Το ποσό των 3,5 τρισ. δραχμών αγγίζουν οι "απώλειες" για την Ελλάδα, αν τελικά υλοποιηθούν οι θέσεις - που είναι και το πιο πιθανό - των λεγόμενων "βόρειων" χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να περικοπούν οι δαπάνες του κοινοτικού προϋπολογισμού την περίοδο 2001 - 2006 (εφαρμογή πακέτου Σαντέρ).

Το σημαντικότερο πάντως πρόβλημα, που αναδεικνύεται από τη προηγούμενη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών, αλλά και τις επαφές που αυτές τις μέρες είχε και προσωπικά ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ στη Γερμανία, είναι ο δηλωμένος και επίσημα πλέον προσανατολισμός των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ να ενισχύσουν την τάση αναδιανομής των κεφαλαίων για ίδιο όφελος, με τις περικοπές και αυτών των ψιχίων που έδιναν μέχρι τώρα στις χώρες "συνοχής", και που σκιαγραφεί και το γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας της Ενωσης με πυρήνα το ΕΥΡΩ. Μίας ένωσης καπιταλιστικών χωρών, όπου τα κεφάλαια θα κατευθύνονται από την περιφέρεια προς τα ισχυρά εμπορικά και χρηματιστηριακά κέντρα (Φρανκφούρτη, Λονδίνο, Παρίσι), επιταχύνοντας με τον τρόπο αυτό τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, οι οποίες είναι ήδη μεγάλες σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τις δυσοίωνες αυτές προβλέψεις έχουν επισημάνει από καιρό τώρα ακόμα και πολιτικοί παράγοντες του αστικού χώρου, όπως ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Ν. Κυριαζίδης.

Οι "απώλειες" για τη χώρα μας για την περίοδο 2001 - 2006, αν υιοθετηθούν οι προτάσεις της αυστριακής προεδρίας για περικοπές του κοινοτικού προϋπολογισμού, θα ανέλθουν στα 10 δισ. ΕΥΡΩ ή τα 3,4 τρισ. δραχμές. Σύμφωνα με πληροφορίες, η ελληνική κυβέρνηση στα πλαίσια των συζητήσεων της "Ατζέντας 2000", είχε ζητήσει για ολόκληρη την περίοδο συνολικές ενισχύσεις (περιλαμβάνονται και οι ενισχύσεις της ΚΑΠ που αποτελούν και το μεγαλύτερο κονδύλι και ως ποσοστό ανέρχεται στο 41% του συνόλου) ύψους 80 δισ. ΕΥΡΩ (26,8 τρισ. δρχ.). Μέσω των διαρθρωτικών ταμείων χρηματοδοτούνται τα λεγόμενα μεγάλα έργα και τα περιφερειακά - νομαρχιακά προγράμματα. Φυσικά οι προτάσεις αυτές στηρίζονταν στην παραδοχή ότι οι ίδιοι πόροι θα συνέχιζαν να αποτελούν το 1,27% του κοινοτικού ΑΕΠ. Αντίθετα, οι προτάσεις της αυστριακής προεδρίας, οι οποίες προβλέπουν "πάγωμα" των κοινοτικών δαπανών στα επίπεδα του 1999, περιορίζουν τους ίδιους πόρους στο 1,11% του κοινοτικού ΑΕΠ. Η μείωση αυτή συνεπάγεται μία αντίστοιχη απώλεια για τη χώρα μας 10,1 δισ. ΕΥΡΩ (από 80 δισ. σε 69,9 δισ. ΕΥΡΩ για το σύνολο της πενταετίας).

Η νέα επιδιωκόμενη συρρίκνωση του κοινοτικού προϋπολογισμού, σε επίπεδα κάτω από το 1,27% του ΑΕΠ της Κοινότητας (όπως καθιερώθηκε με τις αποφάσεις του Εδιμβούργου το 1992), θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στο όλο ενωσιακό εγχείρημα, αν δεν υπάρξουν και τάσεις αποσυγκόλλησης. Η εκτίμηση αυτή ανήκει σε παράγοντες του οικονομικού επιτελείου - ένθερμους οπαδούς της "σύγκλισης" κατά τα άλλα - οι οποίοι, στηριζόμενοι στην αμερικανική εμπειρία, υποστηρίζουν, πως χωρίς σημαντικές αναδιανομές κεφαλαίων το εγχείρημα της Ενωσης τίθεται σε αμφιβολία. Αναφέρουν συγκεκριμένα ότι για να διατηρηθεί η στοιχειώδης συνοχή των 52 Πολιτειών στις ΗΠΑ, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αναδιανέμει μέσω του Κρατικού Προϋπολογισμού το 10% του εθνικού ΑΕΠ. Υποστηρίζουν ότι η αναδιανομή αυτή είναι απαραίτητη προκειμένου να περιορίσει τη δυναμική της τάσης των κεφαλαίων να μεταφέρονται προς τα πιο ισχυρά εμπορικά - βιομηχανικά και χρηματιστηριακά κέντρα των ΗΠΑ με προεξέχουσα βέβαια τη Ν. Υόρκη, όπου το εκεί χρηματιστήριο δίνει τον τόνο σε όλα τα χρηματιστήρια του πλανήτη. Οι θέσεις βέβαια αυτές αποτελούν θριαμβευτική επιβεβαίωση του λενινιστικού νόμου, σύμφωνα με τον οποίο σε συνθήκες μονοπωλιακού κεφαλαίου, η ανισότητα δίνει τον τόνο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, κάτι που εκδηλώνεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα σήμερα, σε όλες τις περιοχές της Γης.

Οι ίδιοι (που είναι φανερό πως οι αναλύσεις τους εκπορεύονται κύρια από τεχνικές προσεγγίσεις, την εξέλιξη ειδικών ποσοστώσεων και τις κατά καιρούς επιμέρους ρυθμίσεις), διατυπώνουν την άποψη, ότι αν οι "βόρειες" χώρες έχουν αποφασίσει να περικόψουν - αντί να ενισχύσουν - τις κεφαλαιακές μεταβιβάσεις προς τις αδύνατες χώρες "συνοχής", αυτό σημαίνει ότι έχουν αποφασίσει να πορευτούν χωρίς τις χώρες αυτές, οι οποίες, κάτω από τις ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες που επιβάλλει το ΕΥΡΩ, σε κάποιο σημείο του δρόμου θα αναγκαστούν να σταματήσουν την πορεία από μόνες τους...

Θ. Κ.