Ο Δημήτρης Χαλατσάς τύπωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Σίδηρα Ι", και την επανεξέδωσε το 1974. Επειτα η συλλογή "Σίδερα ΙΙ" (1975),"Καστελλιώτικα" (1978), "Υμνολόγιο" (1982). "Ληστρικά τραγούδια" (1984),"Υπερβολές" (1996), και τώρα "Σίδερα ΙΙΙ". Ο τίτλος, παραπέμποντας στα"Σίδερα Ι" της κατοχής, Καλύπτει ποιήματα κοινής θεματικής - Κατοχικά - Μετακατοχικά.

Πρόκειται για ποιήματα - "αφιερώματα" - όπως θα τα χαρακτήριζε ο ίδιος ο δημιουργός τους - σ' αυτούς "που πόνεσαν πολύ (... ), που ρίγησαν στον κίνδυνο/ την αγάπη, την αρρώστια, το θάνατο".

Είναι ποίηση της μνήμης που ανασταίνει τη μάνα που "έφυγε" μόλις ο ερχομός των παιδιών της πρόλαβε να της "γλυκάνει το χαμόγελο". Ποίηση της χαμένης νιότης: "Πού είναι οι πλάτες/ γι' άρματα, / τι έγινε η θωριά σου; / Πού είσαι λεβεντιά!" αναφωνεί ο ποιητής. Είναι και ποίηση της αναγέννησης, καθώς ο Δ. Χ. Χ. αντιλαμβάνεται ότι η νιότη χάνεται μόνο, όσο χρειάζεται για να περάσει μέσα από μια "μεταμόρφωση" στο άλλο εγώ του, όπως η εγγονή του, όταν της λέει: "Μπήκες στα δεκατέσσερα/ κι ακούω/ τον παρθενικό σου αλαλαγμό/ το πνιχτό φωναχτό σου, / φωναχτό/, των θεραπαινίδων της Ναυσικάς/ σαν είδαν το γυμνό Οδυσσέα/ την ιαχή/ των κοριτσιών του Ολύμπου/ στα ορφικά την άνοιξη. / Σε βλέπω/ ν' ανθίζεις ανέγγιχτη/ στάλα ζωής".

Για την αέναη άνθηση της ζωής, εμποδίζουν οι ήρωες το θάνατο να κυριαρχήσει, ακόμα και με τον ίδιο το θάνατό τους. Κι ο ποιητής θυμάται και υμνεί: "Οταν σου πρόσταξαν: Μπροστά! προχώρησες/ και χωρίς να καταλάβεις/ σου φύτεψαν στο κοφτερό/ μυαλό σου τη σφαίρα, / κι έπεσες μπρούμυτα, / φράζοντας το δρόμο τους/ ρωμαλέα την τελευταία στιγμή: / Οχι! Δε θα περάσετε".Τύτα τα "Σίδερα" του Δ. Χ. Χ., συμβολίζουν κάθε είδους δεσμά, που πρέπει ο άνθρωπος να σπάσει, για να βγει στο φως της αληθινής ελευθερίας.(Εκδόσεις Δ. Χ. Χαλατσά, Ακαδημίας 61).

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