"Και επειδή γίνεται απεργία ή διαμαρτυρία, να μην κάνουμε τίποτα; Τότε να καθίσουμε σπίτι μας, να μην κάνουμε τίποτα, είναι πιο εύκολο, δε μας ταλαιπωρεί κανένας, δε μας πιέζει κανένας και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Είμαστε εδώ για να κάνουμε κάτι, για να αλλάξουμε, και αυτό θα το συνεχίσουμε". Αυτή την πλούσια σε κυνισμό - ο οποίος πλέον δεν ξαφνιάζει - απάντηση έδωσε την περασμένη Τετάρτη ο Κ. Σημίτης, όταν ρωτήθηκε για την απεργία των τελωνειακών. Ηταν ολοφάνερο ότι είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του και έκανε μια επίδειξη πυγμής και βαθύτατης περιφρόνησης των αγώνων των εργαζομένων. Βέβαια δεν του "βγήκαν" οι ελπίδες, που στην ίδια συνέντευξη είχε εκφράσει, ότι το υπουργείο Εργασίας "τα βρήκε" με τους τελωνειακούς, γεγονός που υποδηλώνει ότι ο πρωθυπουργός εκτιμούσε πως ήταν εύκολο να τους εξουδετερώσει και καθυποτάξει.

Το ότι υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει το φασιστικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης δείχνει ξεκάθαρα ότι έχει παρέλθει η εποχή που το ΠΑΣΟΚ μπορούσε να ενσωματώσει και ευνουχίσει τους λαϊκούς αγώνες. Η αιτία δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί στην ίδια την πολιτική που εφαρμόζει, η οποία δε γνωρίζει όρια στην επίθεση κατά των κατακτήσεων και δικαιωμάτων του λαού.

Ακόμα, λοιπόν, και αν ο Κ. Σημίτης δε θέλει "να καθίσει στο σπίτι του", ας είναι σίγουρος ότι θα υποχρεωθεί να το κάνει, γιατί θα φροντίσει η λαϊκή οργή και αγανάκτηση να τον στείλει σπίτι του μια ώρα γρηγορότερα. Και αυτόν και την πολιτική του.