"Μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω έστω και λίγες γραμμές, για τον αείμνηστο συνεργάτη μου Κώστα Πρετεντέρη (...). Κι όμως, πρέπει να γράψω, έστω και λίγα. Το χρωστάω στη μνήμη του, που δεν ήταν μόνο συνεργάτης (...).Τον Κώστα κι εμένα μας συνέδεσε κάτι ανώτερο: Η ψυχή και το πνεύμα, αυτά που καταθέταμε από κοινού στο θεατρικό μας χειρόγραφο. Η μαρτυρία του Κώστα Πρετεντέρη, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, ήταν πολύ σημαντική. Τόσο, που τον ξεχώρισε από τη χορεία των ομοτέχνων του. Και σήμερα, αναφερόμενη, αποτελεί δείγμα και μαρτυρία του τι θα μπορούσε να προσφέρει ακόμα, αν η μοίρα δεν του έκοβε το νήμα της ζωής, πάνω στο ωριμότερο στάδιο της ηλικίας του". Αυτά υπογραμμίζει ο Ασημάκης Γιαλαμάς,προλογίζοντας λιτά, αλλά με βαθιά αγάπη για τον πρόωρα χαμένο συνεργάτη του, το βιβλίο "Κώστας Πρετεντέρης "Θεατρικά"" (εκδόσεις "Εστία").

Από χρόνια ήταν οφειλόμενο ένα βιβλίο για τον Πρετεντέρη. Τον πανάξιο "μάστορα" της κωμωδίας, τον στιχουργό λυρικών τραγουδιών, τον άνθρωπο ο οποίος λυπόταν που δεν μπόρεσε να πολεμήσει με τη "Διεθνή Ταξιαρχία" στην Ισπανία. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως. Το βιβλίο προλογίζεται και από τον Μάριο Πλωρίτη,ο οποίος έζησε τον "χαρίεντα", το "γελαστό παιδί" Κ. Πρετεντέρη. Ο Κ. Πρετεντέρης ξεκίνησε γράφοντας ευθυμογραφήματα σε περιοδικά και εφημερίδες. Το 1953 μεταπηδά στο θέατρο, συνεργαζόμενος με τον Γ. Θίσβιο σε επιθεωρήσεις. Επειτα ήρθε η πολύχρονη συνεργασία του με τον Α. Γιαλαμά. Ενα συγγραφικό δίδυμο, που - όπως με το "δίκαιο λόγο" της ορθής κρίσης του, γράφει ο Μ. Πλωρίτης - διέθετε "όχι μόνο στέρεη σκηνική τεχνική, εύστροφο διάλογο, ευρηματικά επεισόδια. Αλλά και - το σπουδαιότερο - σωστή διαγραφή της ρωμαίικης πραγματικότητας, όπου η κωμωδία δε γίνεται ποτέ κλοτσοπατινάδα, η σάτιρα δεν ξεπέφτει ποτέ στη χυδαιότητα, τα πρόσωπα δεν είναι ανδρείκελα και καρικατούρες". Ο Κ. Πρετεντέρης με τα έργα του "ευθυμεί το θέατρο - δεν το ευτελίζει. Τέρπει το κοινό - δεν το εκβαρβαρώνει.Κι αυτό, δεν είναι μικρό χάρισμα και δώρημα, σ' έναν καιρό και σ' έναν κόσμο, όπου το γέλιο παίρνει συχνά μορφή βιασμού κι εκφαυλισμού".

Στον τόμο προτάσσεται "Ο κουνενές" (1978) - έργο γραμμένο μόνο από τον Πρετεντέρη. Ακολουθούν "Η κόμισσα της φάμπρικας" (Γιαλαμάς - Πρετεντέρης, 1966) και το "Ενας ιππότης για τη Βασούλα" (Γιαλαμάς - Πρετεντέρης), έργο που ανέβηκε στο "Αττικόν" (σημερινό "Αθηνά" στις 3/6/ 1967, για να διακοπούν οι παραστάσεις πριν τη λήξη της σεζόν, λόγω της παράνομης εξόδου από την Ελλάδα του Στέφανου Ληναίου). Ο τόμος περιέχει και την εργογραφία του πολυγραφότατου Πρετεντέρη.

Α.