Κεφάλια ασπρόμαλλα

Κεφάλια αγαπημένα

Σεβάσμια τρόπαια ιερά

Βουνών εσείς οι ολόλευκες κορφές.

Σε κυρτωμένα σώματα

Στηθήκατε ναοί.

Απάτητες κορφές και καραούλια. Συρματοπλέγματα, μπόρες, χιονιές και καταιγίδες. Πέτρινα χρόνια. Βασανιστήρια, φυλακές κι εξορίες. Πάντα μπροστάρηδες, πάντα πρωτοπόροι.

Μαλλιά λευκά της αυταπάρνησης σημάδια, μαρμαρυγές αστράφτετε πεντελικού πορείες ατέλειωτες. Μάχες σκληρές με τους οχτρούς για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Μάχες σκληρές με τα στοιχειά της φύσης.

Μάχες σκληρές με την κάθε αδικία. Με το τραγούδι στο στόμα και το χέρι στη σκανδάλη. "Πολεμάμε και τραγουδάμε", ήταν το σύνθημα, πολεμάμε και τραγουδάμε και χορεύουμε ακόμα και σήμερα.

Κοπέλες λυγερές, αρματωμένες, αμαζόνες της ζωής και του αγώνα.

Ενα ανθισμένο μπαμπακοχώραφο στο γέρμα του ήλιου έτσι όπως τους κοιτάζω. Και να στις πρώτες νότες μουσικής και να σαν ήρθε το πρώτο και το δεύτερο ποτήρι κι άναψε το κέφι, ήρθε και χύθηκε το άσπρο σύννεφο. Γέμισε η πίστα νιάτα κι αντάρτικα τραγούδια. Παλικαράδες κι όμορφες μαυρομαλλούσες χόρευαν και γλένταγαν και τραγουδούσαν, στα τσαλίμια του ζεϊμπεκιού, στα τινάγματα του τσάμικου, στα λικνίσματα του καρσιλαμά, στις στροφές του βαλς.

Με τι κέφι, με τι πάθος, με τι ζωντάνια. Οπως και τότε έτσι και τώρα, έτσι και πάντα, όπως αυτοί γνωρίζουν.

Τότε στα βουνά και στα λαγκάδια, τότε στις στράτες και τα δύσβατα, σήμερα στους καθημερινούς, ατέλειωτους αγώνες της ζωής.

Στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, στις απεργίες και στις πορείες.

Πάντα μπροστάρηδες, πάντα πρωτοπόροι, πάντα με τη φλόγα της προσφοράς και της θυσίας.

- Κι είναι φορές, κανείς που δε γνωρίζει

σε σας.

Τι να ταιριάζει πιο πολύ, ο κότινος της δόξας;

Για το στεφάνι το ακάνθινο του Λυτρωτή;

Γ. Σιδέρης

Αθάνατη γενιά της Εθνικής μας Αντίστασης.

Αθάνατη γενιά του Δημοκρατικού Στρατού.

Να μην πεθάνεις ποτέ!

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