Ατελείωτες ώρες ορθοστασίας, πάντα έτοιμοι, υπομονετικοί και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν όλους εκείνους που τις μέρες αυτές "εξορμούν" στα μαγαζιά. Για τους εμποροϋπαλλήλους τα Χριστούγεννα δεν είναι μέρες χαλάρωσης, παρά μέρες μιας εξαντλητικής κούρασης, που τους "κόβει" τα πόδια.

Αφόρητη εντατικοποίηση, τόσο εξαιτίας της αυξημένης κίνησης, όσο και εξαιτίας του πάντα λιγότερου προσωπικού, των "τρελών" ωραρίων, απλήρωτων υπερωριών, αυτές τις μέρες παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.

Συναντήσαμε τη Βίκυ πίσω από τη βιτρίνα των αλλαντικών στο σούπερ μάρκετ"Αλιμέντα".Μας μιλούσε και ταυτοχρόνως εξυπηρετούσε τους πελάτες που σχημάτιζαν ουρά μπροστά της. "Η δουλιά αυτή καθεαυτή είναι δύσκολη, εξαντλητική, πόσο μάλλον τέτοιες μέρες που διπλασιάζεται ο φόρτος εργασίας, το προσωπικό είναι λίγο, λίγοι πρέπει να τα κάνουμε όλα".

Με την κούραση να αποτυπώνεται στα μάτια της επιμένει ότι το "8ωρο είναι σαν 16ωρο τέτοιες μέρες. Δεν πληρώνεται αυτή η δουλιά. Και από πάνω έχεις και τον ψυχολογικό πόλεμο, δε φτάνει που γινόμαστε "κομμάτια" από την πολλή δουλιά, σου σπάνε και τα νεύρα, γίνεσαι ένα ράκος. Κάθε χρόνο ανήμερα τα Χριστούγεννα, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου"!

Μιλά και για το διάστημα μετά τις γιορτές που αρχίζουν οι απογραφές. "Εκεί να δείτε... από τις 7 το πρωί έως όσο τραβήξει. Οταν όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι περιμένουν πώς και πώς τις μέρες αυτές, εμείς ευχόμαστε να μην έρθουν, τα πόδια πρήζονται, τα νεύρα σου διαλύονται, η μέση σε τρελαίνει από τον πόνο, αυτές είναι οι δικές μας γιορτές"!

Λαμπιόνια, μελωδίες, χαρούμενα πρόσωπα. "Καρφίτσα δεν πέφτει" στην Ερμού, που στολίστηκε καθώς πρέπει, μέρες που είναι. Για τους εμποροϋπαλλήλους, όμως, όλα αυτά σταματάνε στην είσοδο των καταστημάτων όπου εργάζονται. Μπήκαμε σ' ένα από τα πιο παλιά καταστήματα της Ερμού, στον"Καλυβιώτη",πολλοί οι πελάτες, αλλά η Βάσω Κελεπούρη δέχτηκε ευχαρίστως να μας πει δυο κουβέντες.

Χαμογελώντας ειρωνικά σχολιάζει τη μοίρα του εμποροϋπαλλήλου, τον οποίο όπως λέει, "περιμένουν δισκοπάθειες και φλεβίτιδες, αρθριτικά και ό,τι άλλο συναφές... ".

"Κοιτάζουμε - λέει - τους άλλους που έρχονται στην Ερμού για ψώνια, που βολτάρουν και τα δικά μας πόδια πετάνε φωτιές. Ράκη γινόμαστε. Και είναι φυσικό, αφού και η δουλιά είναι αυξημένη και το προσωπικό λίγο και δε φτάνει... Δε φτάνει σε νορμάλ εποχές, πόσο μάλλον τώρα. Αλλά, εσύ πρέπει να στέκεσαι χαμογελώντας, υπομονετικός, να γίνεις "θυσία" για τον πελάτη. Πώς γίνονται όλα αυτά, η ψυχή μας το ξέρει".

"Κι αν θες - συνεχίζει - κάνε κι αλλιώς, ουρά περιμένουν οι άνεργοι απ' έξω, δυστυχώς σε συνεργασία κυβερνήσεις και εργοδότες τα έχουν φέρει όλα στα μέτρα τους".

Ακόμα πιο δύσκολα όμως είναι τα πράγματα για μια γυναίκα, αφού όπως μας λέει: "Οταν είσαι γυναίκα και εμποροϋπάλληλος κάηκες. Φαντάσου να γυρνάς στις 10 το βράδυ στο σπίτι, εξαντλημένη και να πρέπει να κάνεις τις δουλιές, να φροντίσεις τα παιδιά...".

Τη χαιρετάμε και της ευχόμαστε "καλές γιορτές", μια ευχή που μας ανταποδίδει για να μας πει γελώντας, "θέλετε να πείτε "καλό ύπνο" γιατί το μόνο που θα κάνω είναι να κοιμάμαι, να ξεπρηστούν τα πόδια μου, πού κέφι για οτιδήποτε άλλο".

Βάσω ΝΙΕΡΗ