Περισσεύουν οι αποδείξεις, πλέον, για όλ' αυτά. Την ίδια ώρα, που η κυβέρνηση "κόβει" αυθαίρετα και ετσιθελικά το διορθωτικό ποσό από τους δημόσιους υπάλληλους, κλέβοντάς τους δεκάδες δισεκατομμύρια δραχμές, ανακοινώνει τις εξευτελιστικές... αυξήσεις του 2%, για τον επόμενο χρόνο, προωθεί με γρήγορους ρυθμούς τις, μεσαιωνικού τύπου, "νέες" εργασιακές σχέσεις, πετσοκόβει τις κοινωνικές και ασφαλιστικές κατακτήσεις και δικαιώματα και τόσα άλλα, η γραφειοκρατική ελίτ, που βρίσκεται στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, αγωνιά και τρέχει για να αναβαθμίσει το περιβόητο και αμαρτωλό "Ταμείο των εργατοπατέρων". Την ίδια ώρα, που - ελέω αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής και "μονόδρομου" της ΟΝΕ - η εγχώρια πλουτοκρατία και οι ξένοι εταίροι της σημειώνουν τη μεγαλύτερη από ποτέ κερδοφορία, η ανεργία αυξάνεται μέρα με τη μέρα και οι παραγωγικές πηγές και δυνατότητες της χώρας καταληστεύονται, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ πασχίζουν για την προώθηση του "κοινωνικού διαλόγου", το άπλωμα των παραρτημάτων της ΟΚΕ (Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής) σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Διαγκωνίζονται για τη διαχείριση των διάφορων κοινοτικών κονδυλίων και τη συμμετοχή (με το αζημίωτο φυσικά...) στα διάφορα συμβούλια και επιτροπές, ιδιαίτερα αυτά των Βρυξελλών.

Εξίσου πραγματικότητα, όμως, είναι τα πολλά και οξυμένα προβλήματα, που απασχολούν σήμερα τους εργαζόμενους, η εντεινόμενη ανασφάλεια και αβεβαιότητα, το συνεχές και πολύμορφο δυνάμωμα της εκμετάλλευσης. Οπως και το γεγονός πως όλ' αυτά προχωρούν πάνω στις ράγες του περιβόητου "μονόδρομου" της ΟΝΕ, της γενικότερης φιλομονοπωλιακής πολιτικής της κυβέρνησης και των αλλεπάλληλων αντιλαϊκών, δήθεν εκσυγχρονιστικών, μέτρων της. Εξίσου πραγματικότητα είναι, επίσης, το γεγονός πως η ανάγκη της αντίστασης, η ανάγκη ενωτικών και πραγματικά αγωνιστικών πρωτοβουλιών γίνεται κάθε μέρα και περισσότερο φανερή, συνειδητοποιείται από μεγαλύτερες μάζες εργαζομένων. Οπως και το γεγονός πως αναζητούνται άλλες διέξοδοι, ενάντια και πέρα από τις λογικές των "μονόδρομων" της ΟΝΕ.

Σ' αυτές ακριβώς τις υπαρκτές και συνεχώς ενισχυόμενες αγωνιστικές τάσεις, που αναπτύσσονται σήμερα μέσα στους εργαζόμενους, βρίσκεται η ελπίδα και το αύριο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Η παραπέρα και, μάλιστα, γοργή μαζικοποίηση και πολύμορφη ενίσχυσή τους αποτελεί σήμερα μια επιτακτική ανάγκη.

