Σε 10 περίπου τρισεκατομμύρια δραχμές ανήλθε ο εσωτερικός δανεισμός του ελληνικού κράτους, το 1998, σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε προχτές ο υφυπουργός Οικονομικών, Ν. Χριστοδουλάκης. Με άλλα λόγια, δηλαδή, κυκλοφόρησαν έντοκα γραμμάτια και ομόλογα του δημοσίου 10 περίπου τρισεκατομμυρίων δραχμών.

Σημειώνουμε το νούμερο, όχι τόσο για την έκταση του δημόσιου δανεισμού - η οποία και βέβαια αποτελεί ένα σοβαρότατο θέμα - αλλά για το γεγονός, πως ο δανεισμός του δημοσίου έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σ' ένα πραγματικό χρυσωρυχείο για τους τραπεζίτες και τους κάθε λογής ντόπιους και ξένους "θεσμικούς επενδυτές". Ενα χρυσωρυχείο, που θα γίνει ακόμη περισσότερο "χρυσό", καθώς όλα δείχνουν πως η κυβέρνηση έχει πάρει ήδη την απόφαση της κατάργησης και αυτής της ισχνής σήμερα φορολόγησης των τόκων από κρατικά ομόλογα.

Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοούμε χρυσωρυχείο, αρκεί να πάρετε υπόψη τα εξής δυο στοιχεία:

Πρώτον, κάθε τράπεζα, που αγοράζει ομόλογα και "δανείζει" το δημόσιο, εισπράττει ως προμήθεια - πέραν των τόκων - 0,25%. Ποσοστό, που φαντάζει μικρό, όταν όμως λογαριαστεί με τα τρισεκατομμύρια του δημόσιου δανεισμού ενός και μόνο χρόνου, τότε αλλάζει το πράγμα.

Δεύτερον, το μεσοσταθμικό επιτόκιο των ομολόγων ετήσιας διάρκειας, που βγήκαν πρόσφατα σε "δημοπρασία", διαμορφώθηκε στο 10,3%, ενώ ο αναμενόμενος επίσημα πληθωρισμός, για το 1999, θα φτάσει στο 2%!

Λεφτά με τη σέσουλα, δηλαδή, που τα πληρώνει, όμως, ο κρατικός προϋπολογισμός. Δηλαδή, ο ελληνικός λαός.