Το έργο του Πετροχημικού, που σχεδιάστηκε το 1978, για να αποσυρθεί το 1995, θέτοντας την εταιρία που είχε αναλάβει την υλοποίησή του σε εκκαθάριση και καθιστώντας άχρηστα 137 εκατομμύρια δολάρια που είχαν δαπανηθεί για την κατασκευή του, αποτελεί μία ακόμη τρανταχτή και εξοργιστική ταυτόχρονα περίπτωση της αντεθνικής πολιτικής που οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εφάρμοσαν στον τομέα της βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας. Ενα έργο που ξεκίνησε χωρίς κανένα σχεδιασμό, χωρίς καμία μελέτη χωροθέτησης και τελικά χωρίς καμία πραγματική πρόθεση για την υλοποίησή του, αφού αυτό που πραγματικά ενδιέφερε τις κυβερνήσεις ήταν τα μικροκομματικά οφέλη και ως εκ τούτου αντιστοίχως χρησιμοποιήθηκαν.

Υποταγμένο σε αυτά τα πλαίσια, το έργο περιπλανήθηκε στα χαρτιά και στις συνακόλουθες ψηφοθηρικές υποσχέσεις για ανάπτυξη και θέσεις εργασίας από τον Αχελώο και τη Βοιωτία μέχρι τη Σίνδο, το Μαντούδι και τη Θεσσαλονίκη. Το αποτέλεσμα αυτής της "αναπτυξιακής" πολιτικής είναι η αναμονή εντός των ημερών της πώλησης σε πολυεθνική εταιρία και της δεύτερης μονάδας του Πετροχημικού, με την οποία και κλείνει η 20ετής παρένθεση ενός πολλά υποσχόμενου έργου που καταστρατηγήθηκε από μία εγκληματική πολιτική για τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της, η οποία όμως δεν κλείνει με τον ενταφιασμό του Πετροχημικού. Οι εξελίξεις στη ΛΑΡΚΟ και τη ΣΟΦΤΕΞ, η πολιτική στον ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα και στις πολεμικές βιομηχανίες δείχνουν ότι η πολιτική αυτή όχι μόνο έχει συνέχεια, αλλά αποτελεί και τη βασική κυβερνητική επιλογή.

Η επένδυση του Πετροχημικού άρχισε να μελετάται από τον Μάρτη του 1976 και 5 χρόνια μετά, στις 9 Φεβρουαρίου του 1981 ιδρύθηκε ο φορέας υλοποίησης με την επωνυμία "Πετροχημικά Ελλάδος ΑΕ". Σκοπός του μεγαλόπνοου σχεδίου ήταν η εγκατάσταση και εκμετάλλευση Πετροχημικού συγκροτήματος στην Ελλάδα, το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλάμβανε μία μονάδα πολυαιθυλενίου χαμηλής πυκνότητας δυναμικότητας 70.000 τόνων ετησίως και μία μονάδα πολυαιθυλενίου υψηλής πυκνότητας δυναμικότητας 50.000 τόνων ετησίως. Στα πλαίσια της υλοποίησης τον Ιούνιο του 1991 αγοράστηκε ο μηχανολογικός εξοπλισμός για τις δύο μονάδες και ανατέθηκε και η κατασκευή τους σε ξένους οίκους. Μόλις ένα εξάμηνο αργότερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απέκλεισε την εγκατάσταση του συγκροτήματος στις εκβολές του Αχελώου, όπου είχε αποφασιστεί να γίνει, αφού το έργο συνάντησε την έντονη αντίδραση των κατοίκων για περιβαλλοντικούς λόγους. Περνούν τρία χρόνια, για να επιλεγεί ο κατάλληλος χώρος που θα φιλοξενήσει το βιομηχανικό συγκρότημα με οποιαδήποτε κριτήρια μπορεί να φανταστεί κανείς, που, πάντως, δεν έχουν να κάνουν ούτε με περιβαλλοντικές μελέτες, ούτε με αναπτυξιακές και προπαντός καμία σχέση δεν έχουν με ένα γενικότερο βιομηχανικό εθνικό σχεδιασμό και το 1983 αυτό που αποφασίζεται είναι η ματαίωση του έργου. Η ματαίωση αποδίδεται στο ότι το έργο είναι ασύμφορο με βάση τις δυσμενείς συνθήκες της αγοράς των πλαστικών την εποχή εκείνη. Ταυτοχρόνως, το ΥΠΕΘΟ ζητάει από την εταιρία την πώληση των δύο μονάδων, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να καταστεί δυνατό, τόσο λόγω των χαμηλών προσφορών όσο και της αδυναμίας της εταιρίας να μεταπωλήσει την τεχνολογία και να δώσει εγγυήσεις καλής λειτουργίας και αποδόσεων των μονάδων.

Η αγορά των πετροχημικών το 1985 αρχίζει να ανακάμπτει με συνεχή βελτίωση τα έτη 1986 και 1987 και οι κοντόφθαλμοι κυβερνώντες που προηγουμένως είχαν ματαιώσει το έργο, αρχίζουν να επανεξετάζουν την υλοποίησή του, αναζητώντας νέο τόπο εγκατάστασης. Ετσι γίνεται λόγος για την περιοχή της ΕΘΥΛ, για τη Θεσσαλονίκη στις εγκαταστάσεις της ΕΚΟ, για τη Σίνδο, τη Βοιωτία και τέλος για το Μαντούδι. Η πολιτική βούληση για την υλοποίηση του έργου ήταν τέτοια που καμία προσπάθεια δεν τελεσφόρησε, με αποτέλεσμα μόνο και μόνο για τη μη δυνατότητα επιλογής του χώρου των εγκαταστάσεων το έργο ματαιώνεται οριστικά τον Αύγουστο του 1991. Ταυτόχρονα, αρχίζει και η εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων της εταιρίας και τον Φεβρουάριο του 1993 πωλείται στην εταιρία PETROCHEMIKALS lnc η μονάδα χαμηλής πυκνότητας, δυναμικότητας 70.000 τόνων ετησίως. Η δεύτερη μονάδα δεν κατάφερε να πουληθεί την ίδια περίοδο και αφού πραγματοποιήθηκαν διάφοροι διαγωνισμοί χωρίς αποτέλεσμα, τον Μάρτη του 1995 η εταιρία τίθεται σε εκκαθάριση. Ακολούθησαν δύο ακόμη διαγωνισμοί για την πώληση της μονάδας χωρίς επίσης αποτέλεσμα, ενώ ο τρίτος της 30ής Μαρτίου του 1998 έφερε δύο προσφορές. Τις αμέσως επόμενες ημέρες αναμένεται να οριστικοποιηθούν οι διαπραγματεύσεις με την εταιρία Louisiana Chemical Eguipment Co, L. L. C. για την πώληση της δεύτερης μονάδας. Με την πώληση αυτή κλείνει διά παντός και η 20ετής περιπέτεια του Πετροχημικού, συνυπογράφοντας με τη σειρά της τη βιομηχανική παρακμή της χώρας.