Οσο και αν η πορεία της εφαρμογής του συγκεκριμένου εγχειρήματος, δηλαδή του κοινού "ευρω"νομίσματος, φαίνεται προδιαγεγραμμένη από τους εμπνευστές και θιασώτες του, αυτή υπόκειται στους αντικειμενικούς και αδυσώπητους νόμους του καπιταλισμού. Επομένως, η πορεία από τη λογιστική εφαρμογή του ως την καθιέρωσή του έχει μεγάλη απόσταση, για να πει κανείς ότι θα φτάσει αισίως στο τέρμα. Το γεγονός ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα διαπλέκεται με τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό μέσα στην ίδια την ΕΕ, το γεγονός ότι δρα ο απόλυτος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί αυτή η διαδρομή του ΕΥΡΩ είναι η ολοένα αυξανόμενη ένταση της πιο άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αλλά και η εμφάνιση τέτοιων δυσμενών συνθηκών για τη ζωή τους, που δεν τις έχουν ακόμη γνωρίσει σ' όλο τους το "μεγαλείο".

Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ ("Ρ", 6/12/98) είναι πλήρως κατατοπιστική για το τι πρόκειται να συμβεί. Να, λοιπόν, τι αναφέρει:

"Οι σχέσεις ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ - ΙΑΠΩΝΙΑ - ΕΕ) καθορίζονται από το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αποτελούν δύο κρίκους της ίδιας αλυσίδας. Τα τρία λοιπόν ιμπεριαλιστικά κέντρα έχουν σημεία συνεργασίας, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (πρώην ΓΚΑΤΤ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα, η σχεδιαζόμενη συμφωνία για τις επενδύσεις του ΟΟΣΑ, αλλά και ανταγωνισμούς.

Ο ανταγωνισμός τους, στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, μεταξύ των άλλων εκφράζεται:

Με την επιδίωξη των ΗΠΑ να ισχυροποιήσουν τη NAFTA και να πιέσουν για πλήρη απελευθέρωση των διεθνών συναλλαγών.

Με την προώθηση από την Ιαπωνία της σταδιακής συγκρότησης ενός εμπορικού πόλου στη ΝΑ Ασία.

Με την ενίσχυση από την ΕΕ της νομισματικής ενοποίησης με την εισαγωγή και λειτουργία του ΕΥΡΩ, με ταυτόχρονα βήματα διεύρυνσης στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (διεύρυνση και εμβάθυνση).

Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους είναι αδυσώπητος. Κάθε νέα τοποθέτηση κεφαλαίων, οι νέες επενδύσεις, γενικά, γίνονται με κύριο κριτήριο την αντοχή στην ανταγωνιστική πάλη. Αν η "Τζένεραλ Μότορς" απολύει 11.000 εργαζόμενους και σκοπεύει να απολύσει το 1/3 του εργατικού δυναμικού της μέχρι το 2000, είναι γιατί επιδιώκει να υπερισχύσει στον ανταγωνισμό της με την ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία. Γι' αυτό προωθεί μεγάλες αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής της. Παρόμοιες καταστάσεις υπήρχαν στη "Ρενό" και στη "Φολκσβάγκεν" στην Ευρώπη και θα ακολουθήσουν και άλλες.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ένας στους δώδεκα στις ΗΠΑ και το 10% του εργατικού δυναμικού στη Γερμανία απασχολείται στην αυτοκινητοβιομηχανία, γίνεται φανερό ότι θύματα του ανταγωνισμού και των κερδών του κεφαλαίου είναι οι εργαζόμενοι.

Ακριβώς γι' αυτό, ο στόχος για ανταγωνιστική Ευρώπη δεν αφορά τους λαούς και τα συμφέροντά τους, ενώ δεν είναι και σίγουρο ότι θα πετύχει...

