Ο αγώνας των μαθητών έγινε η διαχωριστική γραμμή που φανερώνει τις δυο βασικές πλευρές της ταξικής κοινωνίας μας. Από τη μια οι βιομήχανοι, οι κυβερνώντες μαζί με όλον τον κρατικό μηχανισμό, τους συμβιβασμένους κονδυλοφόρους, τα ιδιωτικά κανάλια, την Εκκλησία, κ.ά., πολλούς με άμεσο συμφέρον (π. χ. φροντιστηριούχους) και από την άλλη το συνειδητό κομμάτι μιας κοινωνίας που επιμένει να γυρίσει τη σελίδα προς τον 21ο αιώνα και όχι προς τον 19ο.

****

Στη συνέχεια αρπάζουν την είδηση ως "μάννα εξ ουρανού" τα κανάλια, οι οπαδοί της αντιμεταρρύθμισης, στελέχη της κυβέρνησης, συγκυβερνητικές εφημερίδες κ.ά. και αποφαίνονται δημόσια όλοι μαζί: Πού πάει αυτός ο τόπος; Πού οδηγείται η δημόσια παιδεία μας; κ.ά. κροκοδείλια δάκρυα για το κοινωνικό καλό.

Αυτοί οι "γνωστοί - άγνωστοι" που συγκροτούν τρομοκρατικές ομάδες δεν καταστρέφουν σχολεία που δεν τελούν υπό κατάληψη παρ' όλο που αυτά μένουν αφύλακτα όλο το χρόνο (δεν υπάρχουν φύλακες). Μια... περίεργη έλξη τούς τραβά στα σχολεία που σηματοδοτούν την εικόνα αγωνίας, την έννοια αντίσταση. Εμφανίζονται όπως οι κομάντος την κατάλληλη στιγμή (και πάντα σε αγωνιστικές περιόδους ή σε στιγμές ιστορικής μνήμης όπως το Πολυτεχνείο), χτυπούν και φεύγουν σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Είναι οι ίδιοι που κάψαν το Πολυτεχνείο, που κάθε χρόνο καίνε αυτοκίνητα, ρίχνουν μολότοφ, σπάνε βιτρίνες, χτυπούν μέχρι θανάτου αγωνιζόμενους φοιτητές, εργαζόμενους, εκπαιδευτικούς.

Η δράση αυτών των ομάδων γίνεται προσπάθεια να χρεωθεί στα σχολεία που τελούν υπό κατάληψη, δηλαδή στους αγωνιζόμενους μαθητές.

Ποιος, όμως, έχει την πολιτική ευθύνη για την ύπαρξη και δράση των τρομοκρατικών ομάδων που οπλοφορούν, που καταστρέφουν και φεύγουν ανενόχλητοι; Ποιος έχει την ευθύνη για τη διάδοση των ναρκωτικών στα σχολεία; γιατί και γι' αυτά γίνεται τώρα λόγος.

Φυσικά η κυβέρνηση. Η οποία, αντί να απολογείται για όλα αυτά και κυρίως για την πολιτική της, πολιτική διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης, προσπαθεί να σπιλώσει ό,τι πιο ελπιδοφόρο γεννήθηκε την τελευταία δεκαετία του αιώνα μας στην Ελλάδα. Το νεανικό κίνημα στην εκπαίδευση που διεκδικεί μέσα απ' αυτό συνολικά το μέλλον του και τα δικαιώματά του.

Είναι ελπιδοφόρο, γιατί η κοινωνία αντιδρά στα προβλήματά της και αυτό είναι ένδειξη υγείας και όχι ασθένειας. Μόνο τα "νεκρά" σώματα δεν αντιδρούν. Στη φύση το καθετί που δέχεται μια δράση εκδηλώνει και μια αντίδραση. Στην άσκηση βίας πάνω του αντιδρά και το μικρό σκουλήκι. Στην κοινωνία, η οποία αναφέρεται σε ανθρώπους, αυτό θα 'πρεπε να είναι πολλαπλάσια αναπτυγμένο. Τώρα που επιτίθενται στα δικαιώματα της νεολαίας με τον οδοστρωτήρα της αντιμεταρρύθμισης, τοπαρουσιάζουνσαν παραφύση. ΟΧΙ. Αυτή είναι η φύση, αυτή είναι η υγιής κοινωνία γι' αυτό και είναι ελπιδοφόρα. Γιατί στέκεται με τα πόδια κάτω και το κεφάλι ψηλά. Ο νόμος για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι παραφύση, γιατί προσπαθεί να γυρίσει την κοινωνία πίσω.

***

Γιατί χρόνια τώρα προσπαθούν να πείσουν όλο τον εργαζόμενο κόσμο ότι κανείς δεν αντιδρά παρά ελάχιστοι περιθωριακοί, δογματικοί και τώρα εσείς καταρρίπτετε αυτό το επιχείρημα, αφού είστε όλη η Ελλάδα.

Γιατί χρόνια τώρα προσπαθούν να πείσουν τη νεολαία ότι οι εποχές άλλαξαν. Οτι τώρα οι προσανατολισμοί είναι διαφορετικοί. Οτι η νέα γενιά πλέον έχει άλλα ενδιαφέροντα όπως η ευρωπαϊκή συνείδηση, το ευρωπαϊκό όραμα και εσείς το αναποδογυρίσατε. Γιατί, χρόνια τώρα προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ότι η σκληρή πολιτική της κυβέρνησης δεν αλλάζει και σήμερα είναι πιεσμένοι στα όριά τους να κάνουν παραχωρήσεις και αυτό τους τρομάζει.

