Αν κάποιος αναζητούσε τη φράση που προσδιορίζει την πολιτική παρουσία και δράση της ΝΔ τη χρονιά που πέρασε, αυτή τη φράση την έχει προσφέρει ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής: "Η κυβέρνηση απολαμβάνει ένα μοναδικό προνόμιο, να έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση όπως η ΝΔ και, δυστυχώς, δεν το αξιοποιεί".

Φυσικά λέει τη μισή αλήθεια. Ασφαλώς και η ηγεσία της ΝΔ κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει ώθηση στην εφαρμογή νεοφιλελεύθερων επιλογών - από την προπαγάνδισή τους και τη δημιουργία κλίματος πολιτικής συναίνεσης σε αυτές μέχρι και την αποκήρυξη των λαϊκών κινητοποιήσεων - αλλά από την πλευρά της η κυβέρνηση Σημίτη προχωρά στην αντιλαϊκή επέλαση, μετρώντας ως "ένα το κρατούμενο" τη στάση συμπόρευσης της ΝΔ σε αυτή. Η κυβέρνηση Σημίτη, όπως γενικότερα η άρχουσα τάξη, εκτιμά δεόντως την πολύτιμη βοήθεια της ΝΔ, αλλά βέβαια δεν μπορεί να της απονείμει καθημερινά εύσημα και επαίνους, γιατί πρέπει να συνεχίζεται το παιχνίδι της εξαπάτησης και παγίδευσης των λαϊκών μαζών και της διαιώνισης του δικομματισμού.

Σε δύο άξονες κινήθηκε η ηγεσία της ΝΔ τη χρονιά που πέρασε, συνεχίζοντας τη γραμμή πλεύσης που από την αρχή της ανάδειξής του στην ηγεσία είχε χαράξει ο Κ. Καραμανλής:

Πρώτον,καθημερινές προσπάθειες να πείσει τους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας ότι μπορεί καλύτερα και αποτελεσματικότερα να διαχειριστεί τα συμφέροντά τους και την κρίση του συστήματος.

Δεύτερον,να "μαζέψει" τη δυσαρέσκεια από την κυβερνητική πολιτική, επιχειρώντας ταυτόχρονα να εμφανίσει την ίδια πολιτική ως την πολιτική που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα όλων και ιδιαίτερα των "ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων"!

Οσο και αν φαίνονται αντιφατικοί οι παραπάνω στόχοι, στην πραγματικότητα πρόκειται για τη διπλή όψη μιας ενιαίας στρατηγικής: Στήριξη με κάθε μέσο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η οποία, ταυτόχρονα, επιχειρείται να παρουσιαστεί ως η μοναδική λύση για την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων του λαού και του τόπου.

Στο πλαίσιο αυτό έχει προσαρμοστεί και υποταχθεί και η αντιπολιτευτική τακτική της ηγεσίας της ΝΔ. Από τη μια ασκεί κριτική και πιέσεις στην κυβέρνηση Σημίτη από πιο προωθημένες νεοφιλελεύθερες θέσεις και από την άλλη εκμεταλλεύεται την "αποτυχία" της κυβέρνησης για να πείσει τις λαϊκές μάζες ότι δεν είναι ο νεοφιλελευθερισμός που φταίει για τα όσα υποφέρει, αλλά ότι η κυβέρνηση δεν "τολμάει" να τον εφαρμόσει μέχρι τέλους!

Ο Κ. Καραμανλής επιχειρεί να κατασκευάσει ένα "πλειοψηφικό ρεύμα", που θα στηρίξει ή θα ανεχθεί την εφαρμογή της πολιτικής που επαγγέλλεται στη βάση ορισμένων "απλοϊκών", όσο και χρεοκοπημένων, παραδοχών: Πρώτον, οτιδήποτε κρατικό είναι επιζήμιο και καταστροφικό για όλους και γι' αυτό πρέπει να εξαφανιστεί και δεύτερον, η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης και της προόδου.

Κάτω από αυτό τον ιδεολογικό μανδύα, τον οποίο χρησιμοποιεί κατά κόρον για να εξωραϊσει και να καταστήσει ελκυστικό το απάνθρωπο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού, επιχειρεί να πλασάρει στις λαϊκές μάζες τις σκληρές αντιλαϊκές επιλογές ως τις μόνες ρεαλιστικές και "συμφέρουσες για όλους".

Σταθερά η ηγεσία της ΝΔ προπαγανδίζει υπέρ των γενναίων αποκρατικοποιήσεων, που δε θα αφήσουν τίποτα υπό κρατικό έλεγχο, εκτός από την Τράπεζα της Ελλάδος (!), ζητά "τομές" στον κρατικό μηχανισμό, ώστε να γίνει πιο αποτελεσματικός, "ευέλικτος" και εξόχως αυταρχικός, ενώ υπόσχεται ότι με τη γενναία ενίσχυση του κεφαλαίου (φοροαπαλλαγές, ενισχύσεις κτλ.) θα υπάρξει "ρωμαλέα οικονομική ανάπτυξη", η οποία αποτελεί και τη μαγική συνταγή με την οποία υπόσχεται ότι θα λυθούν τα προβλήματα των ανέργων, των μικρομεσαίων, των αγροτών κ. ο. κ.

