"Τίποτα δεν αγνόησα στα τραγούδια μου, διότι κι αυτό το θεωρούσα χρέος. Εγραψα για την Ελλάδα, για τη φτώχεια, για τη γυναίκα, για την εργατιά, για τον πόνο, για την αδικία, για το χαμό, για τη φυγή, για τη λευτεριά, για τον πόθο, για το ανικανοποίητο. Και πού δε φτερούγισε η φαντασία μου όλα αυτά τα χρόνια...".

Με τα μελωδικά "φτερουγίσματα" της μεγάλης τέχνης του, για μισό αιώνα ύμνησε την ψυχή του λαού μας, τραγούδησε τη Ρωμιοσύνη, χτίζοντας νότα τη νότα στην καρδιά της την απέραντη μουσική του. Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται τη Δευτέρα από το θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη (πέθανε στις 18/1/84), του κορυφαίου της λαϊκής μας μουσικής, του δημιουργού με το πλουσιότατο σε μέγεθος και ποιότητα έργο. Τα τραγούδια του ταυτίστηκαν με την ψυχή, τις μνήμες, τις λαχτάρες του λαού μας, το ήθος της ελληνικής ψυχής. Τραγούδια, με τα οποία "σμίλεψε" μ' έναν μοναδικό τρόπο το "πρόσωπο" της Ελλάδας των αδικημένων, των περήφανων, της εργατιάς.

Γνήσιος εκφραστής του λαού, σε δύσκολους καιρούς αντιστάθηκε στα ευτελή και ξενόφερτα γούστα που καλλιεργούσε η ολιγαρχία, δημιουργώντας τραγούδια σαν τη "Συννεφιασμένη Κυριακή",τον "εθνικό ύμνο" του λαϊκού μας τραγουδιού, που γράφτηκε στη διάρκεια της Κατοχής, εμπνευσμένο από "τα τραγικά περιστατικά που συνέβαιναν τότε στον τόπο μας, με την πείνα, τη δυστυχία, το φόβο, την καταπίεση, τις συλλήψεις, τις εκτελέσεις". "Αρχόντισσα", "Μπαξέ τσιφλίκι", "Βάρκα γιαλό", "Αραπίνες", "Τα πέριξ", "Μπλόκος", "Τρέξε μάγκα να ρωτήσεις" είναι κάποια από τα εκατοντάδες τραγούδια του (ανέρχονται στα 1.000), που με ξεχωριστό τρόπο ερμήνευσαν οι Μπέλλου, Τσαουσάκης, Στελλάκης, Γεωργακοπούλου, Χασκίλ, Κερομύτης, Χατζηχρήστος, Παγιουμτζής κ. ά.