Σε λίγες μέρες, οι μαθητές θα βγουν ξανά στους δρόμους. Το ίδιο και οι εργάτες γονείς τους. Στα χωριά, επίσης, οι αγρότες ζεσταίνουν τα τρακτέρ. Ακόμα κι αυτοί, οι πάντα νομίζοντες πως δεν κινδυνεύουν μικρομαγαζάτορες κατανοούν πλέον πως έφτασε η ώρα που πρέπει να αρχίσουν να βγαίνουν στο δρόμο. Αργά ή γρήγορα, αν τα πράγματα αφεθούν να κυλήσουν όπως σχεδιάζουν διάφορα επιτελεία, η Βαλκανική θα καίγεται απ' άκρη σ' άκρη. Οι ονομαζόμενοι και "εθνικοί" στρατοί ενισχύουν όλο και περισσότερο το μισθοφορικό μέρος του χαρακτήρα τους, ώστε να υπηρετείται καλύτερα η αποστολή που τους αναθέτει το ιμπεριαλιστικό κέντρο. Τώρα και όχι κάποτε - αύριο, το 8ωρο είναι ήδη παρελθόν για έναν πολύ μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Η κοινωνική ασφάλιση, οι συντάξεις, η πρόνοια, έχουν πάρει για τα καλά το δρόμο προς την ανταποδοτικότητα. Για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους γύρω μας, με όσα πτυχία κι αν κουβαλούν, η ανεργία είναι μόνιμη κατάσταση. Γεγονός, από το οποίο οι μαθητές ως παιδιά κι εγγόνια πλέον αποκτούν πρόσθετα στοιχεία για τη διαμόρφωση της συνείδησής τους. Ο κύκλος φαίνεται να κλείνει εδώ. Αν, όμως, αφήσουμε πράγματι τον κύκλο να κλείσει εδώ, δηλαδή αν μόνο περιγράψουμε την κατάσταση, ακόμα κι όταν αυτή περιέχει και στοιχεία εξέγερσης, ακόμα και τότε δε θα έχουμε προσθέσει τίποτα περισσότερο από έναν τόνο απαισιοδοξίας στην απαισιοδοξία, που ήδη γεννά η ίδια η πραγματικότητα. Μάθημα παλιό: Η εξέγερση από μόνη της δεν είναι και επανάσταση.

Προς τι η επισήμανση; Κοιτώντας τα πράγματα, κύρια χτες μέσα από διάφορα πρωτοσέλιδα και άρθρα, μένει η εντύπωση πως προχτές, στη διάρκεια της πορείας προς την αμερικάνικη πρεσβεία, συντελέστηκε κάτι που εξομοιώνεται περίπου με έγκλημα: "Η περιφρούρηση της πορείας έδωσε στα ΜΑΤ τον εξεγερμένο ανθό της αθηναϊκής νεολαίας!". Αλήθεια; Δηλαδή τα παιδιά διαδήλωναν προς την αμερικάνικη πρεσβεία και κάποιες "συνεργαζόμενες δυνάμεις" τούς έφραξαν το δρόμο; Ο όποιος χαφιεδάκος, που από αστυνομικός ρεπόρτερ φιλοδοξεί να κατοχυρώσει εαυτόν ως αντιεξουσιαστή - πολιτικό αναλυτή και προστάτη του "χώρου", έχει κάθε λόγο να ανακαλύψει ως και "τηλεφωνικές ενημερώσεις" μεταξύ των εξουσιαστικών "συνεργαζόμενων δυνάμεων". Οπως επίσης, όμως, έχει κάθε λόγο να παρουσιάζει αποσπασματικές εικόνες της πραγματικότητας, για να κρύψει, όχι απλά την πραγματικότητα, αλλά κύρια την προοπτική της. Που σημαίνει πως επειδή καμία πορεία, πολύ περισσότερο η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, δεν είναι ποτέ μία απλή πορεία, ακόμα και η πλέον πιστή περιγραφή της δεν μπορεί παρά να υπακούει σε συγκεκριμένη οπτική. Είτε την οπτική αυτού που θέλει να δείξει τον εχθρό και, άρα, θα ρωτά διαρκώς "αυτό το γεγονός ποιον συμφέρει", είτε αυτού, που, ξέροντας τι πρέπει να κρύψει, θα δείχνει ως στόχο, όχι την αμερικάνικη πρεσβεία - για παράδειγμα - αλλά τα γραφεία της τάδε ΚΟΒ του ΚΚΕ!

Κοντολογίς, η περιγραφή της πραγματικότητας που αναφέρεται στην αρχή αυτού του κειμένου θα μένει στον αέρα, μια άχρηστη περιγραφή για όσους θέλουν να περιλαμβάνουν εαυτόν στο μπλοκ των ανατρεπτικών - επαναστατικών δυνάμεων, όσο το δάχτυλο δε δείχνει το στόχο. Δε δείχνει την αιτία. Δε δείχνει τον ένοχο. Οσο το μυαλό δεν αναλύει, δεν οργανώνει το δρόμο για την ανατροπή. Οσο οι επιθυμίες των Αμερικάνων δε θα συναντούν μόνο τα "ευχαριστώ" της κάθε κυβέρνησης, αλλά αυτόματα, μέσα από τα έντυπα του κάθε Τεγόπουλου, θα γίνονται "ρεπορτάζ" συσκότισης, αποπροσανατολισμού, που υποδεικνύουν ως εχθρό την επαναστατική πρωτοπορία, τόσο η πραγματικότητα θα γίνεται όλο και πιο μαύρη. Και επειδή οι εξεγέρσεις είναι ακόμα μπροστά. Και επειδή 80 ματωμένα χρόνια δεν υπήρξαν για να μπορεί ο κάθε περιθωριακός να μιλά για το "κόμμα του χαφιέ". Κι επειδή... επειδή... επειδή... μπορούμε να διαβεβαιώσουμε για ένα μόνο: Εκεί, στο δρόμο, κόντρα στον ιμπεριαλισμό, κόντρα στα μονοπώλια, εκεί και μόνο εκεί θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Εκεί και μόνο εκεί θα συνεχίσει να επιβεβαιώνεται η αλληλεγγύη ως αξία που γεννήθηκε μέσα σε σκληρούς ταξικούς αγώνες. Κόντρα σ' αυτόν το δρόμο καμία ανοχή δεν μπορεί να υπάρχει.