Αν κάτι επιβεβαίωσε η χτεσινή συνεδρίαση της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ είναι ότι η απώλεια εκείνου, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για τη διατήρηση της ενότητας του ΠΑΣΟΚ - δηλαδή, η κατοχή και νομή της εξουσίας - θεωρείται βέβαιο πως τη φορά αυτή θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και θα προκαλέσει σοβαρές φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του.

Η παραπάνω εκτίμηση προέκυπτε αβίαστα και στον πλέον αδαή παρατηρητή των όσων διεμοίφθησαν και ακούστηκαν τα προηγούμενα 24ωρα, τόσο από το βήμα των ομιλητών, όσο και στα "πηγαδάκια" που σχημάτιζαν τα μέλη της ΚΕ του κυβερνώντος κόμματος (σ.σ: όσα τουλάχιστον από αυτά τα μέλη παρέμειναν στην αίθουσα μετά την ομιλία του πρωθυπουργού, αφού από κάποια στιγμή και μετά, από τα 150 μέλη της ΚΕ, ούτε τα 50 δε βρίσκονταν στο χώρο των εργασιών... ).

Οι απειλές, από τη μια μεριά, στελεχών της λεγόμενης "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" ότι δεν αποκλείεται να αμφισβητήσουν ακόμα και τη "νομιμότητα" του επικείμενου για τον Απρίλη συνεδρίου (του οποίου, άλλωστε ζήτησαν την αναβολή), καθώς και η δεδομένη στάση της "εκσυγχρονιστικής" πτέρυγας να προχωρήσει και να "ξεμπερδεύει" με τους "διαφωνούντες", είναι ικανά στοιχεία, για να ερμηνευτεί η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ.

Παράλληλα, για πρώτη φορά οι συνήθως "ολιγόλογοι" από τα επιτελεία των διαφόρων τάσεων και ομάδων του κόμματος δεν έκρυψαν τις σκέψεις τους: "Μια ήττα στις ευρωεκλογές θα σημάνει την έναρξη μιας όλο και πιο ανοιχτής διαπάλης για το ποιος θα κρατήσει το οικόσημο του ΠΑΣΟΚ", έλεγαν συνεργάτες του Α. Τσοχατζόπουλου, σε ιδιωτικές τους συζητήσεις. Αν και το ΠΑΣΟΚ έχει περάσει πολλές φορές από τις συμπληγάδες της διάσπασης, αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι σίγουρο ότι θα εξελιχθούν "ρόδινα", συμπλήρωναν άλλοι. Σε κάθε περίπτωση, όλοι γνωρίζουν ότι ένα ατυχές αποτέλεσμα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ισοδυναμεί με πολύ δυσάρεστες εξελίξεις, γι' αυτούς. Γιατί μπορεί να λένε οι αντίπαλοι του Κ. Σημίτη ότι μετά από μια ήττα στις εκλογές του 2000 (το Μάρτη το πιθανότερο λόγω της διαφαινόμενης "εμπλοκής" στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας) ο πρωθυπουργός "δε θα μπορεί να σταθεί", αλλά καθόλου σίγουρο δεν είναι αν και οι ίδιοι θα βρουν κάπου να "ακουμπήσουν"...

Το σίγουρο, πάντως, στο ΠΑΣΟΚ, είναι ότι όση διαρραγή σχέσεων υπάρχει μεταξύ ηγετικής ομάδας και λεγόμενης "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" (σ.σ: όχι φυσικά λόγω των διαφορετικών στρατηγικών επιλογών, αλλά λόγω των διαφορετικών δυνατοτήτων πρόσβασης στα κέντρα νομής της εξουσίας), ανάλογη πολυδιάσπαση υπάρχει στο εσωτερικό της δεύτερης. Αν σκεφτεί, δε, κανείς ότι η μια πτέρυγα της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" κατηγορεί την άλλη ως το "καλύτερο δεκανίκι" που κρατά, αλλά και ανέδειξε (!) τον Κ. Σημίτη στην αρχηγία, τότε τα συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα.

Για να επανέλθουμε, όμως, στους κινδύνους που ανοίγονται μπροστά στο ΠΑΣΟΚ και ενόψει του συνεδρίου του, και στο βαθμό που αυτοί οι κίνδυνοι είναι πολύ εύκολο να διαπιστωθούν στα δημοσιογραφικά θεωρεία, θα ήταν αδύνατο να μην τους γνωρίζει ο ίδιος ο Κ. Σημίτης. Αλλά ακόμα κι αν ο πρωθυπουργός αγνοεί ή θέλει να αγνοεί τα φυγόκεντρα προμηνύματα, δεν ισχύει, προφανώς, το ίδιο με εκείνους των οποίων τα συμφέροντα εκφράζει και διαχειρίζεται το ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, η άρχουσα τάξη καθόλου δε θα ήθελε να δει μια κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, τέτοια που θα μπορούσε να συμπαρασύρει συνολικά το πολιτικό της οικοδόμημα, πριν, τουλάχιστον, προλάβει να ετοιμάσει τον... αντικαταστάτη του.

Επομένως, θα πρέπει το αμέσως ερχόμενο διάστημα να περιμένουμε τις πρώτες ενδείξεις για το τι θα "γεννήσει" αυτό το επί μακρόν εγκυμονόν "νέο" πολιτικό σκηνικό. Βασικός παράγοντας, φυσικά, των όποιων εξελίξεων, θα είναι τα όσα συντελεστούν στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Τα αποτελέσματα αυτά, εκτός από το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων τη δεδομένη στιγμή, θα καταδείξουν κάτι που είναι ίσως σημαντικότερο για ορισμένους. Θα καταδείξουν προς τα πού θα πρέπει να κινηθεί η πλουτοκρατία, ώστε να "αναπαλαιώσει" το πολιτικό της σύστημα.

Τι μέλλει γενέσθαι, όμως, εφόσον οι ανωτέρω εκτιμήσεις επιβεβαιωθούν; Ποιοι "κεντρο-αριστερο-δέξιοι" ελιγμοί της ολιγαρχίας και των κομμάτων της(ή ακόμα και κάποιων... κομματιών από το εσωτερικό των κομμάτων της) πρέπει να αναμένονται; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, τώρα, παρά τις ενδείξεις που υπάρχουν (προτάσεις συνεργασίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, "συζητήσεις" περί ενός μέρους του ΠΑΣΟΚ που μπορεί να συγκυβερνήσει με "άνοιγμα" στην... πεφωτισμένη Δεξιά κλπ.) μοιάζει περισσότερο με προφητεία...

Ν. Μπ.