Στη διάρκεια του περασμένου χρόνου το ΔΗΚΚΙ επιβεβαίωνε με κάθε ευκαιρία ότι συμφωνεί με τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, προβάλλοντας ωστόσο ότι η ΕΕ πρέπει να "αλλάξει" και να επικρατήσουν οι "δυνάμεις της προόδου". Οσο για τον "εθνικό στόχο" της ΟΝΕ, πίσω από τις ηχηρές διατυπώσεις, αυτό που επιδίωξε αλλά και καλλιέργησε ήταν η αυταπάτη ότι μπορεί να υλοποιηθεί προς το συμφέρον των εργαζομένων. Ετσι πρόβαλε την αιτίαση ότι μπορεί να γίνει καλύτερη διαπραγμάτευση στα πλαίσια της ΕΕ. Η ηγεσία του ΔΗΚΚΙ, επανειλημμένα, προσπάθησε να συγκαλύψει την ουσία της συμβιβαστικής και διαχειριστικής της λογικής, προβάλλοντας την άποψη ότι απαιτείται πρώτα "πολιτική ένωση" και μετά "οικονομική", ενώ παράλληλα κατηγόρησε το "συντηρητικό ΠΑΣΟΚ", ότι το "οικονομικά ανέφικτο πάει να το κάνει πολιτικά εφικτό" μέσα από υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα.

Στην εξαγγελία της κυβέρνησης για είσοδο της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) το 2001, αντιπαρέβαλε τηνάποψη ότι αυτή δεν είναι εφικτή, και άσκησε "κριτική", λέγοντας ότι κάνει υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα, προκειμένου να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Προχωρώντας το σκεπτικό αυτό υποστήριξε ότι αναφορικά με την τακτική της χώρας στην ΕΕ, δε χρειάζεται να βιαζόμαστε. Γιατί: "η Ενοποίηση της Ευρώπης περιέχει ή πρέπει να περιέχει δύο πολιτικές. Την πολιτική ένωση και τη νομισματική ένωση και πρέπει να προηγείται η πολιτική ένωση και η σύγκλιση των επιπέδων οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας των λαών".

Επίσης, θεωρεί ότι στην πολιτική ενοποίηση η Ελλάδα πρέπει να έχει φωνή, να διεκδικεί καλύτερους όρους στο εσωτερικό να χαραχτεί εθνική στρατηγική (λες και δεν υπάρχει τέτοια για την αστική τάξη με συναίνεση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ) και μέσω της διεκδίκησης να αποκαλυφθούν οι "ψευδεπίγραφοι σοσιαλδημοκράτες που ακολουθούν φιλελεύθερη πολιτική".

Αποκωδικοποιώντας αυτό το σκεπτικό, που έντεχνα το ΔΗΚΚΙ, περιέπλεκε με υψηλές κορόνες για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι σαφώς τοποθετήθηκε υπέρ της ΕΕ και της ΟΝΕ. Οι "ενστάσεις" του εστιάζονταν, στο ότι η ΟΝΕ πρέπει να εφαρμοστεί με κοινωνικό πρόσωπο, με άλλους ρυθμούς και αφού πρώτα προηγηθεί πολιτική ένωση και "στάση αλληλεγγύης" από τους άλλους "εταίρους". Αν δηλαδή εξασφαλιστούν αυτές οι προϋποθέσεις όπως ισχυρίζεται το ΔΗΚΚΙ μπορεί να υπάρξει "οικονομική και κοινωνική πολιτική μέσα από ανάπτυξη με άξονα την αποκέντρωση, την περιφερειακή ανάπτυξη, τη μικρή και μεσαία επιχείρηση, επιλέγονταςμε βάση κλάδους που έχουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα".

Ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ, Δ. Τσοβόλας, παρ' όλο που συνεχώς κατηγορούσε την ΕΕ για Ευρώπη των τραπεζιτών και των χρηματιστών, δε σταμάτησε να σπέρνει αυταπάτες ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στα πλαίσια της, αν αλλάξουν τα άρθρα 3 και 102 της Συμφωνίας του Μάαστριχτ, δηλαδή οι ίδιοι οι πυλώνες της της ΕΕ, που εξασφαλίζουν την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργαζομένων.