"Η υπόθεση συζητείται"... Με αυτά τα λόγια ο πρόεδρος του δικαστηρίου, όπου εκδικάστηκε χτες η έφεση μαζικών φορέων της περιοχής Λαυρίου, αλλά και των Δήμων Κερατέας και Λαυρίου, κατά δικαστικής απόφασης που επιτρέπει, στην ουσία, σε οικοδομικό συνεταιρισμό να οικοπεδοποιήσει τμήματα του εθνικού δρυμού Σουνίου, άρχισε την εξέτασή της και επιφυλάχτηκε να εκδώσει απόφαση. Αν οι εκπρόσωποι του "Πρότυπου οικοδομικού συνεταιρισμού υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών" κερδίσουν την υπόθεση αυτή, τότε θα ανοίξει η όρεξη και άλλων που θα θελήσουν να "αξιοποιήσουν" τις δασικές εκτάσεις "φυτεύοντας" εξοχικά και βίλες.

Συζητείται... Το αυτονόητο θα ήταν να μη γινόταν καμιά συζήτηση. Οταν ιδιώτες διεκδικούν περίπου 2.400 στρέμματα της "καρδιάς" του εθνικού δρυμού Σουνίου με χοτζέτι του 1830 το οποίο δεν έχουν εμφανίσει πουθενά, όταν ο δρυμός προστατεύεται ως αρχαιολογικός και ιστορικός χώρος, αλλά και ως τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, όταν ο χώρος αυτός έχει ενταχθεί στην Α' αρχαιολογική ζώνη προστασίας, τότε κάθε κουβέντα είναι περιττή. Αλλιώς γίνεται εκ του πονηρού...

"Ελλειψη έννομου συμφέροντος" κατά των συλλόγων επικαλέστηκαν χτες οι εκπρόσωποι του οικοδομικού συνεταιρισμού. Σύμφωνα με τη λογική τους η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν αφορά τους πολίτες. Οι σύλλογοι κατοίκων Σουνίου, Λαυρίου, Λεγραινών και Κερατέας, έχουν προσφύγει στο Εφετείο της Αθήνας κατά πρωτόδικης δικαστικής απόφασης που αναγνώρισε στα μέλη του οικοδομικού συνεταιρισμού το δικαίωμα να μεταγράψουν τους τίτλους ιδιοκτησίας τους στα υποθηκοφυλακεία της περιοχής. Τίτλοι ιδιοκτησίας που αποκτήθηκαν με προσύμφωνα αγοραπωλησίας δυο εκτάσεων 750 και 173,5 στρεμμάτων που αποτελούν τμήματα της έκτασης των 2.400 στρεμμάτων. Η αγορά πραγματοποιήθηκε το 1993 από έξι άτομα τα οποία στη συνέχεια την έκοψαν σε φέτες στα χαρτιά και τη μεταπώλησαν στους συνεταιριστές.

Σύμπτωση; Ο συμβολαιογράφος που συνέταξε το 1993 το οριστικό συμβόλαιο αγοραπωλησίας έκρινε ότι η πωλούμενη έκταση ήταν αγροτική και όχι δασική, και έτσι δε θεώρησε απαραίτητο να προσκομιστούν και να ενσωματωθούν στο οριστικό συμβόλαιο πιστοποιητικά από το Δασαρχείο, την Αρχαιολογική Υπηρεσία και άλλους φορείς.

Εξάλλου οι υποθηκοφύλακες Λαυρίου και Κερατέας αρνούνταν να μεταγράψουν τα συμβόλαια και συνέτασσαν απορριπτικές πράξεις για τη μεταγραφή. Τελικά υποχρεώθηκαν να το κάνουν μετά την 2606/1998 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας.

Οι μαζικοί φορείς επικαλούνται το Σύνταγμα, σύμφωνα με το οποίο ο δασικός πλούτος της χώρας υπάγεται σε ιδιαίτερο προστατευτικό καθεστώς. Επίσης επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον. Αλλωστε στην προστασία του αποβλέπουν τα άρθρα 24 παρ. 1 εδάφια γ' και δ' και 117 παρ. 3 και 4 του Συντάγματος.

Επίσης η νομοθεσία (άρθρο 2 του ν.998/79), αλλά και η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, αναγορεύουν τα δάση σε εθνικό κεφάλαιο που η προστασία τους αποτελεί υποχρέωση των κρατικών οργάνων, αλλά και των πολιτών.

Η νομολογία, μάλιστα, ερμηνεύοντας το ν.998, έχει υιοθετήσει την έννοια της "οικολογικής γειτνίασης", διευρύνοντας τον κύκλο των προσώπων που μπορούν να επικαλεστούν τη συνταγματική προστασία των δασών. Δέχεται ότι "... τις δυσμενείς για την οικολογική ισορροπία και την ποιότητα της ζωής των κατοίκων του (λεκανοπεδίου) συνέπειες των πράξεων, που συνεπάγονται εκχέρσωση μιας δασικής έκτασης του λεκανοπεδίου αυτού, δοκιμάζουν όχι μόνον όσοι έχουν άμεση γειτνίαση με αυτή, αλλά και εκείνοι που κατοικούν σε πιο μακρινές και υποβαθμισμένες περιοχές και μάλιστα σε βαθμό εντονότερο σε ορισμένες περιπτώσεις οι τελευταίοι αυτοί".

Σύμφωνα με τους μαζικούς φορείς των κατοίκων της περιοχής "με το πωλητήριο συμβόλαιο παράνομα μεταβιβάστηκαν τα τμήματα των 173,5 και 750 στρεμμάτων της ενιαίας δασικής έκτασης των 2.400 στρεμμάτων. Τόσο η ευρύτερη έκταση των 2.400 στρεμμάτων, όσο και οι επιμέρους εκτάσεις που αναφέρονται στο ως άνω συμβόλαιο εμπίπτουν στις επιδικασθείσες στο ελληνικό δημόσιο εκτάσεις όχι μόνο με την υπ' αριθμ. 1151/1872 απόφαση του Εφετείου Αθηνών, αλλά και με την υπ' αριθμ. 110/1878 απόφαση του Αρείου Πάγου και σύμφωνα με τις αποφάσεις αυτές, οι επιδικασθείσες εκτάσεις ήταν δασικές από το 1836".

Γ. Α.