Επαναλαμβάνοντας με κάθε ευκαιρία τις θέσεις του, στις σχετικές συνεδριάσεις της ΚΠΕ του, αλλά και με τις παρεμβάσεις του προέδρου του Ν. Κωσταντόπουλου και άλλων ηγετικών στελεχών του, ο ΣΥΝ ξεκαθάρισε πολύ γρήγορα πως είναι κόμμα "Ευρωπαϊστικό", που επιδιώκει την ένταξη στην ΟΝΕ. Με αυτόν τον άξονα, η ηγεσία του ΣΥΝ τοποθετήθηκε απέναντι στις αντιλαϊκές επιλογές της ΕΕ και στην αντεργατική - αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης - διαφοροποιούμενη, απλώς, στην κυβερνητική αντιδημοκρατική πρακτική και τις μεθοδεύσεις για το πέρασμα αυτής της πολιτικής σε βάρος των εργαζομένων.

Ετσι, στις ομιλίες του στις συνεδριάσεις της ΚΠΕ του ΣΥΝ, όπως π.χ. στις 11.7.98, ο Ν. Κωσταντόπουλος, αφού υπογραμμίζει ότι για το κόμμα του η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση και η ένταξη στην ΟΝΕ είναι εθνικός στόχος, τονίζει πως "η δική μας άποψη είναι ότι η κατοχύρωση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας απαιτεί την προώθηση ενός ευρύτατου σχεδίου αλλαγών και τομών, σε όλα τα επίπεδα και ότι ο στόχος της ΟΝΕ μπορεί να προωθηθεί αποτελεσματικά και, ταυτόχρονα, μπορεί να λειτουργήσει θετικά ως στοιχείο του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού σχεδίου". Στα πλαίσια αυτά η ηγεσία του ΣΥΝ κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι δυσφημεί την ΟΝΕ, γιατί παρουσιάζει τη δική της αντιλαϊκή πολιτική ως το μονόδρομο για την ένταξη της χώρας μας σ' αυτήν.

Ωστόσο, ο ΣΥΝ σε κάθε περίπτωση στήριξε αυτό το μονόδρομο, δίνοντας άλλοθι στην κυβέρνηση. Κι αυτό, στηρίζοντας ουσιαστικά την πολιτική των αναδιαρθρώσεων και των ιδιωτικοποιήσεων έχοντας ενστάσεις, απλώς, γιατί αυτές δε γίνονται στη βάση ενός συνολικού προγράμματος! Στήριξε τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις καθώς, στο όνομα του εξορθολογισμού τους, υποστήριξε τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου. Το ίδιο έγινε και με το νομοσχέδιο για τα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα, με το οποίο αφαιρούνται στοιχειώδη κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων και απαλλάσσονται οι εργοδότες από τις ελάχιστες υποχρεώσεις τους. Εβαλε πλάτη, επίσης, για να περάσει πιο εύκολα το νομοσχέδιο για την αντιδραστική, αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση, προτείνοντας την προσωρινή αναστολή του νόμου, είτε για τη μη εφαρμογή, απλώς, ορισμένων διατάξεών του, όταν το πανεκπαιδευτικό κίνημα αγωνίζεται για την ολοκληρωτική κατάργηση του νόμου.

Ενώ ουσιαστικά, άμεσα ή έμμεσα, στηρίζει όλες αυτές τις αντιλαϊκές επιλογές, ο ΣΥΝ περιορίζει την "προγραμματική" αντιπολίτευση στους τρόπους, τις αυταρχικές μεθόδους και διαδικασίες που αυτή επιβάλλεται: Με αυταρχισμό, αποσπασματικά και με αδιαφάνεια, και κυρίως, γιατί οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις διασπούν την κοινωνική συνοχή και δεν εξασφαλίζουν τη συναίνεση των εργαζομένων! Αντί άλλων, λοιπόν, ενεργώντας αποπροσανατολιστικά, η ηγεσία του ΣΥΝ προβάλλει πως, τάχα, μπορεί να υπάρξει διαφορετική πολιτική, που να οδηγήσει στην ένταξη στην ΟΝΕ με μέτρα, π.χ. κοινωνικής προστασίας όταν οι χαμηλές έτσι κι αλλιώς κοινωνικές δαπάνες για την ασφάλιση, την υγεία και την παιδεία περιορίζονται δραστικά και στη θέση τους προκρίνονται βοηθήματα τύπου ΕΚΑΣ για τους χαμηλοσυνταξιούχους και το κόστος υγείας και παιδείας μεταφέρεται στις πλάτες των εργαζομένων. Μέτρα κατά της ανεργίας, όπου προβάλλεται το σλόγκαν του 35ωρου, αδιαφορώντας πως, χωρίς διασφάλιση της πενθήμερης και 7ωρης καθημερινής απασχόλησης, αυτό γίνεται "φύλλο συκής" για να περάσει η κατάργηση του 8ωρου με μερική απασχόληση και διευθέτηση του χρόνου εργασίας υπέρ του κεφαλαίου. Δεν είναι καθόλου, λοιπόν, τυχαίο που ο ΣΥΝ, μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, συμμετείχε μέχρι τέλους στον περιβόητο κοινωνικό διάλογο - απάτη ρίχνοντας "στάχτη στα μάτια" και αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους. Δυσκολεύοντας, έτσι, την αγωνιστική αντιμετώπιση της αντιλαϊκής επέλασης στα δικαιώματά τους.

Η στάση συνολικά και η τακτική στήριξης, ουσιαστικά, της κυβερνητικής πολιτικής - ανεξάρτητα από τις αντιπολιτευτικές κορόνες - που ακολουθεί η ηγεσία του ΣΥΝ έρχεται σε αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων και προκαλεί έντονες αντιδράσεις και στους οπαδούς του κόμματος αυτού. Στοχεύει στη συγκάλυψη της αντιλαϊκής πολιτικής της ΟΝΕ από τη μια, και ταυτόχρονα, στην προώθηση της "κεντροαριστερής" συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Εδώ εκδηλώνονται και οι αντιπαραθέσεις στα πλαίσια και των ίδιων των ηγετικών στελεχών του Κόμματος, με στόχο να αποφύγουν το πολιτικό κόστος της στήριξης της αντιλαϊκής - αντεργατικής και αντιαγροτικής - πολιτικής. Ωστόσο, η πολιτική αυτή συνεχίζεται και προωθείται μέσα από την καθημερινή πρακτική του ΣΥΝ. Αυτό, προβάλλει καθαρά - πέρα από τις γενικές πολιτικές θέσεις και την πολιτική της συνεργασιολογίας με το ΠΑΣΟΚ σε πολιτικό, κυβερνητικό επίπεδο - και μέσα από τη ΣΥΝνεργασία των στελεχών του ΣΥΝ στα μαζικά κινήματα με τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ, στις συμβιβασμένες και ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΕΣΑΣΕ όπου συναποφασίζουν και ΣΥΝκαλύπτουν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΕΕ στο όνομα του κοινού στόχου της ένταξης στην ΟΝΕ.