

Εξαιτίας της ίδια πολιτικής άλλωστε δεν προχώρησαν και σε μια σειρά άλλα μεγάλα έργα όπως το περίφημο Πετροχημικό, η μονάδα ανοξείδωτου χάλυβα στη ΛΑΡΚΟ και άλλα έργα, που εξαγγέλλονταν - όπως αποδείχτηκε - για να μαζεύουν ψήφους και που εάν υπήρχε σχεδιασμός και πολιτική βούληση, η σημερινή εικόνα της χώρας θα ήταν τελείως διαφορετική, αφού θα υπήρχε ένας βασικός βιομηχανικός ιστός, στον οποίο θα μπορούσε να στηριχτεί μια πραγματική βιομηχανική ανάπτυξη. Αντ' αυτού έργα σχεδιάστηκαν, εξαγγέλθηκαν και ξαναεξαγγέλθηκαν σε όλους τους τόνους, ποτέ όμως δεν προχώρησαν στην ώρα τους, με αποτέλεσμα άλλα να υλοποιηθούν και να καθίστανται προβληματικά και άλλα, όπως για παράδειγμα η Αλουμίνα και το Πετροχημικό να αποσύρονται ως ανεπίκαιρα και μη βιώσιμα.