Πόσα σπίτια να είχε η Γαύδος,το νησάκι που βρίσκεται κάτω από την Κρήτη, τη δεκαετία του '30, όταν ήταν ένας από τους πλέον απρόσιτους τόπους εξορίας; Ισως ένα, ίσως κανένα. Για τους εξόριστους κομμουνιστές, πάντως, στέγη για ένα διάστημα ήταν η "στέγη" τ' ουρανού. Αλλά έπρεπε να ζήσουν, όχι μόνο γιατί γεννήθηκαν, αλλά και γιατί είχαν όνειρα.

Κάποιοι από τους εξόριστους άρχισαν, το 1933,να χτίζουν το "σπίτι" τους στο ερημονήσι πέτρα την πέτρα. Η μία πάνω στην άλλη, μέχρι να γίνει ένα χαμηλό κατάλυμα, το οποίο πρόσεξαν - είχαν και αυτό το κουράγιο - να μην "προσβάλλει" το περιβάλλον, την κρητική παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Αλλωστε, καθώς αγωνίζονταν για ελευθερία και πρόοδο, γνώριζαν και από ποιότητα.

Μαζί τους, εξόριστος, ήταν και ο Αρης Βελουχιώτης.Ετσι, αυτό το λιθόκτιστο σπιτάκι έμεινε ως "το σπίτι του Αρη". Ο ίδιος βρισκόταν για δεύτερη φορά σε αυτόν τον τόπο εξορίας. Η πρώτη ήταν το 1931, όπου έμεινε για δέκα περίπου μήνες. Δύο χρόνια αργότερα συνελήφθη και κρατήθηκε εκεί μέχρι το 1934. Το σπίτι χτίστηκε αυτό το διάστημα και μάλιστα στο εσωτερικό του διασώζει ένα κομμάτι από κορμό κέδρου, στο οποίο είναι χαραγμένα τα ονόματα των εξόριστων.

Το κατάλυμα, που βρίσκεται στην περιοχή Σαρακήνικο της Γαύδου, απασχόλησε την τελευταία συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού, όπου η αρμόδια Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων εισηγήθηκε το χαρακτηρισμό του "σπιτιού του Αρη" ως ιστορικού διατηρητέου μνημείου.Παρότι δεν υπήρχαν αντιρρήσεις, η κήρυξη αναβλήθηκε για επόμενη συνεδρίαση,προκειμένου η Εφορεία να επικοινωνήσει με τον άνθρωπο που φέρεται ως "ιδιοκτήτης" (!) και να αναζητηθούν οι τίτλοι ιδιοκτησίας, αν φυσικά κατάφερε, κάποτε, να τους αποκτήσει. Το "σπίτι", όμως, των εξορίστων, φτιαγμένο μάλιστα από τα χέρια τους, ανήκει αποκλειστικά και μόνο στην ιστορία.