Μέσα στο 1998, στις γενικότερες συζητήσεις της Βουλής, πέρασε στο κέντρο της προσοχής το ζήτημα του δρόμου ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Ο πρωθυπουργός προβάλλει την αναγκαιότητα, η Ελλάδα να προσαρμοστεί πλήρως στις στρατηγικές επιλογές της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Προβάλλει όραμα, εύστοχα από την πλευρά του, μόνο που αυτό το όραμα δεν αφορά το λαό.

Στις περισσότερες ομιλίες του μέσα στη Βουλή ή στα όργανα του ΠΑΣΟΚ, αναφερόμενος στο ΚΚΕ, παραδέχεται ότι το Κόμμα μας έχει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη και πρόταση για την ελληνική κοινωνία. Ξεμπερδεύει εύκολα - κατά τη γνώμη του - με προπαγανδιστικούς χαρακτηρισμούς ότι "κοιτάμε στο παρελθόν", ότι "έχουμε ξεπερασμένες θέσεις" κλπ.

Για μας το πρόβλημα δεν είναι, αν μια πρόταση είναι καινούρια ή παλιά, αλλά αν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Πολύ περισσότερο, που δεν υπάρχει κανένας λόγος, να μην αξιοποιηθεί η πολύτιμη θετική όσο και αρνητική πείρα των λαϊκών κινημάτων του 20ού αιώνα. Δίχως αυτήν την πείρα, την αίσθηση της συνέχειας και διαδοχικότητας, είναι αδύνατες οι αναπροσαρμογές και οι αλλαγές εκεί που χρειάζονται. Η σοσιαλδημοκρατία οφείλει τη σημερινή της αντοχή στους ελιγμούς και δολιχοδρομίες, που επέλεξε σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ακόμα αντλεί εφεδρείες από το αντιφατικό της παρελθόν, ώστε να κατασκευάζει τεχνητές διαφορές, με τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, ενώ η ίδια αναδείχτηκε προ πολλού σε πιο αποτελεσματικό διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ 6 - 7