Βέβαια, όπως όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, έτσι και το προηγούμενο - δηλαδή, οι αγωνιστικές τάσεις, που αναπτύσσονται μέσα στους εργαζόμενους - δεν ξεδιπλώνεται ευθύγραμμα, χωρίς αντιφάσεις, ταλαντεύσεις και ανασχέσεις. Οι αγωνιστικές αυτές διαθέσεις συνυπάρχουν συνήθως με διάφορες συγχύσεις, αυταπάτες, αναπάντητα ερωτήματα, ορισμένες φορές με προκαταλήψεις, ακόμη και με φόβους, μπροστά στα υπαρκτά σήμερα σοβαρά προβλήματα, τον ολοφάνερα αρνητικό συσχετισμό δύναμης και τη δράση των διάφορων κατασταλτικών μηχανισμών, είτε του κράτους είτε της εργοδοσίας. Αυτά είναι και τα πρώτα, που πρέπει να αντιμετωπιστούν από τους κομμουνιστές συνδικαλιστές και τους πρωτοπόρους εργάτες γενικότερα. Και πρέπει να παρθεί υπόψη, ότι συνήθως όλ' αυτά έχουν να κάνουν με τα βασικά και γενικότερα διλήμματα, που μπαίνουν σήμερα μπροστά στην ελληνική κοινωνία, καθώς τα επιμέρους προβλήματα είναι πλέον αλληλένδετα με τα γενικότερα: Είναι πράγματι μονόδρομος η πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη; Υπάρχει άλλος δρόμος, ποιος είναι αυτός και πώς μπορεί να υλοποιηθεί; Μήπως έχουν βάση τα όσα λένε ορισμένες δυνάμεις, για έναν ανθρώπινο και φιλολαϊκό δρόμο προς την ΟΝΕ; Μήπως η ελπίδα βρίσκεται στο "διαφορετικό" ΠΑΣΟΚ, που υπόσχεται η "εσωκομματική του αντιπολίτευση"; Μπορεί να έχει αποτέλεσμα η ενωτική πάλη των εργαζομένων; Ακόμη και αν αποτραπούν κάποια συγκεκριμένα και επιμέρους αντιλαϊκά μέτρα, ποιο το όφελος, αφού θα τα επαναφέρουν με άλλη μορφή και τα πράγματα χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα;

Τα ίδια, ουσιαστικά ερωτήματα έχουν άμεση σχέση και με το ρόλο, που αντικειμενικά καλείται να παίξει σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης. Την ώρα, που η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι οδηγούν τη χώρα και το λαό στο "λάκκο των λεόντων", ο οποίος λέγεται ΟΝΕ. Την ώρα, που προωθούν με γρήγορους ρυθμούς τις αναγκαίες, για τα δικά τους συμφέροντα και στόχους, αναδιαρθρώσεις σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής της χώρας, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τα χαμηλά μεροκάματα και τις συνθήκες εργασίας. Αυτή η ολοφάνερη αναντιστοιχία ζητά σήμερα επιτακτικά το ξεπέρασμά της. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά στην κατεύθυνση της ωρίμανσης των κατάλληλων αιτημάτων και συνθημάτων για γενικότερες αλλαγές, σε αντίθεση με τις επιλογές του κεφαλαίου.

Ερχόμενοι, όμως, και πάλι στο θέμα, που αποτέλεσε την αφορμή του παρόντος άρθρου - της 24ωρης απεργίας, που αποφάσισε η ΓΣΕΕ - και θέλοντας να προλάβουμε υποβολιμαία και ψεύτικα διλήμματα, του τύπου "παίρνουν μέρος ή όχι οι ταξικές δυνάμεις", θεωρούμε σκόπιμο να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Οι ταξικές και αγωνιστικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος μπορούν και πρέπει να οργανώσουν τη δική τους 24ωρη απεργία, ενάντια στην αντεργατική κυβερνητική πολιτική των "μονόδρομων", αποκαλύπτοντας, ταυτόχρονα, και καταγγέλλοντας αποφασιστικά το ρόλο των εργατοπατέρων, που έχουν θρονιαστεί στις τριτοβάθμιες οργανώσεις. Μπορούν και πρέπει να κάνουν ένα μεγάλο βήμα στην ενίσχυση των ενωτικών αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων και στο ξεπέρασμα των διάφορων αυταπατών και συγχύσεων. Μπορούν και πρέπει να κάνουν ένα σοβαρό βήμα στην ανάδειξη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος ως βασικού παράγοντα της πάλης, για μια άλλη πορεία της χώρας.

Η αποφασιστική ενίσχυση σήμερα των αγωνιστικών τάσεων, μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, προϋποθέτει την αποτελεσματική αποκάλυψη και καταγγελία των εργατοπατέρων της "συναίνεσης" και του "κοινωνικού διαλόγου", των διαλυτικών αντιλήψεων και των εκφυλιστικών πρακτικών τους