Αυτό, όμως, δε συνέβη και ούτε μπορούσε να συμβεί με τους γιορτασμούς για τα 80 χρόνια ύπαρξης και δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Γιατί, ειδικά σ' αυτήν την επέτειο, επί της ουσίας, δε μνημονεύεται μόνο το παρελθόν. Γιορτάζεται το μέλλον. Και με το μέλλον δεν μπορείς να ξεμπερδέψεις. Και όσον αφορά στο μέλλον που ονειρεύονται και παλεύουν οι κομμουνιστές, τότε το παρελθόν, αντικειμενικά, γίνεται η κινητήρια δύναμη αυτής της πάλης.

"Χωρίς όλους εσάς, χωρίς όλους εκείνους που έφυγαν από κοντά μας, δε θα μπορούσαμε σήμερα να μιλάμε για το μέλλον του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού", είπε η ΓΓ του Κόμματος Αλέκα Παπαρήγα,παραδίδοντας στον επίτιμο Πρόεδρο του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη την τιμητική πλακέτα. Κι εκείνος την παρέλαβε "για λογαριασμό ζωντανών και πεθαμένων συντρόφων, αγωνιστών του λαϊκού κινήματος". Αυτού που θα υπάρχει, όσο θα υπάρχει λαός. Νάτο πάλι το μέλλον!

Και το χαμόγελο. Τέτοιο λαμπερό βλέμμα και τόσο σίγουρο χαμόγελο θα είχαν, σκέφτεσαι, και στην Ακροναυπλία. Και στα παγωμένα βουνά της Αλβανίας. Και όταν βροντούσε ο Ολυμπος κι άστραφτε η Γκιώνα. Και στο Γράμμο. Και στο Μακρονήσι. Κάποιοι, πολλοί, αμέτρητοι, μπροστά στο θάνατο, που νόμιζε πως τους νικούσε. Είναι φορές, που ακόμη κι ο θάνατος πέφτει θύμα του υπέρτατου "σαμποτάζ" της ανθρωπότητας ενάντια στην εκμετάλλευση: Της αφοσίωσης "μέχρι αυτοθυσίας", που "είναι μια αρετή που δεν παλιώνει ποτέ".

Ηταν και οι φράσεις. Κοφτές. "Απροετοίμαστες". "Πενήντα τρία χρόνια μέλος του Κόμματος"... Τι είδους άνθρωποι είναι τούτοι, που, μετά από μια ζωή στην υπόθεση της επανάστασης, χαμογελούν - έτσι απλά! - όταν ακούν πως "μπορεί να χρειαστούν πολλά χρόνια" για ν' αλλάξουν όλα; Η να στεναχωριούνται, που δεν έχουν κι άλλες ζωές να τις προσφέρουν!

Απλοί. Οπως και το χαμόγελό τους. Οι πατεράδες κι οι παππούδες μας...