Οσο και αν, ηθελημένα ή όχι, φαντάζει απόμακρο και εξωτικό στην Αθήνα, η Σύνοδος Κορυφής της Βιέννης συνέρχεται "λίγες μέρες πριν την είσοδο του ευρω-νομίσματος", όπως δήλωσε χτες περήφανα ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Σαντέρ και αυτό είναι ένα "ιστορικό γεγονός".Η Κομισιόν, με επιστολή Σαντέρ, στρέφει την προσοχή της στην "παγκοσμιοποίηση, μια πρόκληση για την Ευρωπαϊκή Ενωση", παραθέτοντας σωρεία στατιστικών πινάκων για "την Ευρώπη στον κόσμο", προσπαθώντας να πείσει για τη νέα υπερδύναμη που γεννιέται μεταξύ ΗΠΑ και Ιαπωνίας. Δεν μπορεί, όμως, να ευδοκιμήσει η ΟΝΕ και ο ευρωπαϊκός "ανταγωνισμός" στα πλαίσια της "παγκοσμιοποίησης", αν δεν υπάρξει περαιτέρω εργατική εκμετάλλευση και καταστολή. Γι' αυτό, εξάλλου, η ΟΝΕ αποφασίστηκε από τους "δεξιούς" και εφαρμόζεται από τους "σοσιαλιστές". Στη Βιέννη προσπαθούν και πάλι να πλασάρουν το "Σύμφωνο για την απασχόληση" για να διακηρύξουν πανηγυρικά το νέο πολύχρονο "πάγωμα" μισθών και συντάξεων, αλλά και να προετοιμάσουν για την επικείμενη "φορολογική εναρμόνιση", δηλαδή το "διαφορικό" έλεγχο των Βρυξελλών στην πανευρωπαϊκή "άμεση" φορολογία. Το αμερικανικό μοντέλο είναι πλέον ευαγγέλιο, και όλα τα "σχέδια απασχόλησης" προτείνουν τελετουργικά την εξής, μία, αρχή: Αν δε θέλετε να βγείτε στην ανεργία, πρέπει να φτωχύνετε το μισθό σας. Ως "αρχή", δε θίγονται ποτέ τα κέρδη, η ανεργία πέφτει και αυτή στους ώμους των εργαζομένων. Αλλά οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να χάσουν μόνο από την ταξική επιταγή της ΟΝΕ, αλλά και ως "πολίτες" φτωχών και ασθενών χωρών και περιοχών. Η απαίτηση για "πάγωμα" των δαπανών της "Ατζέντας 2000", ως "επιστροφές" (!!!) στη Γερμανία και τους πλούσιους συμμάχους της, αποτελεί καθαρή πρόκληση, όχι μόνο για ολόκληρες χώρες, όπως η Ελλάδα και οι "χώρες συνοχής", αλλά και για φτωχές περιφέρειες στην Α. Γερμανία, τη Ν. Ιταλία, τη Ν. Γαλλία, έξω από το Λονδίνο κλπ. Ο Ζακ Σαντέρ δήλωσε χτες στις Βρυξέλλες ότι στη Βιέννη "δε θα ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις", αλλά θα αποτελέσει "σημαντικό ορόσημο για να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση της "Ατζέντας 2000" επί γερμανικής προεδρίας", δηλαδή μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1999. Ηδη, έχει συγκληθεί έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για να "κλείσει" το θέμα, για το Μάρτη 1999. Οπως δήλωσε και η αυστριακή προεδρία, στη Βιέννη, η "κατ' αρχήν" συμφωνία για ένα συνολικό "συμβιβασμό",πρέπει να μεταφραστεί σε "γενικές κατευθυντήριες γραμμές" και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης των διαπραγματεύσεων. Οι δύο προτάσεις που υπάρχουν στο τραπέζι (σταδιακή "επανεθνικοποίηση" της ΚΑΠ, και "γενικό πάγωμα" των δαπανών της περιόδου 2000 - 2006 στα χαμηλά επίπεδα του 1999) στρέφονται ανοιχτά κατά των Ισπανίας, Πορτογαλίας και Ελλάδας, που όμως είναι οι μόνες χώρες που αντιδρούν ανοιχτά απέναντι στο γερμανο-γαλλικό άξονα και την πλειοψηφία του Συμβουλίου Υπουργών. Η "Ατζέντα 2000" αφορά τις "εσωτερικές συνέπειες" της διεύρυνσης του μεγάλου κεφαλαίου προς την ΚΑ Ευρώπη και, όπως δήλωσαν προκλητικά προχτές ο Γερμανός καγκελάριος Γκ. Σρέντερ και ο Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ, "όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να χρηματοδοτήσουν το κόστος της διεύρυνσης", παρ' όλο που δε θα έχουν "όλοι" τα οφέλη. Οσον αφορά τις πολύχρονες ενταξιακές διαπραγματεύσεις για τη διεύρυνση, οι 15 ΥΠΕΞ συμφώνησαν "ομόφωνα" την προηγούμενη Δευτέρα "σ' όλες τις προτάσεις της Κομισιόν", δηλαδή την ιδιαίτερη σημασία της "διεύρυνσης προς βορρά", τη διάκριση της Κύπρου και την αναβάθμιση της Τουρκίας. Ο πρόεδρος της Κομισιόν δήλωσε χτες ότι "δεν περιμένουμε δύσκολη συζήτηση και δεν πρόκειται να κάνουμε μεγάλες εξαγγελίες". Η εξουδετέρωση της ελληνικής διπλωματίας από τα βασικά ζητήματα είναι προκαθορισμένη,αφού οποιοσδήποτε, με περισσή ευκολία, μπορεί ανά πάσα στιγμή να θέσει θέμα Τουρκίας ή Κύπρου και η ελληνική πλευρά αγκιστρώνεται, σπαρταρώντας μέχρι τη λήξη των συνομιλιών. Το συσσωρευμένο κόστος εξάρτησης και υποτέλειας δεν είναι θεώρημα, αλλά καθημερινή πραγματικότητα.