Οπως ήταν αναμενόμενο, αυτό που κατάλαβαν πολύ καλά οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα ήταν ότι η ηγεσία της ΝΔ λέει και πράττει ό,τι και η κυβέρνηση και στην πραγματικότητα δε διαφέρουν σε τίποτα ουσιαστικό. Βοήθησε βέβαια σε αυτό και η εχθρική στάση που έπαιρνε και παίρνει η Ρηγίλλης στα καθημερινά προβλήματα και τους αγώνες, όπως η αποκήρυξη των καταλήψεων στα σχολεία και των μπλόκων από τους αγρότες. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και τα δικά τους γκάλοπ εμφανίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων, σε ποσοστά περίπου 80%, να έχουν αρνητική γνώμη για την πολιτική της ΝΔ.

Ο Κ. Καραμανλής όμως εξέλαβε ως πανηγυρική επιβεβαίωση της βαθιάς ταξικής και αντιλαϊκής πολιτικής και τακτικής την "ανεπάντεχη επιτυχία" στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Με βάση αυτά τα αποτελέσματα και τα "νικηφόρα" γκάλοπ που ακολούθησαν, η ηγεσία της ΝΔ επιχειρεί να δημιουργήσει ένα κλίμα ότι βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, ώστε να επιταχύνει και εκβιάσει και τη μεταφορά της δυσαρέσκειας προς το μέρος της. Στην προσπάθειά της αυτή βέβαια βρίσκει συμπαραστάτες τα ΜΜΕ, που ασφαλώς θέλουν να τροφοδοτήσουν και ενισχύσουν το κλίμα δικομματικής πόλωσης. Ακριβώς αυτό το "κλίμα υπεροχής και προβαδίσματος", που αποτελεί το βασικότερο όπλο του, θα επιχειρήσει να διατηρήσει και ενισχύσει, είτε με τις λαϊκίστικου χαρακτήρα περιοδείες με τις οποίες δήθεν δείχνει ότι "είναι κοντά στο λαό" είτε με την ενίσχυση του οπλοστασίου του με δημοκοπικές και ψηφοθηρικές θεωρίες του τύπου "η ΝΔ εκφράζει το μεσαίο χώρο" ή ότι "οι διαχωριστικές γραμμές έχουν καταργηθεί". Πρόκειται για προσπάθειες που έχουν στόχο να τον βγάλουν έξω από τα στενά κομματικά σύνορα της ΝΔ και να του επιτρέψουν να "ψαρέψει" και στους "απογοητευμένους" ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, χωρίς τη συνεισφορά των οποίων δεν μπορεί να προσδοκά εκπλήρωση των - θερινών - ονείρων του.

Αυτό, πάντως, που κατάφερε ο Κ. Καραμανλής ήταν να κυριαρχήσει στο εσωκομματικό πεδίο, δίνοντας μάλιστα την εντύπωση ότι έχει ξεπεράσει το εσωκομματικό πρόβλημα. Αποφασιστικός σταθμός σε αυτή την κατεύθυνση αποτέλεσαν οι διαγραφές, τον περασμένο Φλεβάρη, των έξι βουλευτών (Μάνος, Σουφλιάς, Κοντογιαννόπουλος οριστικά, Τατούλης, Παπαληγούρας, Κάκαλος για ένα χρόνο). Με την κίνησή του αυτή ο πρόεδρος της ΝΔ έστειλε καθαρό μήνυμα προς τους εσωκομματικούς αντιπάλους του ότι δεν πρόκειται να "μοιραστεί την εξουσία με κανένα" και ότι επιθυμεί να είναι "απόλυτος άρχων" στο κόμμα. Το γεγονός ότι η διαγραφή των "6" είχε χαρακτήρα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και δεν υπήρχαν ιδεολογικοπολιτικές διαφωνίες, αποδείχτηκε περίτρανα στη συνέχεια, όταν η Ρηγίλλης έσπευσε να καλύψει με την πολιτική του το "κενό" της ομάδας των νεοφιλελεύθερων. Ταυτόχρονα, όμως, δεν άγγιξε τους ακροδεξιούς του κόμματός του, αν και προκλήθηκε επανειλημμένα, γεγονός που προδίδει την πούρα συντηρητική συγκρότησή του. Μοναδικός κίνδυνος και απειλή παραμένει ο Κ. Μητσοτάκης, τον οποίο δε δίστασε να τον θέσει ουσιαστικά εκτός κομματικών ορίων, ώστε να τον εξουδετερώσει. Ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, αν και δεν έχει πει την τελευταία λέξη του, δε διαθέτει μεγάλη ευχέρεια κινήσεων, ιδιαίτερα κάτω από το "ψυχολογικό κλίμα" που έχει διαμορφωθεί στη ΝΔ.

Ο πραγματικός κίνδυνος και απειλή για την ηγεσία της ΝΔ είναι η "αδυναμία" της να πείσει ευρύτερες λαϊκές μάζες ότι αποτελεί την εναλλακτική λύση στην κυβερνητική πολιτική. Αντίθετα, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η απάντηση στο αστείο δίλημμα "Σημίτης ή Καραμανλής" αποτελεί η συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού Μετώπου που θα φέρει στο προσκήνιο τα προβλήματα των λαϊκών μαζών και θα επιβάλει λύσεις προς όφελος των συμφερόντων τους. Επίσης, δεν είναι καθόλου λίγοι που διακρίνουν την "ειρωνεία της ιστορίας", η χώρα να μπει στον 21ο αιώνα έχοντας στο πηδάλιο έναν Καραμανλή...

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