Το κοινό νόμισμα είναι στις προτεραιότητες της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας, σε μία προσπάθεια να εξασφαλίσει το κεφάλαιο ενιαίους όρους κίνησης, για να έχει λιγότερους κινδύνους στη μετακίνησή του, μεγαλύτερη ευκινησία και μικρότερο κόστος στις συναλλαγές. Το ισχυρό ΕΥΡΩ θεωρείται επίσης ισχυρό όπλο ανταγωνισμού έναντι του δολαρίου και του γιεν... Ωστόσο, η προοπτική του ΕΥΡΩ δεν είναι εξασφαλισμένη, όπως ομολογούν οι ίδιοι. Ανεξάρτητα από αυτό, σίγουρα κερδισμένοι θα είναι οι πολυεθνικές και χαμένοι η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Η ΟΝΕ δεν μπορεί να προωθηθεί με μια άλλη διαχείριση. Εξάλλου οι στόχοι της ονομαστικής σύγκλισης των οικονομιών (επιτόκια, πληθωρισμός, ελλείμματα, δημόσιο χρέος) δεν είναι τυχαίοι. Είναι όροι για ένα σχετικά σταθερό νόμισμα, που μπορούν να προσεγγιστούν μόνο με ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης, δρα ο απόλυτος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης. Σύμφωνα με εκτιμήσεις πολλών αναλυτών, η προσπάθεια να τηρηθούν "οι όροι σύγκλισης" θα οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών - μελών και κυρίως τις ταξικές αντιθέσεις στο εσωτερικό των χωρών. Τα κράτη - μέλη δε θα μπορούν να εφαρμόσουν εναλλακτικά μέσα που χρησιμοποιούνται για μια κάποια παρέμβαση στον κύκλο της κρίσης (π.χ. επιτόκια, ισοτιμίες κ.ά.). Ο κύκλος της κρίσης δεν είναι συγχρονισμένος στα κράτη - μέλη. Φυσικά, η νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα παίρνει υπόψη τις ανάγκες των ισχυρών οικονομιών της Ενωσης, με πιθανό αποτέλεσμα να οξύνονται τα προβλήματα στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, στο βαθμό που αποκλίνουν οι ανάγκες των οικονομιών τους, στη συγκεκριμένη συγκυρία.

Η ΟΝΕ δεν είναι για το λαό εθνικός στόχος. Είναι στόχος της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Από την ΟΝΕ, την "Ατζέντα 2000" και τις καπιταλιστικές συνολικά αναδιαρθρώσεις, κερδισμένες θα είναι οι πολυεθνικές και η άρχουσα τάξη όλων των κρατών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα από το πόσο η καθεμία (ελληνική, πορτογαλική, ισπανική κλπ.) θα μπορέσει να αρπάξει από το μοίρασμα της πίτας.

Η διατήρηση της ονομαστικής σύγκλισης και το Σύμφωνο Σταθερότητας προμηνύουν νέα, πιο βαριά δεσμά, για τους λαούς. Αποτελούν το άλλοθι της κυβέρνησης για θυσίες διάρκειας πότε με στόχο να μπούμε στην ΟΝΕ ή και για να μη βγούμε από την ΟΝΕ".

Απέναντι σ' αυτήν την καθολική επίθεση, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα αποδοχής από την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις της "κοινής μοίρας" με το κεφάλαιο στην πορεία προς την ΟΝΕ, το ΚΚΕ αντιτάσσει και προβάλλει τη μόνη διέξοδο που μπορεί να εξασφαλίζει και να ικανοποιεί τα λαϊκά συμφέροντα. Η ίδια απόφαση της ΚΕ του Κόμματος προσδιορίζει με σαφήνεια το δρόμο που μπορεί και πρέπει να βαδίσει ο λαός μας.

"Η πάλη κατά της ΕΕ, η ρήξη μαζί της είναι αξεχώριστα δεμένη, με την πάλη για βαθιές, ριζικές αλλαγές και ανατροπές, με την πάλη για το σοσιαλισμό. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει, στην πορεία να υπάρξουν σημαντικές εξελίξεις στα πλαίσια της ΕΕ, κάτω από την πάλη των λαών και τις εσωτερικές αντιθέσεις ή τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είναι απίθανο, το πείραμα της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ με τους προδιαγεγραμμένους στόχους και ρυθμούς να αποτύχει. Και πάλι, όμως, το δέσιμο των οικονομιών των χωρών αυτών και της Ελλάδας με τον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ θα είναι τόσο βαθύ, που θα χρειαστεί έντονος αγώνας. Η καπιταλιστική ενοποίηση έχει πολλούς κρίκους στο σύστημα με "τις πολλαπλές ταχύτητες" ή "τους ομόκεντρους κύκλους", που έχει δημιουργήσει στην Ευρώπη. Ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς σπάσουν, επιδιώκει να διατηρεί τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες γερά δεμένες στον ηγετικό πυρήνα, με το νόμισμα, τις ποινές, αντίποινα κλπ.

Η δράση για την οικοδόμηση του Μετώπου δεν μπορεί παρά να έχει αφετηρία την πάλη συνολικά κατά της ΕΕ, της ΟΝΕ".

Ε. Σ.