Θα αποτελέσει μήνυμα προς όλη την κοινωνία ότι οι ενωμένοι αγώνες, οι μαζικοί και σε διάρκεια φέρνουν αποτελέσματα. Γιατί η υπόθεση της παιδείας σήμερα αποκαλύπτεται πλήρως στα μάτια της κοινωνίας πόσο ταξική είναι, τι παιχνίδια παίζονται και πού αποσκοπούν με τον τύπο ανθρώπου που θέλουν να φτιάξουν. Ολα αυτά βγήκαν στον αέρα, όπως η μυρουδιά του πτώματος σε αποσύνθεση και αυτοί το ήθελαν βαθιά παραχωμένο.

Πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για τη βία που έρχεται από τα σχολεία.

Υπάρχει όμως μεγαλύτερη βία από τον εξαναγκασμό δεκάδων χιλιάδων παιδιών κάθε χρόνο (μα κάθε χρόνο) να εγκαταλείψουν το σχολείο, γιατί δεν μπορεί η οικογένειά τους να αντεπεξέλθει στο κυνήγι μιας όλο και πιο εμπορεύσιμης γνώσης;

Υπάρχει μεγαλύτερη βία, σε μια εποχή έκρηξης της γνώσης της τεχνολογίας, της πληροφορίας να μην τελειώνουν χιλιάδες παιδιά το Λύκειο; Αφού το Λύκειο πρέπει να είναι σχολείο γενικής παιδείας. Από τη μια η τεράστια συσσώρευση οικονομικού πλούτου και γνώσης, από την άλλη η φτώχεια και ο αναλφαβητισμός.

Να ποιο είναι το στίγμα της εποχής μας. Μιας εποχής όπου το 6χρονο υποχρεωτικό σχολείο αντικαταστάθηκε από το 9χρονο και τώρα η ίδια η εξέλιξη των κοινωνιών απαιτεί να εφαρμοστεί το πραγματικά ενιαίο 12χρονο υποχρεωτικό σχολείο. Αντί αυτών, τα κυβερνητικά μέτρα στοχεύουν να τελειώνουν τη βασική εκπαίδευση δεκάδες χιλιάδες λιγότερα παιδιά. (Από 120 χιλιάδες που τελειώνουν τη Γ Λυκείου στόχος είναι να μειωθούν στις 80 χιλιάδες).

****

Βίαιη πολιτική είναι αυτή που κόβει το δρόμο στη ζωή σε χιλιάδες νέους και όχι το κλείσιμο των δρόμων από τους 5.000 νέους.

Η κυβέρνηση και οι κάθε λογής υποστηρικτές της καθεστηκυίας τάξης λένε ότι η κοινωνία δεν μπορεί να αντιστρατεύεται ένα νεοψηφισμένο νόμο, ότι έτσι διαλύεται το κράτος.

Οσο πιο γρήγορα όμως αντιδράσουν σ' ένα βαθύτατα αντιλαϊκό νόμο τόσο καλύτερα για την κοινωνία και τόσο το χειρότερο για τους εμπνευστές του νόμου.

Η συκοφάντηση, όμως, δε σταματά εδώ. Αφού οι μαθητές δε φοβήθηκαν, δεν κουράστηκαν, δε διασπάστηκαν, όπως πολλές φορές επιχείρησαν, ξαναγυρίζουν στα πολυδοκιμασμένα κανάλια! "Οι μαθητές είναι υποκινούμενοι από το ΚΚΕ".

Τι έλεγε, όμως, ο κ. Σημίτης ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ στα θέματα παιδείας (καθηγητής Πανεπιστημίου γαρ) το '90 - '91 όταν και πάλι υπήρχαν μαθητικές καταλήψεις;

Ελεγε στην κρατική ΤV ο κ. Σημίτης: "Η κυβέρνηση (της ΝΔ) πρέπει να αντιληφθεί ότι ομαδικές κινητοποιήσεις των μαθητών δεν είναι υποκινούμενες. Πρέπει να αντιληφθεί ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα κοινωνικό φαινόμενο...". Οι ρόλοι βλέπετε άλλαξαν. Αλλαξε ο Μανωλιός...

****

Οι γονείς δεν πρέπει να θεωρήσουν τα παιδιά τουςκακά παιδιά, τεμπέληδες, ανώριμους, υποκινούμενους, όπως ακριβώς τους χαρακτηρίζουν οι εχθροί του μέλλοντός τους.

Οι εκπαιδευτικοί, που γνωρίζουν πολύ καλά το βάθος και την έκταση του προβλήματος (οι ελιγμοί του κ. Αρσένη δεν αναιρούν στο ελάχιστο την επίθεση στα δικαιώματα των εκπαιδευτικών από το νόμο 2525/97), πρέπει να εκδηλώσουν την ουσιαστική στήριξη του αγώνα τους, αφού κοινό είναι το όραμα εκπαιδευτικών και νεολαίας. Μιας εκπαίδευσης για όλους χωρίς ταξικούς φραγμούς και ανισότητες.

Αν περάσει η συκοφάντηση και η ποινικοποίηση, αύριο πιο εύκολα θα συκοφαντούνται οι αγώνες των εργαζομένων. Οι κοινοί συκοφάντες δεν μπορεί παρά να εισπράξουν αυτό που πρέπει σε κάθε συκοφάντη και μάλιστα επικίνδυνο. Την πλήρη απομόνωσή τους.

Γιάννης ΝΟΤΑΚΗΣ

εκπαιδευτικός