Ολο και μικρότερο μέρος από το συνολικό πλούτο της χώρας αποτελεί το σύνολο των δαπανών, που, χρόνο με το χρόνο, διαχειρίζονται μέσω του κρατικού προϋπολογισμού. Η παραπάνω επισήμανση δεν προσθέτει κάτι καινούριο στην ελληνική πραγματικότητα, αφού η συνεχής συρρίκνωση του κράτους συνολικά και η αποδιάρθρωση των τομέων της κοινωνικής πρόνοιας αποτελεί πλέον "δόγμα" για όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, εν ονόματι του "εκσυγχρονισμού" της ελληνικής οικονομίας, της ικανοποίησης των κριτηρίων της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της ένταξης της χώρας στη διαβόητη Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ). Αν, μάλιστα, δει κανείς τις κρατικές δαπάνες στη χώρα μας και τις εξετάσει στο φόντο των πιέσεων που ασκούνται από την άρχουσα τάξη για ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό τους, συγκρίνοντάς τες με τις αντίστοιχες δαπάνες των άλλων χωρών - μελών της ΕΕ, τότε θα διαπιστώσει με ευκρίνεια το μέγεθος της πρόκλησης και του αποπροσανατολισμού που επιχειρείται στη χώρα μας. Εμπρακτη απόδειξη αυτών, τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού ως ποσοστό του ΑΕΠ, όπως εμφανίζονται στις πρώτες κιόλας σελίδες του κρατικού προϋπολογισμού.

Πρόκειται για στοιχεία αποκαλυπτικά, τόσο της τακτικής συνεχούς συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα που ακολουθείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στα πλαίσια του προγράμματος σύγκλισης, όσο και του επιπέδου στο οποίο βρίσκεται η χώρα μας, συγκριτικά με τα υπόλοιπα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών όπως αυτά καταγράφονται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 1999:

• Οι δαπάνες του γενικού κρατικού προϋπολογισμού από 48,8% που κάλυπταν ως ποσοστό του ΑΕΠ το 1988, αναμένεται να μειωθούν στο 41,5% το 1998, ενώ προβλέπεται να συρρικνωθούν περαιτέρω το 1999 και να φτάσουν στο 40,5% του ΑΕΠ. Στο σχετικό πίνακα μπορεί κανείς να παρακολουθήσει όλη την εξέλιξη του "επιτεύγματος" της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, να μειώσει το ποσοστό που κάλυπταν οι κρατικές δαπάνες από την "πίτα" του ΑΕΠ κατά 7 περίπου μονάδες, στο διάστημα από το 1993, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, μέχρι σήμερα.
• Η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις τρεις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης που διαθέτουν τους λιγότερους πόρους, σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες, για τη στήριξη του κρατικού μηχανισμού και κατ' επέκταση την κάλυψη αναγκών κοινωνικού χαρακτήρα. Συγκεκριμένα, η χώρα μας, που σήμερα (1998) διαθέτει το 41,5% του ΑΕΠ σε κρατικές δαπάνες, βρίσκεται κοντά στην Αγγλία, της οποίας οι κρατικές δαπάνες αποτελούν το 40,1% του ΑΕΠ και στην Ιρλανδία, της οποίας οι δημόσιες δαπάνες αποτελούν το 33,9% του ΑΕΠ. Ολες οι υπόλοιπες χώρες βρίσκονται σε εμφανώς καλύτερα επίπεδα, με προεξέχουσες τη Σουηδία, στην οποία οι δαπάνες καλύπτουν αυτή τη στιγμή το 61,8% του ΑΕΠ και τη Δανία, η οποία, αντίστοιχα, βρίσκεται στο 56,5% του ΑΕΠ. Ακολουθούν η Γαλλία με 53,6% του ΑΕΠ, η Αυστρία με 52,7%, η Φινλανδία με 52,3%, το Βέλγιο με 51,1% κλπ. Οι δαπάνες του γενικού κρατικού προϋπολογισμού καλύπτουν κατά μέσο όρο το 48% του ΑΕΠ των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Τα παραπάνω στοιχεία συνιστούν έναν ακόμη μάρτυρα της ασφυκτικής κατάστασης, στην οποία έχουν περιέλθει οι διάφοροι φορείς του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα, λόγω της εφαρμοζόμενης πολιτικής σκληρής λιτότητας, το βάρος της οποίας σηκώνει κατά κόρον το σκέλος των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού όλα τα τελευταία χρόνια. Η τακτική αυτή συγκράτησης - όπως αποκαλείται από τους αρμοδίους - των κρατικών δαπανών αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η οποία διατηρεί ουσιαστικά καθηλωμένες τις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (όπως είναι οι επιχορηγήσεις σε διάφορους φορείς) στα επίπεδα του 1993! Εκφάνσεις της ίδιας τακτικής αποτελούν μέτρα πλήρους ή μερικής περικοπής διαφόρων κονδυλίων του προϋπολογισμού, που προορίζονταν για οδοιπορικά έξοδα των δημοσίων υπαλλήλων, υπερωρίες κλπ., καθώς επίσης και η συγχώνευση ή πλήρης κατάργηση διαφόρων φορέων του δημοσίου. Το παραπάνω πνεύμα επικρατεί και στον προϋπολογισμό του 1999, που κατατέθηκε στη Βουλή τις προηγούμενες μέρες, αφού οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού προβλέπεται να φτάσουν στα 7.700 δισ. δρχ. και να αυξηθούν περίπου κατά 4,5%.

Βάσω ΜΠΑΡΜΠΑ